Στην τελετή έναρξης υπήρχε μια θλιβερή εικόνα που προκαλούσε πόνο και θλίψη και όχι συγκίνηση και τη χρεώνεται σαφώς ο σκηνοθέτης της Ντάνι Μπόιλ. Η σκέψη του να φέρει τον θρύλο της πυγμαχίας Μοχάμεντ Αλι στο Ολυμπιακό Στάδιο ήταν λάθος. Η εικόνα της συζύγου του που προσπαθούσε να τον κρατήσει όρθιο και σταθερό ήταν συγκλονιστική, δεν θα έπρεπε όμως να είναι μέρος ενός θεάματος με 80.000 θεατές στο στάδιο και ενός δισ. τηλεθεατών.

Η νόσος του Πάρκινσον έχει ρίξει νοκ άουτ έναν από τους κορυφαίους πυγμάχους όλων των εποχών, που απλά έδειχνε να μην καταλαβαίνει τι κάνει και πού βρίσκεται. Θυμίζουμε ότι από το 1996, όταν και άναψε με τρεμάμενο χέρι τον ολυμπιακό βωμό στο Ολυμπιακό Στάδιο της Ατλάντας, είχε ήδη σοβαρό πρόβλημα. Τότε όμως οι Αμερικανοί ουσιαστικά τον τίμησαν και του έδωσαν την ευκαιρία να συμμετέχει ενεργά στη διαδικασία.

Δεκαέξι χρόνια πριν προκάλεσε συγκίνηση και δέος σε όλο τον κόσμο, ενώ την Παρασκευή στην τελετή έναρξης προκάλεσε απλά θλίψη. Οι Αμερικανοί τον τίμησαν, ενώ οι Αγγλοι το παράκαναν και ουσιαστικά τον εξέθεσαν. Περισσότερο όμως εκτέθηκαν οι ίδιοι οι οποίοι στον βωμό της σκοπιμότητας δεν σεβάστηκαν την κατάστασή του, θεωρώντας ότι θα συγκινήσει ή ό,τι θα φέρει μεγαλύτερη δημοσιότητα και υψηλότερα νούμερα τηλεθέασης. Ο Μπόιλ είχε σχεδιάσει να κρατά ο Μοχάμεντ Αλι την άκρη της ολυμπιακής σημαίας, αλλά ο διάσημος πυγμάχος δεν μπορούσε να κλείσει καν τα δάχτυλά του. Δυστυχώς για έναν εκρηκτικό και επαναστάτη στα νιάτα του, η ζωή και η ασθένεια τα έφεραν έτσι ώστε να είναι αναγκασμένος να βρίσκεται στο κρεβάτι. Κάποιοι δεν το σεβάστηκαν και τον περιέφεραν σαν μαριονέτα στο Ολυμπιακό Στάδιο λες και είναι ατραξιόν.