Τελικά καμία έκπληξη. Η «εκδρομή» του Χριστόδουλου Ξηρού εκτός Κορυδαλλού απλώς επιβεβαιώνει τις ισορροπίες μεταξύ των μελών της 17Ν μετά το 2002. Ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος τα βλέπει αφ’ υψηλού και επιμένει στα περί διεθνούς συνωμοσίας. Ο Δημήτρης Κουφοντίνας λειτουργεί ως θεωρητικός μιας οργάνωσης που, όπως ο ίδιος επισημαίνει, έχει τερματίσει. Ο Σάββας Ξηρός σημαδεύτηκε από τον τραυματισμό του το βράδυ εκείνο του Ιουνίου του 2002 στον Πειραιά. Οι υπόλοιποι προσπαθούν να αποκαταστήσουν –μέσα – έξω από τη φυλακή χάρη στις άδειες –κάπως τη ζωή τους, θέλοντας να ξεχάσουν και να τους ξεχάσουν.

Βγαίνοντας στο αντάρτικο με μαγνητοσκοπημένο μήνυμα και μπλε-πορτοκαλί φούτερ ο Χριστόδουλος υπενθυμίζει τις εντάσεις εντός της οργάνωσης. Αλλά και το χάσμα ανάμεσα στο μεσόστρωμα που είχε τον εκτελεστικό ρόλο και τον απόμακρο «εγκέφαλο» στην κορυφή. Τα συμπλέγματα –ταξικά και μορφωτικά –είναι συνηθισμένα συμπτώματα φθοράς τέτοιων οργανωμένων εγκληματικών ομάδων. Και τα εκμεταλλεύονται συνήθως οι ανακριτικές Αρχές –όπως έγινε και το 2002. Μόνο ο Κουφοντίνας είχε μια σχετική αυτονομία μεταξύ εκτελεστικού και επιτελικού επιπέδου –όπως έχει και τώρα μια καθαρή συνειδητοποιημένη θέση για το τι έγινε τότε και το τι γίνεται πλέον.

Τελικά, είναι οι αντιδράσεις των ίδιων των φυλακισμένων μελών της 17Ν που είναι το καλύτερο σχόλιο για το προνουντσιαμέντο Ξηρού. Η κριτική όμως αυτή έρχεται να επιβεβαιώσει και κάτι άλλο. Δεν άλλαξε η οργάνωση από το 2002 μέχρι σήμερα. Ούτε μεταβλήθηκαν οι ισορροπίες και τα ρήγματα εντός της. Αυτό που άλλαξε όμως είναι η δομή του κράτους. Χρειάστηκαν πάνω από 25 χρόνια ώστε η οργανωμένη ελληνική Πολιτεία –κυβέρνηση, διωκτικές Αρχές, Δικαιοσύνη –να καταφέρει να προσεγγίσει συντεταγμένα το «φαινόμενο 17Ν». Δηλαδή, να υπάρξει έρευνα που να αποδώσει. Η έρευνα να είναι σύννομη και να οδηγήσει σε διώξεις που, με τη σειρά τους, να συγκροτήσουν υποθέσεις που να οδηγήσουν σε πρωτόδικες καταδίκες που να επικυρωθούν σε δεύτερο βαθμό. Υστερα, τα μέλη να οδηγηθούν στη φυλακή όπου να εκτίσουν, με όρους δημοκρατίας –και όχι σε λευκά κελιά με «αυτοαπαγχονισμούς» και άλλες παθολογίες κρατικής τρομοκρατίας –τις ποινές τους.

Αυτή η Πολιτεία που λειτούργησε μεταξύ 2000 και 2005, δεν φαίνεται να υφίσταται –τουλάχιστον όχι με τον ίδιο τρόπο. Ο έλεγχος της κατάστασης σε ό,τι αφορά τον Χριστόδουλο Ξηρό χάθηκε πολύ πριν αυτός αποφασίσει να μην επιστρέψει στη φυλακή. Το μαρτυρούν όχι μόνο οι άδειες αλλά και η ελευθερία κινήσεων μέσα στον Κορυδαλλό με τις επισκέψεις σε μέλη οργανώσεων νεότερων γενεών. Την ίδια ώρα χωρίς εικόνα της κατάστασης φαίνεται να ήταν και η Αντιτρομοκρατική που είναι, ούτως ή άλλως, σε υπερκόπωση με δεδομένη την «άνθηση» των ακραίων τόσο προς τα δεξιά όσο και προς τα αριστερά. Η οργανωμένη Πολιτεία –δικαστές, φύλακες, αστυνομικοί, πολιτική –δείχνει να είναι πολιορκημένη. Δεν θα ήθελε κανείς να πει ότι είναι σε αποδόμηση ή ότι τμήματά της έχουν παραδοθεί ή κυριευθεί. Σίγουρα όμως η μπάλα έχει χαθεί –εν μέρει και εξαιτίας της γάγγραινας της κρίσης που διαλύει το κράτος μαζί με την υπόλοιπη χώρα τα τελευταία πέντε χρόνια.

Αυτό που μας λέει η υπόθεση Ξηρού δεν είναι ότι άλλαξε ή ξαναγεννήθηκε η 17Ν. Αλλά ότι νοσεί η οργανωμένη Πολιτεία.

Τελευταία Νέα