Από το καλοκαίρι του 2007, όταν και ανέβηκε ο Αστέρας στη Σούπερ Λίγκα, η νύχτα του Σαββάτου ήταν αυτή που έδωσε τη μεγαλύτερη χαρά στην Τρίπολη.

Μετά το 2-0 και την πρόκριση επί του ΠΑΟΚ, έγινε χαμός στα αποδυτήρια. Οι παίκτες πανηγύρισαν φορώντας την μπλούζα του άτυχου Φορμίκα, ο Τσιώλης μιλούσε για «ομάδα που γράφει ιστορία» και οι διοικητικοί έκαναν σχέδια για τη συνέχεια. Αλλά μέχρι εκεί. Την ίδια στιγμή, το μεγάλο στοίχημα για τον Αστέρα Τρίπολης είναι να κρατήσει τους περίπου 6.000 φίλους του που βρέθηκαν στο γήπεδο. Τόσον καιρό, ο κόσμος δεν έδειξε να συγκινείται από την πορεία μιας ομάδας που έφτασε να παίζει στην Ευρώπη πέρυσι τον Αύγουστο. Θα το κάνει τώρα; Ο Σάκης Τσιώλης, στη μάχη των πάγκων έδειξε ικανότητες σπουδαίες και διαχειρίστηκε το ματς «πάνω» σε δύο σκεπτικά: πρώτον, ρίσκαρε με τη χρησιμοποίηση του νεαρού γκολκίπερ Γεωργακόπουλου, προφανώς επειδή διέκρινε τραυματισμένη ψυχολογία στον Μπαντή μετά τα λάθη στον πρώτο ημιτελικό και την ασυνεννοησία με τον Σανκαρέ. Δεύτερον, αποφάσισε να μην παίξει «επίθεση κατά μέτωπον», αλλά να κυνηγήσει το γκολ της πρόκρισης στο δεύτερο ημίχρονο και αφού είχε πάρει τον αέρα του ΠΑΟΚ. Ολοι οι άσοι βγήκαν για τον προπονητή. Οπως βγήκε όλος ο κόσμος στους δρόμους της πόλης και δη στην Πλατεία του Αρεως.

Ο Αστέρας Τρίπολης για πρώτη φορά στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας. Μια ομάδα με ισχυρή διοίκηση (Μπάκος – Καϋμενάκης), τεχνική ηγεσία (Τσιώλης) που δεν ξελογιάζεται από σειρήνες και παίκτες πληρωμένους -συνήθως –στην ώρα τους. Μια υγιής ομάδα, από τις σοβαρές δυνάμεις του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Και στον αντίποδα, ένας αποκλεισμός που ισοδυναμεί με σοκ για τον Γιώργο Δώνη. Μια μαχαιριά καριέρας για τον προπονητή που πόνταρε στον ΠΑΟΚ ώστε να ξαναβρεθεί στην αφρό του εγχώριου ποδοσφαίρου. Αλλά ο ΠΑΟΚ, σε ένα κρίσιμο ματς έδειξε κατώτερος των περιστάσεων και επιπρόσθετα, φρόντισε να ασχοληθεί με μύρια όσα (π.χ. διαιτησία), αλλά όχι με το ίδιο το παιχνίδι. Τα λάθη πληρώνονται.