e-mail

Τσουπ… έπεσε στη λακκούβα το δίκιο

Κυρία Φοίβη Αθηναίου,

Αν εσείς έχετε τα νεύρα σας, εμείς οι κάτοικοι της περιοχής Λεγρενών – Μεγάλων Πεύκων – Αγίου Κωνσταντίνου (Καμάριζας) να δείτε τι νεύρα έχουμε.

Εδώ και χρόνια, από τότε που ήταν χωρισμένοι οι δήμοι και η περιοχή ανήκε στην Καμάριζα και όχι, όπως σήμερα, στη Λαυρεωτική, ενώ ήδη κυκλοφορούσε χρόνια ο ασφαλτοστρωμένος δρόμος από τα Λεγρενά ώς την Κερατέα, όπου και ανήκει η περιοχή ως προς το κέντρο ηλεκτροδότησης και ύδρευσης, και αρκετοί δρόμοι είχαν τσιμεντωθεί για να κυκλοφορούνται με έξοδα των ίδιων των κατοίκων, ένα κομμάτι δρόμου (μόλις ΕΝΑΜΙΣΙ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΟ!) έμεινε άστρωτος χωματόδρομος. Κάθε χειμώνα με τις βροχές όλο και χειροτέρευε.

Ειδικά στα τελευταία τριακόσια μέτρα πριν από την άσφαλτο των Λεγρενών – Μεγάλων Πεύκων είναι σχεδόν αδιάβατος. Μπορείς να σπάσεις το αυτοκίνητό σου, ενώ αν είσαι πεζός κινδυνεύεις να φας όση σκόνη δεν έχεις φάει από το νηπιαγωγείο αν περάσει αυτοκίνητο.

Να φανταστείτε, κυρία Φοίβη, ότι αυτός ο δρόμος είναι ο πιο βολικός αφού γλιτώνει τον οδηγό που θα τον διαβεί ώς την Κερατέα κάπου 15 χιλιόμετρα, απ’ ό,τι αν πήγαινε από γύρω. Επίσης αποσυμφορεί και τον παραλιακό δρόμο, προς το Λαύριο ή προς την Ανάβυσσο, που ειδικά τα Σαββατοκύριακα έχει μεγάλη κίνηση.

Κανείς αρμόδιος, ούτε τώρα που ο δήμος συγχωνεύτηκε, δεν σκέφτηκε να αποκαταστήσει αυτή την αδικία εις βάρος των πολλών κατοίκων της περιοχής, που όμως πληρώνουν κανονικά τα δημοτικά τέλη τους. Ενώ μάλιστα έγινε μια κίνηση να στρωθεί ο δρόμος πρώτα με χαλίκι, για αυτό το τελευταίο ενάμισι χιλιόμετρο χωματόδρομου, με την προοπτική να ασφαλτοστρωθεί γρήγορα, με χρήματα που έβαλαν οι ίδιοι οι κάτοικοι, το αθάνατο ελληνικό Δημόσιο πάλι έκανε το θαύμα του. Κάποιος κάρφωσε τις εργασίες στην Αρχαιολογική Υπηρεσία και από τότε ο δρόμος δεσμεύθηκε και παραμένει έτσι, επικίνδυνος και δύσβατος.

Το υπουργείο Πολιτισμού δεν ντρέπεται που κρατάει ομήρους τόσο κόσμο; Ο δήμος δεν ντρέπεται να εισπράττει και να μην κάνει τίποτα;

Εδώ αφήνεται ατιμώρητη, αγαπητέ Γιώργο, η νεκροφιλία. Η αδιαφορία θα τιμωρηθεί;

Η (άρρωστη) χαρά του ελληνικού σαπρόφυτου

Αγαπητή κυρία Φοίβη μου,

Μήπως εσείς, ακόμη και με τα νεύρα που έχετε από οκτώ ετών, μπορείτε να εξηγήσετε αυτήν τη χυδαία νεκροφιλική μανία που έπιασε κάποια έντυπα και πολλά μπλογκ, τα οποία έσπευσαν να το αναπαραγάγουν στο πιτς φιτίλι και δημοσίευσαν φωτογραφία με το πτώμα (πιο σωστά: τη σορό) του καημένου σχεδιαστή μόδας Μιχάλη Ασλάνη;

Δεν έφτανε που τον είχαν διασύρει και τον είχαν σκυλεύσει πριν από χρόνια, βγάζοντας στον αέρα προσωπικά δεδομένα του από το προσωπικό του ημερολόγιο (οι «γνωστοί» επώνυμοι τηλεοπτικοί «δημοσιογράφοι»), κάνοντας κάθε πικραμένο να μιλάει για «σουσέλ», αυτή την ακατάληπτη λέξη που υποτίθεται ότι εννοούσε σεξουαλικά πεπραγμένα; Δεν έφτανε που ενώ ήταν ζωντανός τού έκαναν φύλλο και φτερό τη ζωή και τις επιλογές, ντροπιάζοντάς τον, έπρεπε και νεκρό να τον ξεφτιλίσουν παραπάνω; Η φωτογραφία μάλιστα υποτίθεται ότι βγήκε με το κινητό μιας πρώην μοντέλας (από αυτές που ξέρουμε όλοι πώς κάνουν καριέρες) και ανεβάστηκε στο Ιντερνετ για να κατεβαστεί πολύ γρήγορα ύστερα από την κατακραυγή κάποιων που δεν συμμερίστηκαν τη χαρά των νεκρόφιλων στα μπλογκ που φρόντισαν για την αναπαραγωγή όσο δεν παίρνει άλλο της φωτογραφικής χυδαιότητας.

Ολα αυτά με πήγαν αρκετά χρόνια πίσω, όταν είχε βγει στη δημοσιότητα η φωτογραφία με το τεμαχισμένο πτώμα της κακομοίρας Ζωής Φραντζή, για να κάνουν χαρές οι νεκρόφιλοι που, φαίνεται, είναι πολλοί όχι μόνον οι αυτουργοί και εκείνοι που τις δημοσιεύουν, αλλά και εκείνοι που απολαμβάνουν και ηδονίζονται με τέτοιες χυδαίες εικόνες.

Ντροπή δεν έχουμε σ’ αυτή τη χώρα, είναι δεδομένο πια. Δεν έχουμε όμως ούτε και όριο στη σήψη; Πρώην μοντέλες, διαδικτυακοί τόποι, «δημοσιογράφοι» και μπλόγκερ.

Απλώς, αγαπητή Δήμητρα, σε αυτή τη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας και της περιρρέουσας χυδαιότητας του πιο χαμηλά – πιο χαμηλά – πιο χαμηλά, η σήψη που όλο και προχωρά έχει και συνεργούς με πληκτρολόγια και κινητά. Είναι οι «γνωστοί άγνωστοι» σαπροφυτικοί οργανισμοί. Τι σημαίνει αυτό για όλους μας; Σας παραπέμπω στα γραφόμενα σε ιστοσελίδα του Παναγή Παναγιωτόπουλου, λέκτορα Κοινωνιολογίας στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών, αρθρογράφου και συγγραφέα: «Σου έρχεται καταπάνω σου η νεκροφιλία της εθνικής κουλτούρας… και δεν έχεις εργαλεία να την αναλύσεις, απλά ξέρεις ότι αυτό είναι από τα πιο επικίνδυνα συναισθήματα διότι από τα πιο ρηχά και αδρανή (από τη λατρεία του Κοεμτζή έως την υστερία με τον έρημο Ασλάνη, ένα ατελείωτο πάρτι μιζέριας και φθόνου δίχως τύψεις και ντροπή)»…