Αναζήτηση
Ο Λαέρτης Βασιλείου κι η Βίκυ Παπαδοπούλου (φωτογραφία) θα πρωταγωνιστήσουν στο έργο για δυο πρόσωπα του Θεσσαλονικιού Θανάση Τριαρίδη «La ultima noche ή Οι καρχαρίες» που θ’ ανεβεί τον Ιανουάριο στο «Αργώ / Studio» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Γιαμλόγλου και με σκηνικά και κοστούμια Αιμιλίας Κακουριώτη, συμπαραγωγή της εταιρείας «Τζιότο ντι Μποντόνε» και της «Αργώς» της Αιμιλίας Υψηλάντη.
Σε μια κρουαζιέρα καταδύσεων βυθού, κατά το έργο, ένα ζευγάρι εγκαταλείπεται κατά λάθος (;) στη μέση του ωκεανού. Μέσα στο σκοτάδι ο άντρας κι η γυναίκα προσπαθούν να κρατηθούν ζωντανοί με την ελπίδα ότι το σκάφος θα γυρίσει για να τους περισυλλέξει. Και μιλούν ασταμάτητα για να διώξουν το φόβο. Μέσα απ’ τις κουβέντες τους αναδύονται μνήμες της ζωής τους, σεξουαλικά απωθημένα, έξαλλες αλληλοκατηγορίες, μυστηριώδη πρόσωπα, αινιγματικές ενοχές… Ωσπου φτάνουν οι καρχαρίες. Μόνο που, όταν τα φώτα ανάβουν, το ζευγάρι βρίσκεται στο αστικό διαμέρισμά του. Είναι εκεί ή μήπως, όντως, βρίσκονται χαμένοι στον ωκεανό;
Με πλήθος λογοτεχνικών αναφορών, απ’ τον Τζέιμς Τζόις έως τον Κάφκα, απ’ τον Ευριπίδη μέχρι τον Τζον Ντον, αλλά και με μια γλώσσα τολμηρή, προκλητική και ταυτόχρονα οικεία, το έργο, κατά τον σκηνοθέτη, «αυτοαναιρείται κάθε στιγμή ενώ προτάσσει αδυσώπητα ερωτήματα για τη φύση του έρωτα, την εξάρτηση, τη συνύπαρξη, τις ενοχές και τις φαντασιώσεις αλλά, πριν και πάνω απ’ όλα, για την ίδια την ανθρώπινη ουσία».
Το κείμενο πρόκειται να εκδοθεί απ’ τις αυτοδιαχειριζόμενες εκδόσεις «Δήγμα», πρώτο βιβλίο μιας σειράς θεάτρου, σε συνεργασία με τις εκδόσεις «Ευρασία». Μαζί θα εκδοθούν ο «Αέρας» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη κι η «Απόξεση ή Η παγωμένη καρδιά των ευτυχισμένων ανθρώπων» της πρωτοεμφανιζόμενης Χαράς Σύρου.
Πολλαπλασιάζονται – κλωνοποιούνται… Οι «Κατίνες». Στα μεσημεριανάδικα. Και να «συζητούουουν». Επί παντός επιστητού. Εως και περί οικονομικής κρίσεως. Εως και περί κρίσεως αξιών.
Ολος ο κόσμος, μια σκηνή…
Το μεγάλο ατού – το μεγαλύτερο, ίσως – της παράστασης που έστησε στην «Νέα Σκηνή Νίκος Κούρκουλος» του Εθνικού η Ρούλα Πατεράκη πάνω στον «Κόκκινο βράχο» του Ξενόπουλου – σε διασκευή που υπογράφει η ίδια μαζί με τον Ακι Βλουτή και η οποία έχει βασιστεί στο ομώνυμο μυθιστόρημα, στη μεταποίησή του απ’ τον ίδιο τον Ξενόπουλο στο θεατρικό «Φωτεινή Σάντρη» αλλά και στην αυτοβιογραφία του συγγραφέα και σε ποίηση συγχρόνων του, από Παλαμά μέχρι έναν καταλυτικά επίκαιρο Σουρή… – είναι η μουσική που υπογράφει ο Νίκος Πλάτανος και τα παλιά, υπέροχα τραγούδια τα οποία έχει έξοχα διδάξει στους ηθοποιούς η Μελίνα Παιονίδου και έξοχα χρησιμοποιήσει, κατά κάποιον τρόπο μπρεχτικά, η σκηνοθέτρια.
