«Ο πιο μεγάλος από τους συλλογικούς φόβους μου αφορά την Ευρώπη που έχει πάψει να πιστεύει στον εαυτό της σε μια εποχή μάλιστα που η διεθνής κατάσταση είναι εξαιρετικά κρίσιμη. Φοβάμαι διότι διακυβεύονται οι ελευθερίες των παιδιών μας».

Ο Πασκάλ Μπρικνέρ ως «νέος φιλόσοφος» δεν είχε ποτέ το αλαζονικό ύφος ενός Μπερνάρ-Ανρί Λεβί ή ενός Αλέν Φινκελκρότ. Και μοιάζει πλέον να έχει διαχωρίσει τη θέση του από τους παλιούς συνοδοιπόρους του, που έτσι κι αλλιώς ως κίνημα αμφισβήτησης της αριστερής σκέψης έχασαν την αίγλη τους, καθώς παγιδεύτηκαν σε μια συντηρητική ματιά στα πράγματα και σε αμφιλεγόμενες πολιτικές εμπλοκές. Στη μακρά τηλεφωνική συνέντευξη που έδωσε λοιπόν στα «ΝΕΑ» με αφορμή την ομιλία του την ερχόμενη Τρίτη στην Αθήνα, ακουγόταν πολύ προβληματισμένος για το μέλλον των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Και έδειξε ότι οι φόβοι του δεν αφορούν μονάχα την οικονομία, αλλά μπαίνουν βαθιά στα θέματα της κοινωνικής συνοχής και φθάνουν μέχρι τα κρεβάτια των Ευρωπαίων. Mην ξεχνάμε πως υπήρξε από τους διανοούμενους που έκαναν σημαία τους τα ερωτικά ζητήματα.

«Η Ευρώπη πίστευε πως είχε νικήσει τον φασισμό και τον κομμουνισμό», μου είπε. «Κι όμως τώρα μοιάζει να υποκύπτει εξοντωμένη από την ίδια της την προδοσία απέναντι στις αξίες της και στους συλλογικούς της στόχους. Παραχώρησε στο χρηματοπιστωτικό σύστημα το δικαίωμα να υπαγορεύει νόμους ερήμην του κόσμου της εργασίας και επέτρεψε στις ανισότητες να γιγαντωθούν. Αυτό το λέω εγώ «αυτοκτονία του καπιταλισμού»…». –Αρα τι; Χρειαζόμαστε έναν άλλο καπιταλισμό; «Οχι, φυσικά. Εκείνο που χρειαζόμαστε είναι μια άλλη μορφή οικονομίας που να αναπτύσσεται προς όφελος όλων των κοινωνικών ομάδων. Δεν είναι μονάχα η ανεργία που έφτασε στα ύψη. Ποτέ δεν έβλεπες γύρω σου τόσο κόσμο να είναι σαν χαμένος…». –Μα, και η Αριστερά το λέει αυτό… «Εγώ ήμουν πάντα κοντά στους σοσιαλιστές. Και σήμερα υποστηρίζω μια Αριστερά φιλελεύθερη, με την πολιτική έννοια του όρου. Διότι πιστεύω, πως αυτός ο χώρος (σ.σ.: ο Μπρικνέρ με τον όρο «Αριστερά» εννοεί τους γάλλους σοσιαλιστές) πάσχει από τους μποέμ μπουρζουάδες. Κι έχει ξεχάσει πως οφείλει να στρέψει την προσοχή του προς τους μη προνομιούχους, να πάψει να ρίχνει ευθύνες στον απλό κόσμο, να κατεβεί μέχρι τους εργάτες και τους μετανάστες που είναι οι μεγάλοι χαμένοι του νεοφιλελευθερισμού». Τι νόημα είχαν τότε οι βολές κατά της πολυπολιτισμικότητας και τα περί «ρατσισμού των αντιρατσιστών»; «Στη Γαλλία οι «μετανάστες με χαρτιά» έχουν ίσα δικαιώματα με τους Γάλλους και είναι αφομοιωμένοι στην κοινωνία, ενώ στον αγγλοσαξονικό κόσμο αλλά και στην Ολλανδία κ.α. μένουν κλεισμένοι στις δικές τους κοινότητες, «φυλακίζονται στην ταυτότητά τους», κάτι με το οποίο είμαι αντίθετος, καθώς συντηρεί τις διακρίσεις. Ξεκίνησε ως θετικό με την αναγνώριση των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων, αλλά εξελίχθηκε αρνητικά. Και είναι ένα ζήτημα που ξαναμπαίνει σήμερα με το κύμα μεταναστών στην Ευρώπη του Νότου και με το δεδομένο ότι οι περισσότεροι είναι μουσουλμάνοι…». –Η άνοδος της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη σχετίζεται και μ’ αυτό; «Φυσικά, αλλά όχι μόνο. Η Ακροδεξιά είναι μισαλλόδοξη, αλλά εμφανίζεται και ως η μόνη που φροντίζει τον λευκό ανθρωπάκο, τον χτυπημένο από την κρίση. Ξέρετε πόσοι ψηφοφόροι του ΚΚ Γαλλίας έκαναν στροφή προς το Εθνικό Μέτωπο των Λε Πεν; Γι’ αυτό είναι ολέθριο το ότι η ΕΕ ξέχασε τις ανθρωπιστικές αρχές της». –Φαίνεται ωστόσο να αναπτύσσεται μια αλληλεγγύη ανάμεσα στους τραυματισμένους λαούς του Νότου. Ισως αυτό να είναι το όπλο τού αύριο… «Οι συγκεντρώσεις με τα «Οχι» προκαλούν εκρήξεις βίας και δεν είναι αποτελεσματικές. Το κρίσιμο δεν είναι τι γίνεται στους δρόμους, αλλά τι γίνεται στην πολιτική. Διότι αυτή την ώρα η Ευρωπαϊκή Ενωση ετοιμάζεται να σκοτώσει τους λαούς για να… τους σώσει!».

Τελευταία Νέα