Είναι δεδομένη η καχυποψία των πολιτών για την εντιμότητα ορισμένων πολιτικών. Αλλά από το σημείο αυτό ώς το να διατυπώνονται ανεύθυνες ή μάλλον συκοφαντικές κατηγορίες εναντίον κορυφαίων πολιτικών ανδρών υπάρχει μεγάλη απόσταση.
Κρίνοντας λ.χ. τον βίο και την πολιτεία των δύο τελευταίων πρώην πρωθυπουργών ουδείς λογικός άνθρωπος θα κατελόγιζε στον κ. Κώστα Καραμανλή ή στον κ. Γ. Παπανδρέου ότι συνειδητά υπηρέτησαν δικά τους ή φιλικά τους συμφέροντα.
Ο φόβος προς το θείο και το άγνωστο μπορεί να ενέπλεξε τον κ. Καραμανλή στις ατραπούς του Αθω.
Και η πανθομολογούμενη αδυναμία του κ. Γ. Παπανδρέου να επιλέγει συνεργάτες μπορεί να ευθύνεται για τις γκάφες της κυβερνήσεώς του, μεταξύ των οποίων και το αναφερόμενο φούσκωμα του ελλείμματος.
Είναι τουλάχιστον αφελείς όσοι νομίζουν ότι τέτοιες περιπτώσεις, όπου η ανικανότητα ανταγωνίζεται τις… μεταφυσικές ανησυχίες, συνιστούν σκάνδαλο που μπορεί να καθίσει έναν πρώην πρωθυπουργό στο σκαμνί.
Ταυτοχρόνως εντάσσονται στις μνημειώδεις πολιτικές αρλούμπες φράσεις όπως «θα γίνει μακελειό»!
Προβλέπεται σύρραξη; Οχι–διότι εκεί που κρεμούσαν οι κλέφτες τ’ άρματα, κρεμούν οι γύφτοι τα νταούλια…
