Πότε θα βαρεθούµε άραγε αυτές τις αναφορές στον ανδρισµό και τα γενετικά χαρακτηριστικά του ως συνώνυµα της ειλικρίνειας, της ακεραιότητας, ακόµα και της πολιτικής συνείδησης; Αραγε η καταγγελία της κυρίας Πελέκη για τον κεντρικό σχεδιασµό ανταλλαγής εκτάσεων που υποτίθεται ανήκαν στη Μονή Βατοπεδίου, µε ακίνητα που σίγουρα ανήκαν στο ελληνικό κράτος, δεν θα έκανε τόσο αίσθηση αν δεν έβαζε µέσα και τα παντελόνια; Τα οποία παντελόνια σεµνά καλύπτουν τα ανδρικά όργανα αναπαραγωγής, αλλά όχι διάθεσης, αφού για κάποιο µυστήριο λόγο µόνο τα πρώτα θεωρούνται φέροντα τις έννοιες που αραδιάσαµε πιο πάνω.

Πάλι καλά δηλαδή, αλλιώς θα ήταν ακόµα πιο βαρετή και χονδροειδής η µεταφορά. Εκεί, στους αδένες λοιπόν, σύµφωνα µε ακαταµάχητα και αταβιστικά κλισέ, αναπαράγεται όχι µόνο ανυπολόγιστος αριθµός σπερµατοζωαρίων αλλά και κοινωνικές ιδιότητες που έχουν να κάνουν µε αξίες του ανθρώπινου πολιτισµού. Συνεκδοχικά και µε χρήση συµβολισµών που παραπέµπουν σε άλλους συµβολισµούς, τα παντελόνια ταυτίζονται µε τις ευαισθησίες που θα έπρεπε να έχει κάθε άνθρωπος απέναντι στο σύνολο των συνανθρώπων του, ειδικά αν για κάποια περίοδο έχει αναλάβει να παίξει ρόλο ηγέτη. Ο πληθυντικός τι χρειάζεται όµως, αφού στα ελληνικά δεν λέµε ποτέ «φοράµε παντελόνια», όπως οι αγγλόφωνοι και οι ιταλόφωνοι, αν φοράµε µόνο ένα παντελόνι; (και συνήθως µόνο ένα φοράµε). Μα, εκεί είναι όλο το µυστικό. Παντελόνι φορά ο καθένας και η καθεµία, αλλά ο πληθυντικός αµέσως παραπέµπει στον αναπαραγωγικό αδένα του ανδρικού φύλου.

Εκεί θα έπρεπε να µπει πληθυντικός, αν χρησιµοποιούνταν απευθείας η λέξη, αλλά για λόγους κοσµιότητας την ντύνουν. Οπότε δεν µπορείς να ισχυριστείς ότι η πολιτική συνείδηση δεν εκκρίνεται από αναπαραγωγικούς αδένες. Πρέπει να πεις ότι δεν παράγεται σε ρούχα, ακόµα κι αν είναι σε πληθυντικό αριθµό.

Τελευταία Νέα