Αναζήτηση
«Λίγες μέρες αφότου φτάσαμε εδώ στην Καμπούλ, γύρω στις αρχές Ιουλίου, πήγαμε στο μοναδικό σχολείο του Αφγανιστάν για κωφάλαλα παιδιά, που ο Θεός να το κάνει σχολείο. Ένα κοριτσάκι γύρω στα επτά με πλησίασε κι άρχισε να με ρωτάει κάτι στη νοηματική, που φυσικά δεν καταλάβαινα, και μετά με μεγάλη μου έκπληξη σηκώθηκε, πήρε χαρτί και στιλό και έγραψε στα αγγλικά “What is your name?”. Έγραψα το όνομά μου στο χαρτί της. Μου χαμογέλασε και έγραψε το δικό της, Άισα». Αυτή και μόνο η εικόνα ήταν αρκετή για να αναζητήσουν οι Έλληνες στρατιώτες τρόπους για να βοηθήσουν τα παιδιά, λέει ο ανθυπολοχαγός Αλέξανδρος Νάρης. «Αποφασίσαμε αρχικά να κάνουμε έρανο από τη μισθοδοσία μας και με τα λεφτά που μαζέψαμε προσπαθήσαμε να επιδιορθώσουμε ό,τι μπορεί να επιδιορθωθεί σ΄ αυτό το κτίριο που θέλουν να το λένε σχολείο. Επίσης αρχίσαμε όλοι να τηλεφωνούμε σε γνωστούς και φίλους για να μπορέσουμε να μαζέψουμε ό,τι μπορούμε, ρούχα, φάρμακα, τρόφιμα, γραφική ύλη, ό,τι θα μπορούσε να κάνει χαρούμενα αυτά τα παιδιά. Ήταν μια απόφαση της στιγμής να “υιοθετήσουμε” με αυτόν τον τρόπο αυτά τα παιδιά», λέει.
Στους προσκόπους
Πατέρας δύο παιδιών αλλά και παλιός πρόσκοπος ο ανθυπολοχαγός που μετέχει στην ελληνική στρατιωτική δύναμη στο Αφγανιστάν ζήτησε τη βοήθεια του γνωστού του, επικεφαλής των προσκόπων στη Λάρισα, κ. Κωνσταντίνου Στυλιανού. «Με τη βοήθειά του αρχίσαμε να μαζεύουμε διάφορα πράγματα. Ανάλογες κινήσεις γίνονται και στον Δήμο Θεσσαλονίκης, στον Δήμο Αγίου Γεωργίου, στον Δήμο Ελευθερών Καβάλας και αλλού. Πιστεύω ότι το επόμενο αεροπλάνο που θα έρθει από την Ελλάδα θα είναι γεμάτο με την αγάπη των Ελλήνων», καταλήγει με χαμόγελο.
Τα αφγανόπουλα επισκέφθηκαν και τη μονάδα των Ελλήνων στρατιωτικών. Όπως λέει ο υπίατρος Αστέριος Καμπούρας, «από τη μια πλευρά κοιτούσαν με προσήλωση και θαυμασμό τη μεγάλη τηλεόραση που έπαιζε κινούμενα σχέδια και από την άλλη έριχναν κλεφτές ματιές όλο περιέργεια και φόβο προς εμάς. Με μια νοσηλεύτρια πήραμε επιτραπέζια παιχνίδια και τα βάλαμε στο πάτωμα και ζητήσαμε από τα παιδιά να παίξουν μαζί μας. Και ο φόβος έφυγε μεμιάς».
Όπως προσθέτει ο κ. Καμπούρας, «ύστερα από λίγη ώρα παιχνιδιού, ένα μικρό παιδάκι αρχίζει να μου κάνει επίμονα νοήματα. Χωρίς να καταλαβαίνω, απευθύνομαι στη δασκάλα του για βοήθεια και αυτή μού λέει ότι το παιδί με ικετεύει μαζί με κάποια άλλα να το πάρουμε για να μείνει μαζί μας. Τα παιδάκια, μεγαλωμένα στις τρώγλες, τη σκόνη και τον πόλεμο, όπως και όλα τα άλλα παιδιά του τρίτου κόσμου, ενώ επιφανειακά φαίνεται να απέχουν έτη φωτός από τα παιδιά του δυτικού πολιτισμού, στην ουσία έχουν κάτι- το σημαντικότερο όλων- πολύ κοινό: την ανάγκη για αγάπη», καταλήγει.
