[Στίγμα] Ανυποψίαστοι πορευόμαστε προς την καταστροφή

Τα πράγματα είναι σοβαρά. Πιο σοβαρά δεν γίνεται. Την ώρα που όλοι εμείς κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μην πληρώσουμε τίποτε, η χώρα μοιάζει με σχοινοβάτη στο σκοινί που παλαντζάρει πότε από τη μια και πότε από την άλλη πλευρά, χωρίς δίχτυ ασφαλείας, και το κοινό κρατάει από κάτω την ανάσα του, γιατί σου λέει «τώρα θα πέσει, δεν μπορεί». Τελειωμένους μας έχουν. Οίκοι αξιολόγησης, που εμένα μου κάνουν με «οίκους ανοχής», αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση, μέχρι κυβερνήσεις, τραπεζίτες, αναλυτές, ειδήμονες και τζογαδόροι κάθε είδους. Το έχουν σίγουρο, και το έχουν και δεδομένο, ότι στις 20 Μαρτίου που θα χρειαστεί να πληρώσουμε 14,4 δισ. ευρώ από δάνεια και τόκους δεν θα έχουμε να τα πληρώσουμε. Μάλιστα. Και εμείς τι κάνουμε; Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι έχουμε βγει στη γύρα, ζήτουλες κανονικοί και ψάχνουμε λεφτά μήπως και τη γλιτώσουμε στο «τσακ», άλλο τίποτε. Μοιραίοι, άβουλοι και υπέροχα ανυποψίαστοι πορευόμαστε προς την καταστροφή…

Θα μου πεις, τι θα μπορούσαμε να κάνουμε. Τι θα μπορούσα να κάνω ας πούμε εγώ ο απλός πολίτης. Εγώ που τα φέρνω δύσκολα βόλτα. Εγώ που παίζω κάθε βράδυ στις τηλεοράσεις, στα δελτία των 8, ως κομπάρσος στο σίριαλ «είμαι φτωχός και είμαι στην ουρά να πληρώσω τη ΔΕΗ» (μιλάμε για απίθανο σίριαλ, όλο τους ίδιους βγάζουν, αλλά τέλος πάντων). Εγώ ο αδύναμος, η τελευταία τρύπα της φλογέρας, ο… ο… Ελα μην κλαίγεσαι. Μπορείς να βοηθήσεις. Και μάλιστα πολύ. Το ξέρεις. Από το να πληρώσεις τα τέλη κυκλοφορίας, μέχρι το τέλος ακινήτων μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ – γιατί με ελάχιστες εξαιρέσεις, μπορείς. Μην κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου. Και κυρίως μην αφήνεις να κρύβονται πίσω από σένα αυτοί που έχουν πολλαπλάσια από σένα και που πανηγυρίζουν κάθε που ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ ζητάνε να κάνουμε κίνημα να καταργηθεί το «χαράτσι»! ΟΚ να μην το πληρώσει αυτός που είναι ανάπηρος, κατάκοιτος, μικροσυνταξιούχος. Να μην το πληρώσει κι ο άλλος που μένει Εκάλη ή Πανόραμα; Πλάκα μας κάνουν; Μας δουλεύουν;

Προφανώς μας δουλεύουν, δεν εξηγείται αλλιώς. Και αλήθεια το λέω, μου έχει κάνει φοβερή εντύπωση που όλοι αυτοί δεν κάνουν ένα κίνημα που να έχει ως γενικό σύνθημα «κάτω η φοροδιαφυγή». Ενα κίνημα που να συσπειρώσει όλους εκείνους που καταλαβαίνουν ότι πρέπει όλοι να συμβάλουμε στην αύξηση των εσόδων του κράτους. Και πως αυτό δεν πρόκειται να γίνει αν όλοι, από τον άθλιο κλέφτη που κατακρατεί τον ΦΠΑ, ώς τον άλλον που δεν σου κόβει απόδειξη και βγάζει μαύρα λεφτά, και τον ακόμη χειρότερο που φοροδιαφεύγει στην ψύχρα, δεν γίνουν συνεπείς φορολογούμενοι. Πως δεν μπορεί να πληρώνουν μόνο τα ίδια θύματα, υπάλληλοι και συνταξιούχοι, και οι άλλοι, οι «έξυπνοι» να κάνουν πάρτι με τη φοροδιαφυγή. Πως δεν γίνεται οι ελεύθεροι επαγγελματίες να δηλώνουν εισόδημα 8 και 10 χιλιάδες τον χρόνο. Δεν γίνεται. Κλέβουν προκλητικά, και κλέβουν με την ανοχή μας, που τελικά καταντάει συνενοχή. Εχει λοιπόν κανείς τα κότσια να οργανώσει ένα τέτοιο κίνημα; Εγώ δεν το βλέπω, εσείς;

