Εγώ θυμάμαι και, φαντάζομαι, δεν κάνω λάθος (εκτός πια κι αν μου έχει διαφύγει κάτι, κάτι τρομερό του είδους «αλλάξαμε πολίτευμα και δεν το έχω πληροφορηθεί, μου το κρατάνε μυστικό για να μη σοκαριστώ») ότι κάθε τόσο, δεν λέω κάθε τέσσερα χρόνια γιατί δεν ισχύει πια, κάνουμε εκλογές και εκλέγουμε κυβέρνηση. Και αναθέτουμε στην κυβέρνηση αυτή να διαχειριστεί τα προβλήματα του τόπου. Και αν είμαστε ευχαριστημένοι, την επανεκλέγουμε. Αν όχι, την στέλνουμε σπίτι της και αναδεικνύουμε μια άλλη, που μας πείθει ότι μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα. Σωστά; Λάθος! Διότι εμείς ψηφίσαμε κυβέρνηση τον Οκτώβριο του 2009, πριν από δύο χρόνια ακριβώς, αλλά μας προέκυψε ένα άλλο πολίτευμα στο οποίο τα κουμάντο τα κάνει όχι η κυβέρνηση, αλλά οι εργατοπατέρες!
Ανέλαβαν τη
διακυβέρνηση!
Ητοι φωτόπουλοι, μπαλασόπουλοι, λυμπερόπουλοι, σταυρόπουλοι και άλλοι. Προσωπικά δεν έχω την παραμικρή αντίρρηση, αν το αποφασίσουμε όλοι, να γίνεται έτσι. Αλλά, απ’ όσο γνωρίζω, δεν το έχουμε αποφασίσει και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα το αποφασίσουμε ποτέ, εκτός κι αν μας βάλουν το περίστροφο στον κρόταφο, όποτε τι να κάνεις, «ανωτέρα βία» και τα σκυλιά δεμένα. Αυτό πιστεύουμε, υποθέτω όλοι, νοικοκυραίοι και μη, αλλά δεν φαίνεται να το πιστεύει η πραγματική κυβέρνηση του τόπου, η οποία είναι πλέον παντελώς παράλυτη. Οταν, ας πούμε, παίρνει την απόφαση να επιβάλει το τέλος ακινήτων, γιατί αυτό πιστεύει, καλώς ή κακώς δεν το εξετάζω, ότι πρέπει να επιβληθεί προκειμένου να κλείσει μια μεγάλη τρύπα στην κάλτσα του ελλείμματος, και ο Φωτόπουλος πηγαίνει και καταλαμβάνει το Κέντρο Εκδοσης Λογαριασμών της ΔΕΗ, επειδή ΑΥΤΟΣ κρίνει ότι δεν πρέπει να εφαρμοστεί το μέτρο, έχουμε δύο τινά: ή συνδιοικεί τη χώρα μαζί με τον Παπανδρέου ή έχουμε περάσει σε φάση κυβέρνησης συνδικαλιστών. Τρίτη εκδοχή δεν υπάρχει…
Το ΠΑΣΟΚ
τούς εξέθρεψε
Ναι, το ξέρω, μου το λένε συνεχώς, ότι οι φωτόπουλοι, οι μπαλασόπουλοι κι όλος αυτός ο καλός ο κόσμος είναι – κατά κύριο λόγο – ΠΑΣΟΚ, ότι το ΠΑΣΟΚ εξέθρεψε αυτό το είδος συνδικαλιστικού τσαμπουκά, ότι το ΠΑΣΟΚ τούς χρησιμοποίησε όλους αυτούς για να πετύχει την αποδυνάμωση προηγούμενων κυβερνήσεων. Τα ξέρω όλα. Αλλά αυτό τι σημαίνει; Οτι εδώ που φτάσαμε, που είμαστε στον πάτο του βαρελιού, θα κοιτάζουμε τι έγινε πίσω, στο παρελθόν, για να μην ασχοληθούμε με το τι θα κάνουμε με το μέλλον της χώρας; Εγώ νομίζω πως όχι. Αν, για παράδειγμα, η Αθήνα πνίγεται στα σκουπίδια, όμηρος του κάθε βολεμένου εργατοπατέρα τύπου Μπαλασόπουλου, τι πρόβλημα υπάρχει να αναθέσει η παράλυτη κυβέρνηση την αποκομιδή των σκουπιδιών σε ιδιώτες; Συγγνώμη για να καταλάβω δηλαδή. Γιατί να συντηρείται ένα σύστημα που έχει πολλές παραμέτρους (ώς και μεθόδους μαφίας, γιατί «είναι πολλά τα λεφτά, Θέμη»…) και δεν γίνεται αυτό που πρέπει; Για να τους πληρώνουμε για να απεργούν. Κορόιδα είναι να σταματήσουν να απεργούν; Οχι, κορόιδα δεν είναι, τι να λέμε τώρα. Πανέξυπνοι είναι οι τύποι, έκαναν πάρτι όλα αυτά τα χρόνια, με την ανοχή, τη στήριξη και την παρότρυνση του ΠΑΣΟΚ, αλλά το πάρτι δυστυχώς τελείωσε. Και απορώ ειλικρινά με την κυβέρνηση και τις επιλογές της: όλοι αυτοί οι τύποι (φωτόπουλοι, μπαλασόπουλοι, σταυρόπουλοι κ.λπ.) καλύπτονται από έναν νόμο περί συνδικαλισμού, ο οποίος τους επιτρέπει να μην εργάζονται ποτέ, να απολαμβάνουν απίστευτα προνόμια και επιπλέον να μη δίνουν αναφορά σε κανέναν. Γιατί δεν καταργούνται όλα αυτά; Γιατί ο άλλος, ας πούμε, να παίρνει επιδόματα κίνησης, παράστασης κ.λπ. επειδή είναι πρόεδρος στην Ομοσπονδία; Πού παρίσταται και γιατί;
Η διγλωσσία
του Σαμαρά
Δεν είμαστε με τα καλά μας, καθόλου μου φαίνεται. Κι αναρωτιέμαι πόσο πιο χαμηλά θα πέσουμε. Πληροφορούμαι εγκύρως ότι δεν έχουμε μόνο την τρόικα, τους γερμανούς εμπειρογνώμονες, τους πρεσβευτές των μεγάλων χωρών που μας δανείζουν και οι οποίοι πιέζουν για να εξασφαλίσουν κανένα φιλέτο από εδώ κι από εκεί, ξαφνικά προέκυψαν κι άλλοι. Οπως η διεθνή ένωση των βιομηχάνων φαρμάκου ο οποίος επισκέπτεται κάθε μήνα την Ελλάδα, πραγματοποιεί επαφές πότε με τον υπουργό Υγείας Ανδρέα Λοβέρδο, πότε με τον υπουργό Εργασίας Γιώργο Κουτρουμάνη και πιέζει να μη μειωθούν οι τιμές των φαρμάκων που εισάγουν οι πολυεθνικές στην Ελλάδα. Το περίεργο δεν είναι ότι τους δέχονται οι υπουργοί και οι παράγοντες των υπουργείων, είναι ότι οι τύποι έχουν τόσο αποθρασυνθεί ώστε απαιτούν να έχουν λόγο στην πολιτική τιμών για τα φάρμακα της κυβέρνησης!