Ατελείωτο κουπί για τα παιδιά με καρκίνο

Συνηθισμένοι στο ατελείωτο κουπί, βάλθηκαν και φέτος να δοκιμάσουν τις αντοχές τους μεσοπέλαγα. Αυτή τη φορά έπλευσαν από τον Πειραιά μέχρι τα Χανιά με τα καγιάκ τους, διανύοντας 270 ολόκληρα ναυτικά μίλια μέσα σε 16 ημέρες. Το είχαν υποσχεθεί στα παιδιά με καρκίνο του Συλλόγου «Η Πίστη» ότι θα το πάλευαν και θα τα κατάφερναν.

Το 2011 επιχείρησαν επιτυχώς τον διάπλου Ερέτρια – Ηράκλειο –συνολικά 250 ναυτικά μίλια σε 19 ημέρες. Πέρυσι έκαναν άλλα 210 μίλια μέσα σε μόλις ένα οκταήμερο από τη Χαλκιδική μέχρι την Εύβοια. Και τώρα, σειρά για τον 33χρονο Αγγελο Χριστοφίδη και τον 53χρονο Κώστα Μανατάκη, κωπηλάτες της ναυτικής ομάδας South Evian Gulf Τeam, είχε το ταξίδι Πειραιάς – Χανιά, πάλι με καγιάκ. Ενας ιστορικός διάπλους καθώς ήδη από την πρωτοκυκλαδική εποχή αυτός ήταν ο συντομότερος και ασφαλέστερος θαλάσσιος δρόμος από την ηπειρωτική Ελλάδα για την Κρήτη λόγω των ενδιάμεσων νησιών – σταθμών, των Κυθήρων και Αντικυθήρων, που περιόριζαν την έκθεση στην ανοιχτή θάλασσα.

«Και εμείς τον επιλέξαμε για να αναβιώσουμε κατά κάποιον τρόπο ένα από εκείνα τα προϊστορικά ταξίδια. Αλλά και για έναν ακόμη συναισθηματικό λόγο, αφού θέλαμε να περάσουμε από την ιδιαίτερη πατρίδα του συνταξιδιώτη μου, του Κώστα, τον Κίσσαμο Χανίων. Και το Πέραμα, πάλι, απ’ όπου αποπλεύσαμε, είναι επίσης τόπος με ισχυρούς συμβολισμούς, ιστορικούς και ναυτικούς, με βαριά παράδοση στην ελληνική ναυπηγική ιστορία», λέει στα «ΝΕΑ» ο Αγγελος Χριστοφίδης, υποψήφιος διδάκτωρ Κλασικής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, εργαζόμενος στον τραπεζικό κλάδο στην Αθήνα.

Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ. Η φετινή αποστολή των δύο φίλων ήταν η μεγαλύτερη σε απόσταση απ’ όσες κατά καιρούς τόλμησαν. Και μπορεί να μην ήταν σαν το 2011 –τότε που υπήρχε κι ένα σκέλος 50 ναυτικών μιλίων στην ανοιχτή θάλασσα, από τη Σαντορίνη μέχρι το Ηράκλειο, που διένυσαν μέσα σε 16 ώρες ασταμάτητα -, ωστόσο και τώρα η νέα διαδρομή, Πέραμα – Αίγινα – Πόρος – Ερμιόνη – Σπέτσες – Κυπαρίσσι – Μονεμβασιά – Βελανίδια – Νεάπολη Λακωνίας – Κύθηρα – Αντικύθηρα – Γραμβούσα – Κίσσαμος – Χανιά, ήταν απαιτητική. «Το πιο δύσκολο κομμάτι της ήταν το μπουγάζι Αντικυθήρων – Γραμβούσας. Πλησιάζοντας στην Κρήτη, αντιμετωπίσαμε φουσκοθαλασσιά με κυματισμό που ερχόταν σχεδόν από παντού, φτάνοντας τα 3 μέτρα σε ύψος, σε συνδυασμό με πολύ ισχυρά ρεύματα που μας έβγαζαν εκτός ρότας. Μολονότι το πέρασμά μας από κάβο σε κάβο ήταν μόλις 17 μίλια στην ανοιχτή θάλασσα, στο τέλος νιώθαμε σαν να είχαμε κωπηλατήσει τριπλάσια απόσταση! Και στο καβατζάρισμα (πέρασμα) του βορειοδυτικού άκρου της Αίγινας, γεμάτο εξάρι μαΐστρος μας έσπρωχνε προς τα βράχια, ήταν πρωτόγνωρο και το αντιμάμαλο (το κύμα που ξαναγυρίζει στη θάλασσα έχοντας χτυπήσει πρώτα στη στεριά) έξω από το λιμάνι του νησιού. Εκεί ακόμα και τα βαπόρια δυσκολεύονται να προσεγγίσουν…» περιγράφει ο Αγγελος.

ΟΙ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ. Ηδη από την προετοιμασία τους γνώριζαν ότι θα συναντήσουν δυσκολίες. Πως θα καταπονηθούν τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. «Αλλά ξέραμε καλά επίσης πως θα ζήσουμε κάτι μοναδικό που θα γεμίσει την ψυχή μας από εικόνες, από ανθρώπους που θα συναντάμε στο πέρασμά μας και βεβαίως από αυτή την ατελείωτη επαφήμε τη φύση και τα στοιχεία της. Ηταν πράγματι εξουθενωτικό ένα τέτοιο εγχείρημα! Οταν όμως σκεφτόμασταν και τον σκοπό που είχαμε βάλει, να γίνουμε μια γέφυρα ανάμεσα στα παιδιά που πάσχουν από καρκίνο –του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων Παιδιών με Νεοπλασματικές Ασθένειες (Νοσοκομείο Παίδων Αγία Σοφία) «Η Πίστη» (www.pisti.gr) –και στον κόσμο που δεν γνωρίζει τον αγώνα τους, τότε οι δυνάμεις πολλαπλασιάζονταν και το πείσμα δεν σ’ άφηνε να εγκαταλείψεις. Νιώθεις ένα μεγάλο χρέος απέναντι σ’ αυτά τα παιδιά. Τα προσόντα σου έρχονται σε δεύτερη μοίρα, μπαίνει μπροστά η ψυχή και η απόφαση να το κάνεις!» τονίζει ο Κώστας Μανατάκης.