Αναζήτηση
«Δεν θέλω να ακούω “α, γυναίκα και παίζεις μπουζούκι;”, ωστόσο η ερώτηση αυτή είναι χιλιοειπωμένη. Σε όλους αυτούς, λοιπόν, απαντώ ότι 2.300 χρόνια πριν, στην αρχαία Ελλάδα, οι γυναίκες έπαιζαν με πένα όργανο με χορδές, την πανδουρίδα. Αν μη τι άλλο, για μένα η μουσική είναι πέρα και πάνω από ταμπού. Καλό είναι να τη βλέπουμε απαγκιστρωμένη από όλα αυτά τα κλισέ, ότι δήθεν ένα τέτοιο έγχορδο αφαιρεί κάτι από τη θηλυκότητά μου…».
Παίζει δύο δεκαετίες τώρα μπουζούκι- το σπούδασε, το διδάσκει και με αυτό διαπρέπει. Στα είκοσι εννέα της σήμερα, η Σερραία Αργυρώ Κεραμιδά είναι μια από τις ελάχιστες Ελληνίδες που έχουν κάνει και επάγγελμά τους τις πενιές. «Παίζω από εννέα χρονών μπουζούκι. Ο πατέρας μου είχε ένα στο σπίτι μας κι έπαιζε ερασιτεχνικά. Μπορεί να μου είχε πάρει και κρουστά, κιθάρα και πιάνο, τα οποία έπαιζα από κοριτσάκι, αλλά αυτό το έγχορδο μου έκανε τελικά το “κλικ”. Με τράβηξε το ηχόχρωμά του. Αυτό το ξύλο έχει και ψυχή!» λέει στα «ΝΕΑ». Καθηγήτρια μουσικής φέτος στο Μουσικό Σχολείο Σερρών, αλλά και σε ωδεία, έχει μελετήσει συστηματικά το αντικείμενο- έχει βάλει άφθονα πτυχία και διπλώματα στο βιογραφικό της. «Άρχισα με μαθήματα κλασικής μουσικής, και συνέχισα και με σύνθεση. Ήδη έχω συνθέσει σαράντα κοντσέρτα για συμφωνική ορχήστρα και μπουζούκι. Όμως ο καταξιωμένος μουσικοσυνθέτης Θανάσης Πολυκανδριώτης ήταν αυτός που έβαλε το μπουζούκι στα σαλόνια, στο Μέγαρο Μουσικής και στο Ηρώδειο, να παίζει πλάι και στη Συμφωνική Ορχήστρα! Με δυο λόγια, το έχει τοποθετήσει σε άλλο, ανώτερο επίπεδο. Οι καιροί, δηλαδή, για το μπουζούκι έχουν πλέον αλλάξει, προς μια πιο μοντέρνα εκδοχή του» υποστηρίζει.
Ήδη, όπως παρατηρεί, όλο και περισσότερες νέες κοπέλες επιχειρούν να μάθουν μπουζούκι. «Για την ώρα, σαφώς και είμαστε λίγες οι γυναίκες που το τολμούμε, αλλά βάσει και της εμπειρίας μου, τα τελευταία πέντε χρόνια, σε μουσικά γυμνάσια και λύκεια της χώρας, διαπιστώνω μια διαρκώς αυξητική τάση να παρακολουθήσουν και κορίτσια μαθήματα…». Η ίδια, πέρα από επιρροές των Χιώτη, Ζαμπέτα και Πολυκανδριώτη, αφού αρχικά δοκίμασε και ως αυτοδίδακτη, είχε τελικά την τύχη να μαθητεύσει για μια τετραετία κοντά στον, προσφάτως αποθανόντα, βιρτουόζο Γιάννη Παλαιολόγου, μαθητή των Αργύρη και Μάρκου Βαμβακάρη, μόνιμο μπουζουξή του Στέλιου Καζαντζίδη. Με τέτοιο δάσκαλο, σε συνδυασμό και με το ταλέντο της, οι εμφανίσεις της σε μουσικές σκηνές ήταν μόνο η αρχή. «Από το 2003 είμαι μέλος στην πολυμελή ορχήστρα μπουζουκιών με την επωνυμία Οι Επόμενοι, δημιούργημα του Θανάση Πολυκανδριώτη. Παίζουμε περισσότερο σε συναυλίες και φεστιβάλ ανά την Ελλάδα, παίξαμε και στην Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας! Έχω παίξει μπουζούκι τόσο στα Μέγαρα Μουσικής Αθηνών και Θεσσαλονίκης όσο και στο Ηρώδειο».
