Αναζήτηση
Τα δημοσιονομικά προβλήματα της χώρας θα λυθούν αν καταργηθεί από τα σχολεία… η Μουσική. Ο Πυθαγόρας και ο Αριστοτέλης κοιτούν ενεοί. Αλλά το ίδιο συμβαίνει και με εμάς τους υπόλοιπους.
Η ουσιαστική κατάργηση του μαθήματος της Μουσικής –θα διδάσκεται μόνο στην Α’ Γυμνασίου και αργότερα στο λύκειο θα περιλαμβάνεται μαζί με άλλα σε ένα μάθημα επιλογής με τον γενικό τίτλο (και περιεχόμενο) «Πολιτισμός» –είναι μια μεγάλη νίκη για την παιδεία μας στον δρόμο της αποστέωσής της. Θα έλεγε κάποιος ότι αυτές τις δύσκολες στιγμές για κάθε ελληνική οικογένεια, αλλά κυρίως για τα παιδιά που βλέπουν το μέλλον τους χειρότερο από εκείνο των γονιών τους θα έπρεπε να τους παρέχονται περισσότερα εφόδια –μαθησιακά αλλά και ψυχικά –ώστε να αντιμετωπίσουν τη λαίλαπα. Ετσι το μάθημα της Μουσικής ή άλλων καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων, θα ήταν χρήσιμο να ενισχυθεί και να βγει από τον βούρκο της τυποποίησης που το είχαν ρίξει τα τελευταία χρόνια οι εξελίξεις. Κι όμως, από αυτά τα σχολεία με το υποτυπώδες μάθημα της Μουσικής ξεπήδησαν πολλά γκρουπάκια με όρεξη και ταλέντο, πολλά παιδιά που έμαθαν ότι μόρφωση δεν είναι μόνο αυτό από το οποίο αύριο θα εξαρτηθεί αν μπουν ή όχι στις ουρές των ανέργων.
Τον χειμώνα εκατοντάδες νέοι συνέρρεαν στο μαγαζί όπου τραγουδά ο «Παραμυθιάζομαι» Παντελής Παντελίδης και προχθές στη Χαλκιδική νεολαία ήταν κυρίως το κοινό του «Φωτιά στη φωτιά» Πάνου Κιάμου που τραγούδησε στο βασίλειο της φοροδιαφυγής. Η λογική τού «τι με νοιάζει εμένα;» με την αισθητική «όλα για την καψούρα μου» πάνε χέρι χέρι σε μια χώρα όπου η παιδεία περιορίζεται στην παπαγαλία και στο άγχος για τον βαθμό.
«Με επιστημονικούς όρους μπορείς να περιγράψεις τα πάντα», έλεγε ο Αϊνστάιν. «Ε, και; Αν αναλύσεις μια συμφωνία του Μπετόβεν ως ωστικό κύμα, το μόνο που θα έχεις καταφέρει είναι να κάνεις μια τρύπα στο νερό… Αν δεν ήμουν φυσικός, θα ήμουν μουσικός. Οι σκέψεις γίνονται με μουσικό τρόπο. Οι ονειροπολήσεις έχουν μουσική υπόσταση. Η ζωή εξελίσσεται με μουσικούς όρους», κατέληγε επιβεβαιώνοντας ότι σε κάθε ρυθμική και μελωδική κίνηση υπάρχει μια ανάλογη συναισθηματική αντίδραση. Η μουσική παιδεία λοιπόν εμπλουτίζει τον συναισθηματικό μας κόσμο. Μήπως η απουσία της οδηγεί σε ένα «χρήσιμο», κενό συναισθημάτων περιβάλλον;
Τελικά, το ουσιαστικό ερώτημα είναι, τι σχολείο θέλουμε: εκείνο όπου τα 16χρονα θα αγωνιούν για το μέλλον τους σκεπτόμενα μόνο τι δουλειά θα κάνουν ώστε να μπορούν μετά με υπερηφάνεια να καταλάβουν τις δουλειές των 500 ευρώ και να περάσουν την υπόλοιπη ζωή τους ξεπληρώνοντας δάνεια στις τράπεζες;
