Την 1η Μαρτίου 2010 έγινε μια πανευρωπαϊκή διαμαρτυρία με τον τίτλο: «24 ώρες χωρίς εμάς». Στόχος ήταν να καταδειχθεί πώς θα ήταν η οικονομική ζωή στις ευρωπαϊκές χώρες χωρίς τους μετανάστες. Στη Γαλλία, στο Βέλγιο, στην Ισπανία, βγήκαν στους δρόμους χιλιάδες μετανάστες ζητώντας μεγαλύτερο σεβασμό των δικαιωμάτων τους. Στην Ελλάδα, διοργανώθηκε ανοιχτή συζήτηση στον Ιανό, όπου τονίστηκε η σημασία της ειρηνικής συνύπαρξης διαφορετικών πολιτισμών. Τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα όμως έγιναν στην Ιταλία. Στη χώρα αυτή, όπου οι ξένοι εργαζόμενοι παράγουν το 10% του ΑΕΠ, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έλαβαν μέρος σε διαδηλώσεις και καθιστικές διαμαρτυρίες, φωνάζοντας ότι η μετανάστευση δεν πρέπει να θεωρείται αδίκημα και ζητώντας άδειες παραμονής για όλους τους μετανάστες.

Πίσω από την πρωτοβουλία αυτή ήταν μια γυναίκα που γεννήθηκε το 1964 στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και σε ηλικία 19 ετών μετακόμισε στη Ρώμη για να σπουδάσει ιατρική. Λέγεται Σεσίλ Κιάνζ Κασέτου. Και από προχθές είναι η πρώτη μαύρη υπουργός της Ιταλίας, με αντικείμενο την ενσωμάτωση. Οταν τη ρώτησαν οι δημοσιογράφοι πώς αισθάνεται, η απάντησή της ήταν αφοπλιστική: «Ιταλοκογκολέζα».

Ο Τύπος ενθουσιάστηκε με την επιλογή του νέου Πρωθυπουργού. Η Λέγκα του Βορρά, πάλι, καθόλου. «Η κυρία δεν είναι Ιταλίδα», είπε ο κυβερνήτης της Λομβαρδίας. «Αυτό το υπουργείο είναι το σύμβολο μιας υποκριτικής Αριστεράς και εμείς θα το πολεμήσουμε». Μέχρις εκεί όμως. Ο κεντροδεξιός αντιπρόεδρος της κυβέρνησης τον επανέφερε στην τάξη, ο κεντροαριστερός Πρωθυπουργός τον αγνόησε και η συμπαθέστατη Σεσίλ έπιασε δουλειά. Ετσι λειτουργούν οι δημοκρατίες. Ολες οι απόψεις έχουν θέση, κυριαρχεί όμως η άποψη της εκλεγμένης κυβέρνησης.

Φανταστείτε να γινόταν κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα. Και μόνο η αναγγελία της δημιουργίας υπουργείου Ενσωμάτωσης θα προκαλούσε τις έξαλλες διαμαρτυρίες της Χρυσής Αυγής και των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Αν μάλιστα τοποθετούνταν αρμόδιος υπουργός ένας έγχρωμος, ή «έστω» ένας Αλβανός, οι ρατσιστικοί χαρακτηρισμοί θα έδιναν και θα έπαιρναν. Πολύ περισσότερο αν ο υπουργός αυτός, ακολουθώντας το παράδειγμα της ιταλίδας συναδέλφου του, τολμούσε να πει ότι όποιος γεννιέται και μεγαλώνει στην Ελλάδα είναι Ελληνας. Κι όμως, τέτοιες τολμηρές πρωτοβουλίες χρειάζονται για να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά τόσο το πρόβλημα της Ακροδεξιάς όσο και το πρόβλημα της μετανάστευσης.

Οχι πως η ιταλική κοινωνία είναι ανεκτική ή φιλελεύθερη. Ο ρατσισμός είναι και εδώ έντονος, ο φόβος του διαφορετικού μεγάλος. Μερικές φορές, όμως, είναι αρκετή μια κίνηση για να αλλάξει η ψυχολογία ενός λαού. Η Σεσίλ δεν γνώριζε τον Πρωθυπουργό, είχαν συναντηθεί μόνο στο Κοινοβούλιο. Οταν τον ρώτησε γιατί την επέλεξε, εκείνος απάντησε: «Για μια πολιτική της αλλαγής, για να δουλέψουμε μαζί, για να σταλεί ένα μήνυμα στην Ιταλία». Αυτό χρειάζεται, ένα μήνυμα.