Ευκαιρίας δοθείσης λόγω αναφορών στον πολιτικό κόσμο, να πω δυο λόγια για την εμπειρία μου από το περασμένο Σαββατοκύριακο στο ΠΑΣΟΚ. Οι άνθρωποι είναι αλλού. Εντελώς. Και δεν μιλάω για τους απίθανους χειρισμούς του Γιώργου που έκανε ό,τι μπορούσε για να τους περάσει, και τελικά τα κατάφερε, ότι… φεύγει, μένοντας. Αναφέρομαι στο τι έλεγαν, και που ήταν φανερό ότι είναι επηρεασμένο από τον μικρόκοσμο στον οποίο ζουν και κινούνται, αγνοώντας τι πιστεύει η κοινωνία γι’ αυτούς. Μιλούσαν για ένα πράγμα που δεν υπάρχει πια. Για τη «μεγάλη δημοκρατική παράταξη» η οποία εξαιτίας των χειρισμών τους έχει γίνει μια τρύπια κουρελού που μπάζει από παντού. Γηρασμένοι ηλικιακά, αλλά κυρίως στο μυαλό, πολιτικοί θύμιζαν έντονα ανθρώπους που η ζωή τούς έχει ξεπεράσει και εκείνοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να πείσουν για το αντίθετο. Με δυο λόγια, κι επειδή το λέγαμε την περασμένη εβδομάδα το «Το ΠΑΣΟΚ (δεν) είναι εδώ», είναι… αλλού! Μακριά νυχτωμένο…

Ενδεικτικό του πόσο… αλλού είναι το ΠΑΣΟΚ, είναι και το εξής: την ώρα που η χώρα βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής, αυτοί ασχολούνταν με τον Τύπο και τους ανθρώπους του. Ο Γιώργος με τον Ψυχάρη, η Λούκα με τον Πρετεντέρη, άλλοι γενικώς και αορίστως με τα άθλια μίντια που χτυπάνε το ΠΑΣΟΚ, και ο Πετσάλνικος με την… αφεντιά μου, με αφορμή κάτι που είχα γράψει για τους μοιραίους και άβουλους που είχε ο Γιώργος δίπλα του όταν πήρε την απόφαση για το καταστροφικό δημοψήφισμα. Η «πρωτοβουλία» Πετσάλνικου, μου θύμισε το γνωστό ιστορικό ανέκδοτο με τον Γεώργιο Παπανδρέου. Ο οποίος μιλούσε, λέει, στη Βουλή, δεινός ρήτορας παρεμπιπτόντως, και ένας δεξιός από κάτω τον διέκοπτε συνεχώς. Μια, δυο, τρεις, πέντε φορές, σταματάει ο Γ. Παπανδρέου και λέει: «Ποιος διαμαρτύρεται;». «Εγώ, εγώ», απαντάει περιχαρής ο διακοψίας, βέβαιος ότι την επομένη θα γίνει θέμα στις εφημερίδες. «Α, εσείς λοιπόν; Δεν έχει καμιά σημασία», απάντησε ο Γέρος της Δημοκρατίας και συνέχισε απτόητος. Αφιερωμένο…

Ερχεται τσουνάμι!

Το άλλο που μου τη σπάει με τα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης είναι αυτή καραμέλα να φύγει η κυβέρνηση της τρόικας. Το έλεγαν και με τον Γιώργο, το λένε και τώρα με τον Παπαδήμο. Να φύγει, καμιά αντίρρηση. Αλλά ποιος θα κάνει τα κουμάντα, πέστε μας. Να φύγει αύριο. Τα 14,4 δισ. ποιος θα τα βρει, για να τα καταβάλουμε και να μην χρεοκοπήσουμε; Υπάρχει αυτός; Φωνάξτε τον να αναλάβει. Αλλά αν δεν υπάρχει (και μάλλον δεν υπάρχει), τότε όλο αυτό είναι άθλιος λαϊκισμός και κουβέντες για να περνάει η ώρα και να συντηρείται το πλιάτσικο στην αυλή του ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή, για να το πω πιο απλά: λέμε ό,τι λέμε, για να κερδίσουμε ψηφαλάκια. Ερώτηση: Τι να τα κάνετε τα ψηφαλάκια, αν δεν υπάρχει χώρα; Κι αν αποτύχει η κυβέρνηση να τη διασώσει, πιστεύει κανείς σοβαρά απο το υπάρχον πολιτικό προσωπικό οτι θα διασωθεί; Κούνια που τους κούναγε. Θα σαρωθούν, όπως σάρωσε το τσουνάμι πριν απο χρόνια ό,τι βρήκε μπροστά του.