Στο «Υπουργείο του Φόβου» του Γκράχαμ Γκριν, βασανισμένος από ενοχές o ήρωας αναλύει ξανά και ξανά τα κίνητρα που τον οδήγησαν στην απόφαση να προκαλέσει από οίκτο τον θάνατο της βαριά άρρωστης γυναίκας του και καταδικάζει αμείλικτα τον εαυτό του: Ηταν αυτός που δεν μπορούσε να υποφέρει τον πόνο της, όχι εκείνη τον δικό της. Προσπαθούσε να ξεφύγει από τον δικό του πόνο. Την είχε βοηθήσει να πεθάνει, σώζοντας τον εαυτό του από την αγωνία του να παρακολουθεί τη δική της αγωνία.

Το επώδυνο αυτό θέμα πραγματεύεται με μαεστρία το βιβλίο που σκόπευε να γράψει η καρκινοπαθής Σιόμπαν Ντάουντ, αλλά δεν πρόλαβε. Την ιδέα της πραγμάτωσε ο Πάτρικ Νες στο «Το τέρας έρχεται» (μτφ. Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, εκδ. Πατάκη).

Το αρχέγονο τέρας απαιτεί από ένα παιδί, του οποίου η μητέρα παλεύει με τη νόσο, το πιο επίφοβο πράγμα στον κόσμο: την αλήθεια. Και η αλήθεια, ο εφιάλτης που δυναστεύει τις νύχτες του αγοριού, είναι ότι επιθυμεί να πάρει ένα τέλος ο πόνος της μητέρας του και ο δικός του.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν κάποια στιγμή αποζητήσει τη λύτρωση του θανάτου αγαπημένων προσώπων που υποφέρουν. Το βιβλίο αυτό προσφέρει γαλήνη και παρηγοριά.

Καίρια η επιλογή του τέρατος: προσωποποιημένο το δέντρο της ζωής και του θανάτου που, σύμφωνα με τον Διοσκουρίδη, κινδυνεύει κανείς να πεθάνει αν κοιμηθεί στη σκιά του, ο αρχέγονος ίταμος, εκχύλισμα του οποίου χρησιμοποιείται για τη θεραπεία διαφόρων μορφών καρκίνου.