«Να αναγνωριστεί»
Το εθνικό μας μουσικό όργανο, το μπουζούκι, δεν έχει από την Πολιτεία την αντιμετώπιση που του αξίζει, εκτιμούν οι άνθρωποι του χώρου. «Σπουδές στο μπουζούκι κατοχυρωμένες από το υπουργείο Παιδείας δεν υπάρχουν, κι αυτό είναι το παράπονό μας. Θα θέλαμε, λοιπόν, τουλάχιστον μια αναγνώρισή του, να μπορεί δηλαδή κανείς να το σπουδάζει σε επίσημο, κρατικό φορέα και να λαμβάνει ανάλογο πτυχίο…» λέει η κ. Αργυρώ Κεραμιδά, που εκπαιδεύει στα μυστικά του μπουζουκιού τη νέα γενιά. Στην πράξη, όπως εξηγεί, οι νεώτεροι σε ηλικία ενδιαφερόμενοι έχουν τη δυνατότητα να απευθυνθούν σε όσα από τα κατά τόπους μουσικά σχολεία της χώρας διατηρούν και αντίστοιχο τμήμα. Διαφορετικά, μικροί και μεγάλοι μπορούν να εγγραφούν σε ωδεία για την εκμάθησή του.
ΖΗΤΟΥΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ
Οι οργανοπαίκτριες ζητούν να κατοχυρώσει το υπουργείο Παιδείας τις σπουδές στο λαϊκό όργανο
«Άφησα το μάρκετινγκ για το πάλκο»
«Πρέπει να έχεις και κάποιον τσαμπουκά για να παίξεις μπουζούκι! Προσωπικά το επέλεξα γιατί μου βγάζει κάτι πιο έντονο και δυναμικό. Μικρότερη είχα μια επαφή με αρμόνιο, στα δεκαπέντε μου άρχισα και το κλασικό πιάνο, μελετούσα πολύ και προχωρούσα γρήγορα. Ώσπου πια, στα είκοσί μου, σχετικά αργά, στράφηκα και στο μπουζούκι- αν και μέχρι τότε προτιμούσα να ακούω ποπ κι άλλα παρόμοια είδη. Ενθουσιάστηκα τόσο πολύ, όμως, από τον μπουζουξή που άκουσα από κοντά να παίζει σε εκδήλωση των ΤΕΙ Αθήνας όπου σπούδαζα μάρκετινγκ! Μου έκανε μεγάλη εντύπωση, έκανα και μαθήματα μαζί του για ενάμιση χρόνο…».
Σήμερα, με το μπουζούκι ανά χείρας κλέβει τα βλέμματα.
«Είναι αλήθεια πως η παρουσία μου προκαλεί εντύπωση στον κόσμο. “Α, μπράβο σου κοπελιά, ωραία παίζεις!” μου λένε. Για μένα ωστόσο είναι πια η δουλειά μου, όχι περιστασιακή ενασχόληση, αλλά συνειδητή επιλογή. Οικονομικά, μάλιστα, ο μισθός μου είναι καλός, ισοδυναμεί με καθημερινή οκτάωρη εργασία ή κι ακόμα καλύτερα. Το πρόβλημα είναι ότι χρειάζεται μια σχετική μυϊκή δύναμη στην πενιά, δηλαδή, τα χέρια καταπονούνται, γιατί οι χορδές του οργάνου αυτού είναι ατσάλινες, πολύ σκληρές, καμιά σχέση με την κιθάρα. Και τώρα ακόμα, που έχω συνηθίσει, κάποιες φορές νιώθω πόνο στα χέρια μου- εδώ άντρες και παθαίνουν τενοντίτιδα.
Τουλάχιστον έχω συνηθίσει στην ιδέα ότι για να παίξει μια γυναίκα μπουζούκι, θέλει κοντά νύχια, όχι μανικιούρ!».
