ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ «ΟΛΙΒΕΡ ΤΟΥΙΣΤ» ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ
Η ΕΚΘΕΣΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ
ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΤΗ ΣΥΡΟ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ
«Άρχισα να δουλεύω 12 ετών. Ο μεγαλύτερος αδελφός μου πήγε φαντάρος κι άρχισα να του στέλνω χρήματα. Δούλεψα για πρώτη φορά σε ένα υφαντουργείο. Εκεί δεν μου φέρονταν τόσο καλά, μου έδιναν πάρα πολύ λίγα χρήματα και όταν έρχονταν να ελέγξουν με έκρυβαν, όχι μόνο εμένα, αλλά και άλλα κορίτσια σε τόσο μικρή ηλικία». Είναι η μαρτυρία μιας ηλικιωμένης Συριανής και την αφηγείται σε μια σημερινή μαθήτρια της τελευταίας τάξης του δημοτικού σχολείου.
Τα παιδιά από τάξεις δύο δημοτικών σχολείων της Σύρου συγκέντρωσαν αρκετές παρόμοιες μαρτυρίες. Όλες αναφέρονται στην εποχή που οι σημερινοί ηλικιωμένοι ήταν παιδιά. Τα «αόρατα παιδιά». «Πήραν αυτό το όνομα είτε επειδή δούλευαν σε μέρη όπου η παιδική ηλικία ήταν παράνομη, είτε επειδή οι οικογένειές τους ήταν τόσο φτωχές και δεν υπήρχαν χρήματα για περιττά έξοδα, όπως ένα φωτογραφικό ενθύμιο. Τα παιδιά αυτά ήταν αθέατα από τον φωτογραφικό φακό». Εξηγεί στα «ΝΕΑ» η διευθύντρια του Βιομηχανικού Μουσείου Ερμούπολης Μυρσίνη Ζορμπά, με αφορμή την έκθεση φωτογραφίας που φιλοξενεί το Μουσείο για τα ανήλικα παιδιά που εργάζονταν σε διάφορες δουλειές στην πόλη, στα παιδιά του βρεφοκομείου, του ορφανοτροφείου και των συσσιτίων. Τα λόγια των ηλικιωμένων επαληθεύουν και τα δημοσιεύματα από το 1910 και 1911 των συριανών εφημερίδων «Πατρίς» και «Παλιγγενεσία» που συμπληρώνουν την έκθεση «Τα αόρατα παιδιά». «Πρόκειται για ένα πρόγραμμα εκδηλώσεων που στηρίζεται σε μια σύγχρονη αντίληψη πολιτισμικής ανάλυσης και παρέμβασης στις αντιλήψεις, την ιστορική μνήμη, τα βιώματα και την καθημερινή ζωή. Δεν είναι απλώς μνήμες νοσταλγίας αλλά συνειδητοποίησης, έκφρασης σεβασμού στην αξιοπρέπεια των λαϊκών ανθρώπων» λέει η Μυρσίνη Ζορμπά.
Η Ερμούπολη, πρωτεύουσα της Σύρου, είχε διαμορφώσει αστική τάξη ήδη από το 1830 χάριν της οικονομικής κι εμπορικής άνθησης του νησιού. Η ακμή της Ερμούπολης στις αρχές του 20ού αιώνα συνδέθηκε με την ανάπτυξη της βαμβακοβιομηχανίας. Ενώ το κύμα των προσφύγων από τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 προσέφερε στο νησί μεγάλη εργατική δύναμη. Στο νησί άνθιζε το εμπόριο του μεταξιού, των δερμάτων, των σιδηρικών. Στα ανάλογα εργοστάσια, βυρσοδεψεία, ζαχαροπλαστεία, ραφεία, ξυλουργεία, παιδιά από το ορφανοτροφείο ή από πολύ φτωχές οικογένειες δούλευαν από επτά ετών. Τα μικρότερα πουλούσαν κουλούρια
Η Κατοχή, ο λιμός του 1941 και οι βομβαρδισμοί οδήγησαν την Ερμούπολη στην μεταπολεμική παρακμή και στη μεγάλη φτώχεια τις πολυμελείς οικογένειες της αγροτικής και εργατικής τάξης. «Δούλευα σε μικρή ηλικία. Ήμουν υπηρέτρια 11 χρόνια, από το 1943-1954. Σε αυτή τη δουλειά ντάντευα τα παιδιά των αφεντικών μου και καθάριζα όλο το σπίτι. Τα αφεντικά μου δε μου φέρονταν πολύ καλά», διηγείται η Καρμελίνα Ξανθάκη στην εγγονή της, μαθήτρια της ΣΤ΄ τάξης. Την ατμόσφαιρα που θυμίζει σελίδες από τον Συριανό «Όλιβερ Τουίστ» συμπληρώνει μία συνομήλική της: «Ήμουν γύρω στα 15. Έκανα τη δουλειά της μαγείρισσας. Αναγκάστηκα να δουλέψω σε μικρή ηλικία γιατί εκείνα τα χρόνια ήταν δύσκολα και με αυτόν τον τρόπο μπορούσα να βοηθήσω την οικογένειά μου». Τα «αόρατα παιδιά» εμφανίζονται να εργάζονται σε διάφορες δουλειές της πόλης, μαρτυρώντας
info
Η έκθεση «Τα αόρατα παιδιά» εγκαινιάζεται στις 4 Μαΐου στο Βιομηχανικό Μουσείο Ερμούπολης, κτίριο Κατσιμαντή, Γεωργίου Παπανδρέου 11, έως τις 30 Σεπτεμβρίου.