Προσωπικώς αρνούμαι να διαβάσω την επιστολογραφία που ανταλλάσσουν μέσω ιστοσελίδων του Ιντερνετ διάφορες ομάδες τρομοκρατών με αφορμή τη δολοφονία του Γιώργου Φουντούλη και του Γιώργου Καπελώνη, μελών της Χρυσής Αυγής. Δεν με νοιάζουν τα όποια «επιχειρήματα» επιστρατεύονται σε έναν «διάλογο» κουφών. Το πραγματικό επιχείρημα των τρομοκρατών είναι το κουμπούρι. Χάρη στη δολοφονική δράση τους και χάρη στη θεαματική διάσταση των θανάσιμων ενεργειών τους αντλούσαν το δικαίωμα του δημόσιου λόγου. Και χάρη στη μεγάλη παραίσθηση της Μεταπολίτευσης, την τροφοδοτημένη από το μετεμφυλιακό κράτος της Δεξιάς, χάρη στη διαδεδομένη πίστη ότι οι καλύτερες λύσεις, η χειραφέτηση, ο μοντερνισμός βρίσκονται αριστερά, μεγάλο κομμάτι των Ελλήνων ανέχθηκε τη δράση της τρομοκρατίας. Ακόμη και μετά τη δολοφονία του Θάνου Αξαρλιάν πολλοί πίστευαν ότι οι έλληνες τρομοκράτες παλεύουν για τη χειραφέτηση.

Χρειάστηκε η εξάρθρωση της 17Ν για να καταλάβουμε ότι δεν επρόκειτο παρά για μια δράκα μικροαστών με μεγάλες αδυναμίες αλλά ακόμη μεγαλύτερο ναρκισσισμό. Δεν μπορεί να μην είχαν κατανοήσει ότι οι δολοφονίες δεν αλλάζουν τον κόσμο, μπορούν μάλιστα να τον κάνουν χειρότερο. Συνεπώς; Συνεπώς, σκότωναν διότι μόνο έτσι υπήρχαν, ξεχώριζαν –έστω στην αφάνεια και στην ανωνυμία της δράσης τους.

Σας είπα ότι αρνούμαι να διαβάσω τις ανοησίες που ονομάζουν προκηρύξεις οι τρομοκράτες, εκτός των άλλων διότι δεν υπάρχουν λογικά επιχειρήματα για να υπερασπιστείς μια παράλογη πράξη όπως ο εν ψυχρώ φόνος κάποιων με τους οποίους διαφωνείς πολιτικά. Διαβάζω, όμως, μια φιλολογία, αριστερή μάλιστα, που συστηματικά αναπτύσσεται γύρω μας, ότι η δολοφονική δράση των τρομοκρατών είναι πολιτική και, ως τέτοια, χρήζει άλλης αντιμετώπισης.

Δηλαδή; Γιατί πρέπει να αντιμετωπιστεί διαφορετικά π.χ. ένας δολοφόνος εν βρασμώ ψυχής από τον ήρεμο επαγγελματία εκδικητή και κατά δήλωσή του «εκτελεστή» ενός πολιτικού του αντιπάλου; Είναι πολιτικό ένα ρατσιστικό έγκλημα; Και αν ναι, γιατί δεν συζητάμε την πολιτική αντιμετώπιση των ρατσιστών εγκληματιών; Και τι θα πει πολιτική αντιμετώπιση της τρομοκρατίας; Πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί πολιτικά ένας τύπος που επιμένει να σκοτώνει για να κατακτηθεί η «λαϊκή εξουσία» –και κανείς δεν μπορεί να μας βεβαιώσει ότι δεν θα συνεχίσει και μετά, αφού η τάξη σε μια εξουσία που κατακτήθηκε διά των όπλων μόνο με καταστολή και βία διαφυλάσσεται.

Ολα αυτά θα έπρεπε να έχουν απαντηθεί υπευθύνως από την Αριστερά. Οι ιδεολογίες της χειραφέτησης δεν μπορεί να είναι δολοφονικές. Και αυτή τη διευκρίνιση της ταυτότητάς της η ελληνική Αριστερά, αν όντως είναι δύναμη χειραφέτησης, την οφείλει στη δημοκρατία.

Τελευταία Νέα