Πατάει το σανίδιαπ΄ το 1943! Τουλάχιστον… Εξήντα πέντε χρόνια συμπληρωμένα! Από οχτώ χρονών παιδάκι. Παππούδες, γονείς, θείοι, όλοι ηθοποιοί- οικογένειες Χαλκιόπουλου (που είναι και το πατρικό της), Δαμάσκου, Λαλαούνη… Ηθοποιοί κι οι δυο σύζυγοι που είχε- ο Γιώργος Ολύμπιος κι ο Χριστόφορος Καζαντζίδης.

Έκανε μπουλούκι με την ψυχή της η Σοφία Ολυμπίου (στη φωτογραφία)- πρώτη «επαγγελματική» της εμφάνιση το ΄54. Μετά «σταθεροποιήθηκε» στα θέατρα της Αθήνας- αν και δεν έλειψε κι απ΄ τα ΔΗΠΕΘΕ αργότερα. Έκανε επιθεώρηση, έκανε κωμωδία, έκανε μουσική κωμωδία- διότι διαθέτει και εξαιρετική φωνή σοπράνο-, έκανε δράμα… Έκανε και ρεπερτόριο όμως. Τις ικανότητές της, τις πολύτιμες, τις μυρίστηκαν ευτυχώς και την κάλεσαν κι οι «ποιοτικοί». Κι ο Λεωνίδας Τριβιζάς στο «Λαϊκό Πειραματικό» του, κι ο Τάκης Βουτέρης στο- τότε- «Θέατρο του Πειραιά»-, κι ο Κανέλλος Αποστόλου, κι ο Θύμιος Καρακατσάνης, κι ο Λάμπρος Τσάγκας και… και… και… Και βέβαια ο Κάρολος Κουν στο «Θέατρο Τέχνης».

Απ΄ την άνοιξη του ΄74, που θυμάμαι να την έχω πρωτοδεί στο «Περοκέ»- σε μια μουσική κωμωδία ονόματι «Ερωτικές κομπίνες», διασκευή απ΄ τον Μενέλαο Θεοφανίδη μιας γερμανικής φάρσας, τη θαυμάζω. Και την εκτιμώ. Όπου και να την έχω δει, σ΄ όποιο είδος και να παίζει, το θέατρο είναι παρόν. Κάνει κωμωδία εξίσου έξοχα με το δράμα, τη βλέπω στην τηλεόραση- διότι δεν έμεινε στάσιμη, εξελίχτηκε με τις εποχές η Σοφία Ολυμπίου, εδώ και χρόνια κάνει και τηλεόρασηκαι παίζει πιο σύγχρονα κι απ΄ τους νέους ηθοποιούς- ένα τάλαντο σπουδαίο, πηγαίο κι ένα ένστικτο την οδηγούν.

Τώρα παίζει στο βιωματικό, γνήσια λαϊκό, ζεστό «Αμερικάνος στο κεφάλι» του Γιώργου Αρμένη, που παρουσιάζεται για δεύτερο χειμώνα στο «Νέο Ελληνικό Θέατρό» του, σε σκηνοθεσία του. Την Αγαθή- την ηλικιωμένη γυναίκα του Νικήτα- κάποτε, στο Αντάρτικο, ΚαπετάνΘεμιστο- κλή-, του Γιώργου Αρμένη δηλαδή, του κεντρικού ήρωα που ΄χει γεράσει και τα ΄χει ψιλοχαμένα.

Κι έχει, η Κυρία Σοφία Ολυμπίου, ένα μονόλογο στο έργο. Το φως πάνω της, την απομονώνει κι εκείνη απευθύνεται στο κοινό.

Μας λέει πώς τον γνώρισε αυτόν τον γεροξεκούτη που κάποτε ήταν όμορφος άντρας και πώς τον αγάπησε. Μια τρυφερότητα! Μια συγκίνηση! Ένας μονόλογος ολιγόλεπτος είναι. Και δεν είναι κι ο κομμός της Ηλέκτρας. Αλλά, εγώ, αυτή τη σκηνή την κρατάω βαθιά μέσα μου. Η Κυρία Ολυμπίου είναι η Αλήθεια. Μια Αλήθεια βγαλμένη απ΄ τα σπλάχνα.

Δε θα πάει τελικά Αγρίνιο η «Κατσαρίδα» του Βασίλη Μαυρογεωργίου (φωτογραφία)το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου ακύρωσε την παράσταση που σας είχα αναγγείλει. Πάει όμως Λαμία. Το ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης ανεβάζει αύριο το έργο που τόσο άρεσε, στη νεολαία κυρίως, σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη ο οποίος υπογράφει και τη μουσική. Παίζουν οι νέοι Γιάννης Πλιάκης και Ευγενία Δημητροπούλου.

