Το µακρύ ταξίδι µέσα στη νύχτα, χωρίς επιστροφή, του «ευγενούς» Γιάννη Δαλιανίδη στη χώρα στη σκιών και του πουθενά ξύπνησε µνήµες, αισθήσεις, εµπειρίες ολοζώντανες, µηδέποτε σβησµένες ή θολές, αυτής της υπέροχης έβδοµης τέχνης, που καταγράφει και αποτυπώνει εσαεί ιστορίες, γεγονότα, εικόνες, τοπία, πρόσωπα και σώµατα ηθοποιών, ανθρώπινες καταστάσεις εν εξελίξει, ζωές παλλόµενες, ιδέες, σκέψεις, συναισθήµατα… Ηθοποιοί που «έφυγαν» είναι ακόµα ζωντανοί µέσα στο σελιλόιντ, µπορείς να χαρείς τη λάµψη, το ταλέντο τους, την καλλιτεχνική και ανθρώπινη ύπαρξή τους.

Στο θέατρο οι µνήµες σβήνουν σιγά σιγά, µόνο κάποιες φωτογραφίες αποµένουν µε εκφράσεις ακίνητες, αποτυπωµένες στο χαρτί. Οι επόµενες γενιές χάνουν την ολόσωµη ζωντανή παρουσία, την κίνηση, τη φωνή του/της ηθοποιού. Ευτυχώς, τελευταία κάποιες παραστάσεις µαγνητοσκοπούνται. Ευνοηµένοι όσοι έπαιξαν και στον κινηµατογράφο, σε αυτό το γοητευτικό, αέναο, σπασµένο σε πλάνα ταξίδι στον χρόνο και τον τόπο. Πόσοι δεν έφυγαν ήδη κι όµως βρίσκονται ακόµη ανάµεσά µας, στην οθόνη ή στο τηλεοπτικό γυαλί. Εβλεπα τις προάλλες τη «Χιονάτη και τα εφτά γεροντοπαλίκαρα»: Τζ.

Καρέζη, Μ. Φωτόπουλος, Β. Αυλωνίτης, Ν. Σταυρίδης, Ορ.

Μακρής, Δ. Παπαγιαννόπουλος, Δ. Διαµαντίδου, Ν. Ευθυµίου, Αλ. Λειβαδίτης, όλοι φευγάτοι κι όµως παρόντες, ολοζώντανοι µπροστά µας. Αντίθετα, οι δηµιουργοί αυτής της υπέροχης τέχνης, οι σκηνοθέτες, δεν µοιράζονται αυτή την ευτυχία της συνέχειας. Μας αφήνουν µόνη κληρονοµιά τα θαυµάσια «παιδιά» τους, τις ταινίες τους, ενθύµιο πολύτιµο της καλλιτεχνικής δηµιουργίας τους, καταγεγραµµένο στις δέλτους της κινηµατογραφικής ιστορίας, αξέχαστοι και λατρεµένοι για πάντα.

Τελευταία Νέα