ΤΕΥΧΟΣ ΠΡΩΤΟ, 1981, ΕDΙΤΟRΙΑL ΜΕ ΤΙΤΛΟ
«ΕΓΩ Η ΠΟΡΝΗ». ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΣΕ ΧΑΡΤΙ ΡΟΖ, ΜΕΛΑΝΙ
ΚΙ ΑΓΑΡΜΠΟ ΜΟΝΤΑΖ, ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ
ΦΑΝΖΙΝ ΚΑΙ ΡΟΜΑΝΤΙΚΟ ΛΕΥΚΩΜΑ ΣΥΓΧΡΟΝΩΣ·
ΤΟ ΘΥΜΑΜΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ,
Ν΄ ΑΛΛΑΖΕΙ ΑΚΟΜΑ ΧΕΡΙΑ ΚΡΥΜΜΕΝΟ
ΣΕ ΑΣΧΕΤΑ ΒΙΒΛΙΑ, ΑΚΤΙΝΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ,
ΜΕΤΑΞΥ ΑΛΛΩΝ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΥΛΗ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ.
ΑΧ, ΤΟ «ΚΡΑΞΙΜΟ»!
Για να καταλάβει κανείς την τραβεστί Πάολα και το θρυλικό περιοδικό της Το Κράξιμο, «περιοδικό επαναστατικής ομοφυλόφιλης έκφρασης», πρέπει να γνωρίζει καλά την ελληνική δεκαετία του ΄80. Ή ίσως το αντίθετο: για να κατανοήσει κανείς την ελληνική δεκαετία του ΄80, πρέπει να κάτσει να διαβάσει και τα κείμενα που δημοσιεύθηκαν κατά καιρούς στο Κράξιμο, όπως αναδημοσιεύονται σήμερα σε ένα αφιερωματικό λεύκωμα που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Γοργώ της Θεσσαλονίκης. Θα πρέπει να διαβάσει τα μανιφέστα για τη σεξουαλική επιθυμία και την αμφισβήτηση της ετεροκανονικότητας, τα άνισα σχόλια της Πάολας επί παντός επιστητού (με μόνιμη επωδό το «πολιτική είναι ο τρόπος που διαλέγεις να ζήσεις»), τις συνεντεύξεις: από τη Σπεράντζα Βρανά στη δικηγόρο Κατερίνα Ιατροπούλου, από τον Χριστιανόπουλο και τον Ταχτσή (τελευταία του, κλασική συνέντευξη) στον Βουτσινά, την Κάραλη και τον Δημήτρη Παπαϊωάννου. Και από τον συγγραφέα Μανουέλ Πούιγκ και τον πορνοσκηνοθέτη Καντινό, στον Φελίξ Γκουαταρί και τον Μιχάλη Ράπτη-Πάμπλο.

Θα πρέπει να δει το σκίτσο ένός φτερωτού έρωτα με το σύνθημα «Όσο γεννάτε θα υπάρχουμε», και υπογραφή «Πούστηδες». Κι εκείνο το καταπληκτικό ποίημα της Κατερίνας Γώγου, γραμμένο ειδικά για το περιοδικό. «Η αφίσσα του Καραμανλή/ τα μάτια σας καμμιά φωτογραφία/ κλωστές από κεντήματα/ περούκες καραφλές μελανιασμένες ρώγες/ εξώσεις

Πάολα και συνεργάτες

ΤΟ ΚΡΑΞΙΜΟ

ΕΚΔ. ΓΟΡΓΩ, ΣΕΛ. 228

σφίγγουν τα μαλλιά και το λαιμό/ δένουνε χέρια και πόδια στα κρεβάτια/ εσάς κι εμάς μαζί/ ο τρόπος και η ταρίφα αλλάζει/ ο τόπος και το όνομα αλλάζει…».

Όταν «η εκδιδόμενη τραβεστί Πάολα», κατά κόσμον Παύλος Ρεβενιώτης, εξέδωσε το Κράξιμο, η εικόνα στην οποία ανταποκρινόταν ήταν ακριβώς αυτή που περιγράφει η Γώγου. Ήταν μια τραβεστί που εξέδιδε ένα « εφημεριοδικό αυτοέκφρασης και κοινωνικής κριτικής » για να κανιβαλίσει και να καρναβαλίσει τον λόγο της εξουσίας· που έμπλεκε την έκδοση του σώματος με την έκδοση της έκφρασής της, έτσι όπως από το περιοδικό της ήθελε να μπλέκεται η καταπίεση που αισθάνεται μια τραβεστί ή ένας ομοφυλόφιλος στην Αθήνα του ΄80, με κάθε κοινωνική καταπίεση, κάθε βία, υποτίμηση και περιθωριοποίηση. Δεν είναι τυχαίο ότι τα Εξάρχεια ήταν εξαρχής ο φυσικός χώρος κυ(κλ)οφορίας του περιοδικούόσο κι αν η σύμπραξη αυτή δεν λειτουργούσε και πάντα (σχόλιο σε ένα τεύχος: «Έδωσα τεύχη σε μερικούς που το παίζουν αντιεξουσιαστές, για να τα πουλήσουν, και φάγαν τα λεφτά. Ρε, εγώ το περιοδικό το βγάζω απ΄ τις βίζιτες που κάνω»).

Με προσωρινή διεύθυνση «σας παρακαλώ πάρα πολύ, μη με παίρνετε τηλέφωνο, εδώ δεν είναι γραφεία περιοδικού, είναι το σπίτι μου»). Με διακεκομμένη κυκλοφορία που κυμαινόταν στα 3.000-6.000 τεύχη (14 τεύχη όλα κι όλα, από το ΄81 ώς το ΄94), χωρίς ζωτικές διαφημίσεις, μόνιμο προσωπικό ή γραφεία, το Κράξιμο ήταν ένα φανζίν που έβγαινε από μια προσωπική τρέλα και τη στήριξη μιας μικρής ομάδας.

Όπως εξηγεί ο Θοδωρής Αντωνόπουλος, από τους βασικούς συνεργάτες τότε, και σήμερα από τους επιμελητές της επανέκδοσης: «Το περιοδικό είχε ένα ετερόκλητο κοινό. Επώνυμοι και μη αριστεροί, διανοούμενοι, φρικιά, λαϊκοί, περίεργοι, γκέι, τεκνά, αδερφές. Τα κέρδη, όποτε υπήρξαν, ήταν μηδαμινά. Δεν μας ενδιέφερε κιόλας τότε- άλλοι καιροί, άλλα ήθη…».

Τελευταία Νέα