«Σε ανακοίνωση του blog μας στις 20 Δεκεμβρίου γράφουμε μεταξύ άλλων ότι «τα βάζουμε πρώτα με τον εαυτό μας» καθώς και ότι ζητάμε «έναν κόσμο που θα χωράει πολλούς κόσμους». Αν θέλουμε να είμαστε ήσυχοι λοιπόν με την συνείδησή μας, θα πρέπει να είμαστε και έτοιμοι να ακούσουμε όλες τις άλλες φωνές»: αυτά γράφουν στο blog τους dramatikiethnikou.blogspot.com οι σπουδαστές της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Απ΄ τους οποίους αρκετοί βρίσκονταν ανάμεσα στους ειρηνικούς «εισβολείς»σπουδαστές δραματικών σχολών κυρίωςσε θέατρα της Αθήνας την Κυριακή 21 Δεκεμβρίου. Και οι οποίοι, σύμφωνα με τη μνημειώδη Επιστολή των Τριών (συγγραφέων), κατατάσσονται στους «απολίτιστους» τους οποίους «προσέβαλαν αποκλειστικά οι θεατρικές παραστάσεις ποιότητας» (σ.σ. στις οποίες οι τρεις συγγραφείς προφανώς συγκαταλέγουν και το «Δεν μπορώ να μείνω μόνη μου», την «κωμωδία» της Δήμητρας Παπαδοπούλου, παραγωγή της «Ελληνικής Θεαμάτων», που παίζεται στο θέατρο «Κιβωτός», όπου τρεις άντρες αυνανίζονται επί σκηνής, πάνω απ΄ το ενυδρείο με τα χρυσόψαρα, για να αποκατασταθεί το φενγκ σούι του σπιτιού κ.λπ., κ.λπ…).

Αυτός, λοιπόν, ο «όχλος» που συμμετείχε στο «αίσχος της βίας», αυτοί οι «απολίτιστοι» αναρτούν στη συνέχεια- και χωρίς σχόλια-στο blog όλα τα εναντίον της παρέμβασης δημοσιεύματα. Συμπεριλαμβανομένης της επιστολής- σταθμού.

Όλα τ΄ άλλα είναι σιωπή… Ποια «ειδίκευση» – η ετικέτα που του ΄χουμε κολλήσει- στο ρώσικο θέατρο; Ο Στάθης Λιβαθινός με το έργο του Τζον Μίλινγκτον Σινγκ «Ένας ήρωας, το καμάρι της Δύσης»- αμήχανο βρίσκω τον ελληνικό τίτλοπου ΄ρχεται απ΄ το σωτήριον έτος 1907- ετών εκατόν και δύο παρακαλώ χωρίς καθόλου να τα δείχνει- και που μυρίζει από μίλια μακριά Ιρλανδία και ουίσκι και άχυρο, αποδεικνύει πως ένας ικανός σκηνοθέτης μπορεί να μυριστεί το οιασδήποτε «υπηκοότητας» καλό κείμενο, να το εισπνεύσει βαθιά και να το εκπνεύσει με μια ανάσα που μυρίζει καθαρό θέατρο.

Είδα στο «Μεταξουργείο» της Άννας Βαγενά (πολύ ξύπνια και τολμηρή η Λαρισαία που άρπαξε τον Λιβαθινό και την εκλεκτή και δεμένη ομάδα του της πρώην «Πειραματικής» του Εθνικού απ΄ το απέναντι «Από Μηχανής» το οποίο τους φιλοξενούσε μέχρι πέρσι και τους «σπίτωσε» στο δικό της θέατρο, μια κι η ίδια έχει μετακομίσει στο «Βασιλάκου» και οσονούπω ανεβαίνει και Θεσσαλονίκη με το «Γάλα» της) μια παράσταση που την κατατάσσω- γνώμη μου- στις εντελώς πρώτες της σεζόν. Ίσως η καλύτερη ως σύνολο που είδα μέχρι τώρα φέτος στην Αθήνα (στην κεντρική φωτογραφία ο Νίκος Καρδώνης- ο «Ήρωας» του έργου- κι η Μαρία Ναυπλιώτου ως Χήρα Κουίν- ένας απρόσμενος ρόλος κωμικής σουμπρετοκαρατερίστας). Δείτε την!

Το διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Έρως- Ήρως» θ΄ ανεβάσει στο ΚΘΒΕστο «Υποσκήνιο» του Βασιλικού της Θεσσαλονίκης, την άνοιξη- η καλή νέα σκηνοθέτρια Λίλλυ Μελεμέ. Η «θεατροποίησή» του θα πραγματοποιηθεί στη διάρκεια των δοκιμών απ΄ την ίδια σε συνεργασία με την ομάδα των ηθοποιών- που δεν έχει ακόμα οριστικοποιηθεί όπως κι οι υπόλοιποι συντελεστές.

Αξίζει να σημειωθεί πωςη Λίλλυ Μελεμέ (φωτογραφία) ανήκε ως ηθοποιός στην Ομάδα «Ηθοποιών Θέατρο» που ΄χε σχηματιστεί από αποφοίτους της σχολής «Τζένη Καρέζη» με σκηνοθέτη τον δάσκαλό τους Στάθη Λιβαθινό- πρόπλασμα της κατοπινής ομάδας της «Πειραματικής Σκηνής» του Εθνικού- κι η οποία είχε ανεβάσει το 2000- 2001 και για δυο σεζόν στον- τότε- «Τεχνοχώρο υπό Σκιάν» του Γιάννη Κακλέα τη βασισμένη σε διηγήματα του Παπαδιαμάντη- όχι όμως το «ΈρωςΉρως»- έξοχη παράσταση «Η νοσταλγός». Το συγκεκριμένο διήγημα είχε περιληφθεί στη δραματοποίηση απ΄ τον Ερρίκο Μπελιέ τριών διηγημάτων του Παπαδιαμάντη που παρουσίασε το καλοκαίρι του 2005 ο Τάκης Χρυσικάκος σε σκηνοθεσία Μάνιας Παπαδημητρίου με τον τίτλο «Το μοιρολόγι της φώκιας»- επίσης μια πολύ καλή παράσταση που παίχτηκε και ξαναπαίχτηκε.