«Τα χιόνια του Κιλιµάντζαρο» (Le Neiges Du Kilimandjaro). Εξαιρετικό κοινωνικό δράμα. Στο βάθος πλήρους αισιοδοξίας. Από τον 59χρονο Ρομπέρ Γκιντιγιάν εκ Μασσαλίας. Σκηνοθέτη μιας επίσης σπουδαίας ερωτικής ιστορίας με τον τίτλο «Marie – Jo Et Ses Deux Amours» (αν το βρείτε στα DVDάδικα, καπαρώστε το). Το στόρι εμπνευσμένο από το «Ποίημα» του Βίκτωρος Ουγκώ «Καλοί που είν’ οι φτωχοί» και ως στίχος από λαϊκό γαλλικό τραγούδι. Ταπεινός συνδικαλιστής (υπάρχουν και τέτοιοι) βγάζει εξεπίτηδες το όνομά του από την κληρωτίδα κι έτσι απολύεται με άλλους είκοσι. Πρώτη πράξη αλληλεγγύης. Ομως σε εορταστικό τραπέζι, με δώρο από φίλους δύο εισιτήρια για την Τανζανία, δύο νέοι εισβάλλουν και τους κλέβουν. Ενας εξ αυτών απολυμένος από το ίδιο εργοστάσιο με τον συνδικαλιστή και φορτωμένος με δύο μικρά αδέλφια, εγκαταλελειμμένα από μάνα και πατέρα. Και τώρα τι γίνεται; Να τον καταδώσει; Τα δύο μικρά παιδιά να φροντίσει και να υιοθετήσει; Ακούγεται παλιομοδίτικο αλλά, σας βεβαιώ, κάθε πλάνο και κάθε σκηνή στάζουν αυθεντικό ουμανισμό και ποιητικό ρεαλισμό. Οπωσδήποτε. Για έναν λόγο μοναδικό. Χωρίς αυτή την αρετή θα καταλήξουμε ζόμπι. Αλληλεγγύη ρεεε! Βαθμοί=8

Τελευταία Νέα