Αγαπητή κυρία Φοίβη,
Σου γράφω για να μοιραστώ μαζί σου τον θαυμασμό μου για τον πολυπράγμονα κ. Μπέζο. Που μπορεί να χωρέσει στην ίδια μασχάλη, τη δική του, όχι απλώς δυο καρπούζια αλλά και μια Ελιά (μαζί με τον κορμό), τρία καλάμια με τις σέλες τους, δυο λιβανιστήρια και κάτι άλλο, απροσδιόριστο μεν αλλά, προφανώς, εξαιρετικά δυσώδες εξ ου και το ύφος του ονειρικού αποτροπιασμού που είναι μόνιμα αποτυπωμένο στο πρόσωπό του.
Μα πώς τα καταφέρνει όλα αυτός ο άνθρωπος; Και να συμμετέχει στους 58 και να κλαδεύει την Ελιά και να αποδομεί τον Μολιέρο διά του «Φιλάργυρου» και να συγκεράζει σε νυχτερινό στέκι όπου τραγουδά (όταν δεν συμμετέχει, κλαδεύει ή αποδομεί) «τον μεσογειακό Ζαμπέτα με τον βυζαντινό Καλδάρα». Αυτά είναι κοσμογονικά πράγματα Φοίβη μου! Διότι ο κ. Μπέζος, μεσούντος αυτού του συγκερασμού, βρίσκει χρόνο και να εκνευρίζεται νομίζω ακόμη και με τη σκιά του.
Τι να κάνω; Να παρακαλέσω τον Αϊ-Βασίλη αντί για άλλο δώρο, να με μεταμορφώσει σε έναν μικρό (εκνευρισμένο και εκνευριστικό) Μπέζο;
Φάληρο
Αγαπητέ κύριε Νίκο,
Τι είναι αυτά που μου λες για συγκερασμούς; Εχω χάσει επεισόδια φαίνεται. Διότι εγώ τον κ. Μπέζο τον είχα αφήσει ηθοποιό. Τι μεσολάβησε και τον ξαναβρίσκω αρχιτεκτονικό ρεύμα;