Εδώ, όμως, και το φάουλ. Στο πρόγραμμα της παράστασης διάβασα «μουσική Νίκος Πλάτανος» (φωτογραφία) και – αλίμονο – καμιά αναφορά στους συνθέτες και τους στιχουργούς των – πολλών – τραγουδιών της παράστασης, από «Ρεζεντά» της Λόλας Βώττη μέχρι «Είν’ η αγάπη χίμαιρα» του Αττίκ. Μπορεί κανένας τους να μην είναι εν ζωή πια αλλά ολόκληρο Εθνικό Θέατρο όφειλε να τους αναφέρει σε μια έστω υποσημείωση. Μήπως πρέπει, έστω και καθυστερημένα, να επανορθώσει μ’ ένα ένθετο ή μ’ ένα αυτοκόλλητο;
Το ‘ξερα απ’ την αρχή – το ‘νιωθα… Οντως, τα «Δημήτρια» της Θεσσαλονίκης, παρά τις φοβερά αντίξοες οικονομικές συνθήκες αναστήθηκαν. Από θλιβερός, ξεχειλωμένος εσμός εκδηλώσεων χωρίς ειρμό που «οργάνωναν» άσχετοι, από φεστιβαλάκι των καλλιτεχνικών γραφείων που είχαν πρόσβαση στον δήμο, όπου μαζί με ασημαντότητες συμφύρονταν, εντελώς κατά τύχην, και μερικά σημαντικά καλλιτεχνικά γεγονότα, τα «Δημήτρια» έγιναν ξαφνικά ένα φεστιβάλ που αμέσως έδειξε ένα καινούργιο πρόσωπο. Προβλήματα οργανωτικά, ναι, υπάρχουν. Πολλά ακόμα μπορούν και πρέπει να γίνουν. Αλλά υπάρχει μια σκέψη – μια φιλοσοφία.
Γιώργος Λαζαρίδης, Κωνσταντίνος Ρήγος, Ιφιγένεια Ταξοπούλου που ανέλαβαν το φεστιβάλ ως τριμελής καλλιτεχνική επιτροπή υπό έναν δήμαρχο «αλλιώτικο» απ’ τους άλλους, τον Γιάννη Μπουτάρη, κι έναν αντιδήμαρχο Πολιτισμού, Παιδείας και Τουρισμού, τον Σπύρο Πέγκα, που δεν μοιάζει άσχετος, οργάνωσαν ένα πρόγραμμα με το οποίο δε γελάς όταν το διαβάζεις. Ούτε ντρέπεσαι.
Οχτώ μέρες στην Θεσσαλονίκη με δική μου πρωτοβουλία, οχτώ παραστάσεις είδα, ελληνικές και ξένες, δεν ήταν όλες καλές, αλλά ήταν σίγουρα ενός επιπέδου. Και τέσσερις απ’ αυτές τις ξεχώρισα.
Είδα το πολωνέζικο «Ρίτερ, Ντένε, Φος» του Τόμας Μπέρνχαρτ στη σκηνοθεσία του Κρίστιαν Λούπα, απ’ το Εθνικό Θέατρο «Στάρι» της Κρακοβίας κι έστω κι αν – είκοσι και κάτι χρόνια μετά! – ανακάλυψα πως έχω ακόμα και σήμερα στ’ αυτιά μου τις φωνές του Λευτέρη Βογιατζή – ο οποίος το πρωτοανέβασε στην Ελλάδα, στην οδό Κυκλάδων -, της Λυδίας Κονιόρδου και της Ολιας Λαζαρίδου που ερμήνευαν τότε τους ρόλους, απόλαυσα μια καίρια παράσταση με τρεις εξαίρετους στη λιτότητά τους ηθοποιούς.
Είδα την «Τρίτη γενιά», μια παράσταση της Ισραηλινής Γιάελ Ρόνεν (φωτογραφία), συμπαραγωγή της γερμανικής «Σάουμπίνε» και του ισραηλινού Εθνικού Θεάτρου «Χαμπίμα» του Τελ Αβίβ, όπου η σκηνοθέτρια και οι ηθοποιοί της, ισραηλινοί, παλαιστίνιοι και γερμανοί που προέρχονται κι από τις δυο Γερμανίες – την πρώην Δυτική και την πρώην Ανατολική -, έφτιαξαν, με τρόπο που παραπέμπει στους «Ρίμινι Πρότοκολ», χωρίς κανένα τερτίπι, «γυμνοί» στη σκηνή, μια δυνατή, τολμηρή πολιτική παράσταση καθόλου σοβαροφανή – το αντίθετο, με πολύ χιούμορ.
Είδα ένα εξαιρετικό μουσικό αλλά με θεατρικές διαστάσεις θέαμα, το «Τραπέζι», απ’ την επίσης πολωνέζικη ομάδα «Κάρμπιντο» – τέσσερις άντρες κι ένα «πειραγμένο» τραπέζι που πάνω του παράγουν, χωρίς όργανα μουσικά, μουσική.
Είδα και μια πολύ ελπιδοφόρα διπλωματική παράσταση των φετινών αποφοίτων του Τμήματος Θεάτρου του Αριστοτελείου, σε σκηνοθεσία Ελένης Ευθυμίου, πάνω στο ιδιαίτερα ενδιαφέρον μυθιστόρημα της Ελφρίντε Γέλινεκ «Υπέροχες, υπέροχες μέρες».
Ε, δεν ήταν και λίγα…
Για περισσότερα, και σε blog, πια, παρακαλώ! Πληκτρολογήστε: totetarto
koudouni.blogspot. com
