Η οικονοµική πολιτική στο πλαίσιο της στρατηγικής του χαρακτήρα και του περιεχοµένου του µνηµονίου συνεννόησης µε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νοµισµατικό Ταµείο προσδοκά τη µείωση του δηµόσιου ελλείµµατος, τον έλεγχο του δηµόσιου χρέους, τη βελτίωση του επιπέδου ανταγωνιστικότητας και τη σταθεροποίηση της ελληνικής οικονοµίας, µε σηµαντική µείωση των µισθών και των εισοδηµάτων, µε καταλυτική απορρύθµιση (κραχ) των εργασιακών σχέσεων και µε παραµετρική όσο και µε θεσµική αποδόµηση του συστήµατος κοινωνικής ασφάλισης.

Πράγµατι, η µείωση των εισοδηµάτων από 20% έως 30% στον δηµόσιο τοµέα, η αύξηση του ποσοστού απολύσεων από 2% σε 4% στις επιχειρήσεις που απασχολούν περισσότερους από 200 εργαζοµένους, η µείωση του ποσού της αποζηµίωσης στο 40% και η σταδιακή καταβολή του σε χρονικό διάστηµα έξι µηνών, η έµµεση κατάργηση της Εθνικής Συλλογικής Σύµβασης Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) αφού η αµοιβή νεοεισερχοµένου στην αγορά εργασίας κάτω των 25 ετών θα είναι το 80% του ποσού της ΕΓΣΣΕ και η κατάργηση της δυνατότητας µονοµερούς προσφυγής των συνδικάτων στον Οργανισµό Μεσολάβησης και Διαιτησίας (ΟΜΕΔ), αποτελούν επώδυνα, σκληρά και µονοµερή µέτρα εις βάρος των εισοδηµατικών και εργασιακών δικαιωµάτων του κόσµου της µισθωτής εργασίας. Παράλληλα, οι επώδυνες αλλαγές στο Ασφαλιστικό έχουν διµέτωπο χαρακτήρα, αφού χαρακτηρίζονται τόσο από τις παραµετρικές αλλαγές (αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης, αλλαγή του τρόπου υπολογισµού των συντάξεων, αύξηση του χρόνου παραµονής στην εργασία, µείωση των συντάξεων κ.λπ.) όσο και από θεσµικές, δοµικές αλλαγές (περιορισµός της κρατικής χρηµατοδότησης στη χορηγούµενη βασική σύνταξη, θεσµοποίηση του κεφαλαιοποιητικού αντί του διανεµητικού συστήµατος) προσβλέποντας µία αύξηση της κρατικής δαπάνης για συντάξεις από 4,8% του ΑΕΠ (2008)

στο 7,5% του ΑΕΠ το 2060, ανεξάρτητα εάν καθόλη αυτήν την περίοδο θα έχει διπλασιαστεί τόσο το ΑΕΠ όσο και η παραγωγικότητα της εργασίας.

Οµως, η δοµική αντίφαση των στόχων και του περιεχοµένου των περιοριστικών και µονοµερών αυτών µέτρων εις βάρος του κόσµου της µισθωτής εργασίας, σε σχέση µε τις πραγµατικές ανάγκες της ελληνικής οικονοµίας, των ασφαλισµένων-συνταξιούχων αλλά και των χρηµατοδοτικών αναγκών του κοινωνικο-ασφαλιστικού συστήµατος, εµπεριέχουν, εκτός των άλλων, την παγίδα της λιτότητας, αφού παρατείνεται η ύφεση και δηµιουργούνται συνθήκες ανησυχητικής αύξησης της ανεργίας και του πληθωρισµού, επιδεινώνοντας ακόµη περισσότερο τόσο την αγοραστική δύναµη των µισθωτών όσο και τις συνθήκες ανάκαµψης και εξόδου της ελληνικής οικονοµίας από την κρίση. Ταυτόχρονα, τα µέτρα αυτά λιτότητας όχι µόνο υποβαθµίζουν και ευτελίζουν τις εισοδηµατικές, εργασιακές και κοινωνικοασφαλιστικές διαστάσεις της εργασίας αλλά ακόµη περισσότερο ισοπεδώνουν τον ιστορικό και κοινωνικο-οικονοµικό ρόλο της εργασίας, µε την έννοια ότι κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο αιώνων η εργασία συνιστά δηµιουργική δράση που εµπεριέχει την προσδοκία της βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου, ενώ µε τα µέτρα αυτά αποπειράται να µετεξελιχθεί σε δράση χωρίς προσδοκία, µε προοπτική επιδείνωσης και φτωχοποίησης του βιοτικού επιπέδου των εργαζοµένων και ιδιαίτερα των νέων γενεών.

Τα µέτρα λιτότητας που θα γνωρίσουν οι µισθωτοί και οι συνταξιούχοι την προσεχή τριετία θα επιδεινώσουν τουλάχιστον το βιοτικό τους επίπεδο κατά 30% και θα µειώσουν σηµαντικά το επίπεδο ζήτησης και κατανάλωσης. Παράλληλα, η µη διαµόρφωση και υλοποίηση ενός νέου αναπτυξιακού προτύπου σε εθνικό και περιφερειακό – τοπικό επίπεδο, µε κεντρικούς άξονες τη ρύθµιση της εργασίας (µικρο-επίπεδο), την ενίσχυση της καινοτοµικής και παραγωγικής ανάπτυξης (µακρο-επίπεδο) και την ενδυνάµωση της αναδιανοµής του εισοδήµατος και της αναδιανεµητικότητας του κοινωνικού κράτους (κοινωνικό επίπεδο), σε συνδυασµό µε την εγκαθίδρυση ολοκληρωµένων συµπλεγµάτων δραστηριοτήτων (clusters) και τη διαρθρωτική ανταγωνιστικότητα, θα συµβάλλουν κατά τα επόµενα έτη στην επιδείνωση της τεχνολογικής – παραγωγικής βάσης της χώρας, στη σηµαντική αύξηση της ανεργίας και στην περαιτέρω διάβρωση της κοινωνικής συνοχής.

Ο Σάββας Ροµπόλης είναι καθηγητής του Παντείου Πανεπιστηµίου, επιστηµονικός διευθυντής του ΙΝΕ/ΓΣΕΕΑΔΕΔΥ

ΑΥΞΗΣΗ ΑΝΕΡΓΙΑΣ

Η µη διαµόρφωση ενός αναπτυξιακού προτύπου θα συµβάλλει στη σηµαντική αύξηση της ανεργίας

Τελευταία Νέα