λήμματα

εισαγωγές. Και ενώ ο γέροντας Εφραίμ έπαιρνε την άγουσα για τη στενή, οι Γάλλοι αναλάμβαναν τη Δημόσια Διοίκηση, οι Γερμανοί (και) την Τοπική Αυτοδιοίκηση και οι Ολλανδοί το Εθνικό Κτηματολόγιο. Αρα οι έλληνες πολιτικοί αποδεσμεύτηκαν και μπορούν να επιδοθούν απερίσπαστοι στο μόνο πράγμα που ξέρουν να κάνουν: εκλογές.

εμμονές. Υπάρχουν οι γόνιμες και οι άγονες, οι δικαιολογημένες και οι αδικαιολόγητες. Ολες κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Π.χ., σύμφωνα με αποκλειστικές πάντα πληροφορίες της στήλης, στη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου PLUS του ΠΑΣΟΚ με μόνο θέμα ημερησίας διατάξεως «Ανοιγμα χαρτιών Αρχηγού», έγινε χαμός, όταν ετέθη θέμα μετονομασίας του Κινήματος. Αντηλλάγησαν εκφράσεις που εμπίπτουν στον νόμο περί Τύπου και ως εκ τούτου δεν μπορούν να μεταφερθούν εδώ. Ιστορικά στελέχη κατελήφθησαν για χιλιοστή φορά στην καριέρα τους από υστερία, με αποτέλεσμα να ακουστούν σχόλια του τύπου: «Πάει, τον χάνουμε σήμερα τον Απόστολο, δεν τη γλιτώνει!» Κορυφαίοι της παράταξης απείλησαν με άμεση παραίτηση και αποχώρηση. Ενας μάλιστα εξ αυτών, που ερωτοτροπεί τόσο με την ιδιότητα του προέδρου όσο και με αυτήν του εθνικού ήρωα, ακούστηκε να λέει: «Πάμε να φύγουμε. Θυμίζουμε τον εμφύλιο των Αρβανιτών του 1821!». Τελικά ετέθησαν προς ψήφιση δύο ονομασίες που διέσωζαν αμφότερες το αρκτικόλεξο «ΠΑΣΟΚ»: «Παγκόσμιο Σοσιαλιστικό Κίνημα» (υποστηρικτές του κυρίου Γιώργου Παπανδρέου) και «Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κόμμα». H πρώτη, αν και απέσπασε μόλις το 16,7% των έγκυρων ψηφοδελτίων, επικράτησε διότι το υπόλοιπο 83,3% μοιράστηκε στα δύο: μόνο το 10,4% έριξε στην κάλπη το κανονικό ψηφοδέλτιο, ενώ το υπόλοιπο 72,9% το έριξε διορθωμένο (και, άρα, τυπικά άκυρο) ως «Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κώμα».

πραγματικότητα. Είναι η νέα μορφή σχολείου που εγκαθιδρύεται στην Ελλάδα μετά τη χρεοκοπία της χώρας και τη διάλυση του κράτους. Εχει το εξής χαρακτηριστικό: δεν απευθύνεται σε συγκεκριμένες ηλικίες αλλά στο σύνολο του πληθυσμού. Σκοπός της μάλιστα δεν είναι τόσο η εκπαίδευση των παιδιών και γενικά των νέων όσο η «επανεκπαίδευση των ενηλίκων», για την οποία κάνει λόγο ο φιλόσοφος Στάνλεϊ Καβέλ. Βεβαίως, εκείνος επιφυλάσσει τον ρόλο αυτό στη δραστηριότητα που λέγεται φιλοσοφία, όμως και η διασταλτική ερμηνεία που προτείνουμε είναι, νομίζω, καθ’ όλα θεμιτή. Το σύνθημα απευθύνεται, λοιπόν, στους μεγάλους και είναι: «Πίσω, στα θρανία!»

Ρεχάγκελ. Οι ξένοι (βλ. λήμμα «Εισαγωγές») προσελήφθησαν βάσει της εξής αγγελίας που είδε το φως της δημοσιότητας στον διεθνή Τύπο: «Ζητούνται Οτο Ρεχάγκελ για να αναλάβουν τις εθνικές ομάδες της Ελλάδας ενδεικτικά στους εξής τομείς: Πολεοδομία, Φοροείσπραξη, Τοπική Αυτοδιοίκηση, Παιδεία, Υγεία, Πολιτισμός. Μισθός λίαν ικανοποιητικός παρά τη χρεοκοπία της χώρας και το ενδεχόμενο επιστροφής στη δραχμή. Απαραίτητο προσόν θεωρείται η παντελής άγνοια της ελληνικής γλώσσας, όπως είχε συστήσει σοφά ο εξαιρετικός ποδοσφαιριστής Κώστας Κατσουράνης ενόψει της διαδοχής του αυθεντικού Ρεχάγκελ. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να απευθύνεστε στους αρμοδίους της ελληνικής Διοικήσεως κκ. Ράιχενμπαχ, Τόμσεν και Φούχτελ». Οπως αντιλαμβάνεστε, φίλοι αναγνώστες, με την αγγελία αυτή έκλεισε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ο εορτασμός του έτους Παπαδιαμάντη, με αφορμή τα εκατό χρόνια από τον θάνατό του, αφού ο μέγας πεζογράφος το είχε ήδη πει από το 1893: «Θα έλεγέ τις ότι η χώρα αύτη ηλευθερώθη επίτηδες διά ν’ αποδειχθή ότι δεν ήτο ικανή προς αυτοδιοίκησιν».

σχολείο. Θεσμός της πλάκας επί τριάντα χρόνια στη μεταπολιτευτική Ελλάδα – για την ακρίβεια, χώρος σταθμεύσεως νηπίων, παιδιών, εφήβων και βάλε. Γι’ αυτό και επειδή η φύση αποστρέφεται το κενό είχε αντικατασταθεί επάξια από το Φροντιστήριο και τα Ιδιαίτερα. Σήμερα, λόγω της γενικής καταστροφής, τη θέση του έχει πάρει η ίδια η πραγματικότητα (βλ. λήμμα).

χαρά. Υπάρχει η διονυσιακή, η νιτσεϊκή, η σπινοζική. Υπάρχει και η μεταπολιτευτική. Την τελευταία συμβόλισε στις αρχές της συγκεκριμένης περιόδου ένας Μεγάλος Πατέρας και στο λυκόφως της ήρθε ο Γιος και τη μετέτρεψε σε σκέτη Παιδική – με τα γνωστά σε όλους επακόλουθα.