Η φωτογραφία είναι είδηση. Το βίντεο αποτελεί είδηση. Και η βασική δουλειά της δημοσιογραφίας είναι να δείχνει και να λέει τις ειδήσεις.
Ποιοι διαφωνούν με αυτό; Οσοι θεωρούν ότι η δημοσιογραφία είναι κλάδος της πολιτικής δράσης.
Οσοι πιστεύουν ότι δουλειά της είναι να αποδοκιμάζει όσους δεν μας γουστάρουν και να χειροκροτεί όσους μας αρέσουν.
Με άλλα λόγια, όσοι πιστεύουν ότι η δημοσιογραφία οφείλει να έχει πολιτική ατζέντα. Να μάχεται υπέρ ή κατά του Μνημονίου, υπέρ ή κατά του φασισμού, υπέρ ή κατά του καπιταλισμού ή του σοσιαλισμού…
Προφανώς αυτό δεν είναι δημοσιογραφία. Το καταλαβαίνουν όλοι. Εκτός ίσως από τους κομματάρχες της δημοσιογραφίας!
Οι οποίοι ζητούν να υπόκειται η μετάδοση των ειδήσεων σε κριτήρια κοινωνικής ορθότητας, πολιτικής χρησιμότητας και ιδεολογικής σκοπιμότητας. Τα δικά τους!
Σύμφωνα με την άποψη αυτή, δεν θα είχαν δημοσιοποιηθεί ποτέ οι άγριες φωτογραφίες για τη σφαγή στο Μάι Λάι –φωτογραφίες που για πολλούς καθόρισαν τη στάση της διεθνούς κοινής γνώμης απέναντι στον πόλεμο του Βιετνάμ.
Δεν θα είχαν ποτέ δημοσιοποιηθεί οι αποκρουστικές εικόνες από τα στρατόπεδα θανάτου της χιτλερικής Γερμανίας, ούτε οι άλλες από τον πόλεμο της Μπιάφρας με τα παιδιά που λιμοκτονούσαν, ούτε οι φωτογραφίες με τους σωρούς των σφαγιασμένων στην Σρεμπρένιτσα.
Ούτε καν το βίντεο από τη δολοφονία του Κένεντι στο Ντάλας!..
Αλλά δημοσιοποιήθηκαν. Ευτυχώς. Οποια κι αν ήταν η απήχησή τους στην κοινή γνώμη, όποιους κι αν ευνοούσαν, όποιους κι αν συνέφεραν.
Αυτά τα αυτονόητα δεδομένα είναι ψιλά γράμματα σε μια χώρα όπου τα μέσα ενημέρωσης καλούνται από (άλλους) δημοσιογράφους να απαρνηθούν τον εαυτό τους και να μη μεταδίδουν ειδήσεις.
Ακόμη χειρότερα. Τους καλούν να αξιολογούν τις ειδήσεις όχι μέσα από την επαγγελματική τους ευσυνειδησία και επάρκεια αλλά κάτω από το ανατριχιαστικό δόγμα μιας αυθαίρετης σκοπιμότητας.
Τι συμφέρει κατά περίπτωση τον λαό, το κίνημα, την πατρίδα, το κόμμα, το νιτερέσο τους. Τι εξυπηρετεί την ατζέντα που εκείνοι έχουν στο μυαλό τους.
Σχεδόν ξεδιάντροπα γράφηκε ότι κακώς μεταδόθηκε από τις τηλεοράσεις το βίντεο με τη δολοφονία στο Νέο Ηράκλειο, επειδή υπήρχε κίνδυνος να καταστήσει συμπαθείς τους χρυσαυγίτες.
Προφανώς η υπερβολή και ο κιτρινισμός ενοχλούν. Με ενοχλούν προσωπικά και πολύ. Αλλά ο χειρότερος κιτρινισμός είναι χίλιες φορές καλύτερος από την αποσιώπηση.
Και είναι ίσως ντροπή να υπενθυμίζω σε δημοσιογράφους ότι δεν ήταν ένας δημοσιογράφος αλλά ένας πρόεδρος των ΗΠΑ που έλεγε ότι «ανάμεσα σε μια κυβέρνηση χωρίς εφημερίδες και σε εφημερίδες χωρίς κυβέρνηση προτιμώ ανεπιφύλακτα το δεύτερο».
