Αναζήτηση
Καθώς ο βουλευτής εξέρχεται και διασχίζει δίκην Μωυσέως τα διαχωριζόµενα κύµατα του παραληρούντος πλήθους, οι θαυµαστές τον ραίνουν εκ δεξιών µε ροδοπέταλα ενώ οι πολιτικοί αντίπαλοι τον γιουχάρουν εξ ευωνύµων: αυτά σε µια ιδεώδη κοινωνία όπου ούτε γάτα ούτε ζηµιά. Στη σηµερινή Ελλάδα ωστόσο τα πράγµατα δεν λειτουργούν ιδεωδώς, µε επίπτωση να φυγαδεύονται νύχτα οι βουλευτές από το παραπόρτι της Βουλής αποθαρρυµένοι ή να καταγγέλλει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος τους «τραµπούκους της ∆εξιάς πουπέρασαν τώρα στην Αριστερά» καθώς ενήργησαν ως αντιφρονούντες στην πασοκική εκδήλωση της Αργυρούπολης µε οµιλητή τον ίδιον. Αλλ’ αν έχουµε φθάσει στο σηµείο να συγχέουµε το πολιτικό πρόσηµο των τραµπούκων, σηµαίνει πως η κυβερνητική ισορροπία δεν είναι πλέον ευσταθής.
Καθώς κυλούν οι µέρες, οι «Αγανακτισµένοι» της Πλατείας Συντάγµατος ή η ακραία µερίδα τους είναι ενδεχόµενο να υποκύψουν στον πειρασµό της ανυποµονησίας, να επιδιώξουν δηλαδή την άµεση πραγµατοποίηση του κύριου στόχου (να πέσει η κυβέρνηση, «να φύγουν οι κλέφτες» κ.λπ.) µε οδηγό την αδηµονία και την εξ αυτής απορρέουσα συγκρουσιακή λογική. Η αντισυγκρουσιακή τακτική του αρχιστράτηγου Κουτούζοφ θα ήταν πάντως αποτελεσµατικότερη: οι «Αγανακτισµένοι» δεν προβαίνουν σε προπηλακισµούς ή σε παρόµοιες προκλητικές ενέργειες που σίγουρα θα τους στερήσουν τη λαϊκή οµοθυµία, παρά επιµηκύνουν την ενεργή παραµονή τους στις πλατείες συντονισµένοι µε τις ποικίλες Ισπανίες για όσον χρόνο θα απαιτηθεί έως ότου διαπραγµατευθεί µαζί τους και αλλάξει ρότα ή παραιτηθεί η κυβέρνηση Παπανδρέου.
Με τους προπηλακισµούς των βουλευτών οξύνεται τοπολιτικό κλίµα και αναδεικνύονται τα ατρόµητα «παλικάρια», πλην η κυβέρνηση θα επωφεληθεί για να στρέψειτη συζήτηση στις τρωτές συµπεριφορές των «Αγανακτισµένων» ώστε να τους αποµονώσει από την κοινωνική πλειοψηφία.
Αποµένει η ψυχική (µα και σωµατική…) ταλαιπωρία των βουλευτών απόορισµένες ακραίες αντιδράσεις των «Αγανακτισµένων». Αλλ’ ένας βουλευτής, γενικώς, δοκιµάζεται κατά τηθητεία του δεχόµενος τις επιδοκιµασίες ή αποδοκιµασίες των ψηφοφόρων, τις ροδοπεταλιές ή τις γιαουρτιές· ακριβέστερα, οφείλει να υποµένει τη χλεύη και τα γιούχα στον βαθµό που ευφραινόταν µέχρι το 2009 από τις επευφηµίες και τα λαϊκά χειροφιλήµατα της Βαρβακείου. Ακόµη περισσότερο, χρωστά να βρει το σθένος να αντιµετωπίσει το αρνητικό κλίµα στο φως της δηµόσιας αντιπαράθεσης (στην τηλεόραση, στο αµφιθέατρο και όπου αλλού απαιτηθεί) και να επιχειρήσει να το αναστρέψει ή να το συγκρατήσει τουλάχιστον· είναι µια επώδυνη πτυχή της αποστολής του και οι βουλευτές δεν εκλέγονται µόνο για τις προσφωνήσεις και τα εύκολα παρόµοια. Το βουλευτικό λειτούργηµα, ζόρικο έτσι κι αλλιώς από την ιδιοσυστασία του, θα συναντήσει στο άµεσο µέλλον ακόµη µεγαλύτερες δυσκολίες, κι όποιος αντέξει.
Το αξίωµα είναι βεβαίως προαιρετικό. Οι µη ανθεκτικοί, σπίτι τους. Το παραπόρτι, πάντως, δεν ενδείκνυται. ο Μίµης Σουλιώτης είναι ποιητής και διδάσκει Λογοτεχνία στο Πανεπιστήµιο Δυτικής Μακεδονίας dsouliot@gmail.com
Οι «Αγανακτισµένοι» είναι ενδεχόµενο να υποκύψουν στον πειρασµό της ανυποµονησίας, να επιδιώξουν δηλαδή την άµεση πραγµατοποίηση του κύριου στόχου (να πέσει η κυβέρνηση, «να φύγουν οι κλέφτες» κ.λπ.)
