«Για να κάνεις κινηματογράφο πρέπει να αρχίσεις διαβάζοντας καλή λογοτεχνία. Ολες οι αρχές της αφήγησης υπάρχουν εκεί, και τα «κοντινά», και τα «πανοραμικά» πλάνα, κ.λπ…». Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος είναι κάθετος σε αυτό. Σπούδασε τεχνολόγος – μηχανικός στα ΤΕΙ Πειραιά, εργάστηκε ως δημοσιογράφος (1988 – 1992), έγινε περιζήτητος με το σενάριό του για τους «Απόντες» του Γραμματικού, κι άρχισε (1998) να διδάσκει Συγγραφή Σεναρίου στη Σχολή Σταυράκου, στα σεμινάρια του Ινστιτούτου Μεσογειακού Κινηματογράφου, και στο ΑΠΘ γράφοντας παράλληλα μυθιστορήματα (π.χ. «Αγιογραφία») και σενάρια (π.χ. «Ωρες κοινής ησυχίας» της Ευαγγελάκου, «Απ’ τα κόκαλα βγαλμένα» του Γκορίτσα). Κι όμως, το καινούργιο μυθιστόρημά του δεν έχει «κινηματογραφικό γράψιμο». Αντίθετα, είναι ψαγμένο λογοτεχνικά, με το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον να συγκατοικούν στην ίδια φράση, όπως στις αφηγήσεις των λατινοαμερικανών παραμυθάδων, και με τον σχολιασμό της κατασκευής του στα ιντερμέδια της δράσης, έτσι που ο αναγνώστης να γίνεται κοινωνός της λογοτεχνικής διαδικασίας. Το εύρημα του Παναγιωτόπουλου είναι οι συζητήσεις μεταξύ δυο αμερικανών καθηγητών σεναρίου, που του επιτρέπουν να αποδομήσει την εικόνα της γενιάς της «Αλλαγής», και έπειτα να την ανασυνθέσει με βάση τις πολιτισμικές της αναφορές. Εμπνευσμένο!