«Χαραυγή μέρος 2» (The Twilight Saga: Breaking Dawn part 2) Το πέμπτο –ελπίζω τελευταίο –μέρος ενός ποταμιαίου μεταφυσικού έπους που έγραψε η παμπόνηρη Στέφανι Μέγιερ και σκηνοθέτησε ο μέτριος διεκπεραιωτής Μπιλ Κόντον. Το στόρι, μια χάρτινη και σχηματική φαντασία. Με IQ μωρού κάποιου βρεφονηπιακού σταθμού.

Η θνητή Μπέλα (Κρίστεν Στιούαρτ) προκειμένου να παραμείνει εσαεί στην αγκαλιά του Εντουαρντ Κάλεν (Ρόμπερτ Πάτινσον) αποφασίζει να μεταμορφωθεί σε βρικόλακα. Love never dies. Η αγάπη ποτέ δεν πεθαίνει. Το επιμύθιο με αποστολείς τούς βρικόλακες απευθύνεται σε εκατομμύρια ανεγκέφαλων κορασίδων. Το ζεύγος φέρει στον κόσμο τη μικρή half and half (μισή θνητή, μισή βρικόλακας) Ρενέσμι, ολοκληρώνοντας έτσι το πρότυπο της αμερικανικής και φυσικά λευκής οικογενειακής ευτυχίας. Δηλαδή, το Love never dies ακολουθεί το αυτονόητο ιδεολόγημα Family never dies. Τουτέστιν, η οικογένεια ποτέ δεν πεθαίνει. Αλλά η ιταλική συμμορία των κακών βρικολάκων της αιμοδιψούς φυλής των Βολτούρι με επικεφαλής τον διεστραμμένο Αρο (Μάικλ Σιν) ορμάει να διαμελίσει κάθε ίχνος από αυτή την αιώνια ευτυχία.

Ομως όλες οι δυνάμεις των απανταχού της γης καλών βρικολάκων παρέα με τους Λυκάνθρωπους του Τζέικομπ (Τέιλορ Λότνερ) σπεύδουν να υπερασπιστούν τα κεκτημένα. Σε μια τελική αναμέτρηση, από την έκβαση της οποίας θα κριθούν τόσο το εύρος της αγάπης όσο και η αιώνια διάρκεια της οικογένειας. The End.

Κατασκευαστικά και με την εξαίρεση της οκτάλεπτης τελικής αναμέτρησης με τους αλλεπάλληλους και ανελέητους αποκεφαλισμούς, όλο το υπόλοιπο σέρνεται επί 107 λεπτά χωρίς λόγο και χωρίς «ψαχνό». Το απόλυτο λουστραρισμένο κενό. Με ωραία αγόρια. Με ωραία κορίτσια. Με αλλεπάλληλα ενσταντανέ που θυμίζουν διαφημιστικά της Κόκα-Κόλα. Παιδιά όλο υγεία και ομορφιά που περνάνε μια χαρά. Αχ λέει και να ‘μουνα κι εγώ βρικόλακας. Αιώνιος. Αφθαρτος. Ωραίος. Χωρίς να νοιάζομαι για δουλειά, τρόικα, Μέρκελ και χρήμα. Με μια ντουλάπα τιγκαρισμένη από την τελευταία μόδα. Να ίπταμαι στο λεπτό από εδώ μέχρι την Κίνα. Και να τσιμπολογάω πότε την Μπέλα, πότε την Αλις και πότε κάποια βρικολακιασμένη Ινδιάνα (παίζει κι αυτό).

Ομως είναι πλήρες ιδεολογημάτων αυτό το χάρτινο και βαρετό ρομάντζο των δύο εραστών. Κοίτα να δεις. Εξωτερικά ανώδυνο. Εσωτερικά σαν ωρολογιακός μηχανισμός που σκάει στον εγκέφαλο ανοχύρωτων θεατών. Η απόλυτη μεταφυσική φαντασίωση. Γυρνάνε την πλάτη στην πραγματικότητα. Οχι θα κάτσουμε τώρα να σκάσουμε για την αλήθεια. Ετσι φτιάχνουμε τον δικό μας κόσμο. Ετσι επινοούμε την άφθαρτη ερωτική σχέση. Ετσι βαυκαλιζόμαστε με την αιώνια οικογένεια. Κι έτσι παραδινόμαστε σε μια φενάκη πιστεύοντας ότι όχι μόνο δεν θα γεράσουμε και δεν θα πεθάνουμε ποτέ αλλά ότι αιωνίως θα είμαστε ωραίοι, νέοι και άτρωτοι. Ξέρετε πώς το λένε αυτό στα καφενεία; Επικών διαστάσεων μαλακία!

Βαθμοί=0

Τελευταία Νέα