Φύλλα φούντας στο εξώφυλλο και μια φωτογραφία του ΄30 από τη Γενική Ασφάλεια, με οκτώ άντρες και έναν έφηβο που κοιτάζουν στοχαστικά τον αστυνομικό φακό. Τους έχουν συλλάβει ως «χασισοπότες» στη στοά Πάππου, εκεί στη Σοφοκλέους όπου ήταν μαζεμένοι οι τεκέδες και σύχναζαν οι πρόσφυγες, οι μεροκαματιάρηδες, οι ρεμπέτες, οι νταήδες κ.ά., όμως ούτε μαστουρωμένοι μοιάζουν ούτε «αληθινά ανθρώπινα ράκη» όπως τους θέλουν οι Αρχές ούτε και φαίνεται να ντρέπονται που κάπου κάπου «γίνονται δερβισάδες». Ο αναγνώστης που θα πιάσει στα χέρια του αυτό το βιβλίο θα υποψιαστεί από την κουβερτούρα του κιόλας το σχόλιο στην κοινωνική υποκρισία και το χιούμορ που το διατρέχουν, το ακτιβιστικό του περιεχόμενο και τις ερεθιστικές ιστορίες που περιγράφει. Το Canavaccio- κείμενα περί της ηδονιστικής δρόγης (εκδόσεις Ηeteron) που συνέλαβε, συν-έγραψε μαζί με εκλεκτούς ειδικούς και επιμελήθηκε φροντίζοντας ιδιαίτερα τη σπάνια εικονογράφηση ο 40χρονος Φώτης Παπαδόπουλος, είναι ένα πολυσυλλεκτικό βιβλίο. Ο τίτλος αναφέρεται στο γνωστό γερό πανί και ο υπότιτλος σε μια μυθολογία, αλλά το Κανναβάτσο προχωρά βαθύτερα. Το θέμα του κινείται στην κόψη του ξυραφιού καθώς θέλει να αποκαταστήσει την ιστορική- πολιτισμική- επιστημονική, αλήθεια για την κάνναβη- τόσο την κλωστική όσο, κυρίως, την ευφορική που από το 1932 αντιμετωπίζεται στην Ελλάδα ως «σκληρό» ναρκωτικό. Εξερευνά λοιπόν τα αίτια και τα αποτελέσματα της δαιμονοποίησής της (τόσο από το κατεστημένο όσο και από μια ορθόδοξη Αριστερά), υποστηρίζει την αποποινικοποίηση της χρήσης της, ζητά την εναρμόνιση της ελληνικής με την ευρωπαϊκή νομοθεσία για την καλλιέργεια κλωστικής κάνναβης, φωτίζει τις προκαταλήψεις και τα συμφέροντα που τη μάχονται. Και παράλληλα αποενοχοποιεί την κουλτούρα του χασίς, παρουσιάζοντας το ιδιόλεκτο του «πότη» (από εκεί λ.χ. το «πηγαδάκι»), την ιεροτελεστία του ναργιλέ αλλά και τα ολλανδικά coffee shops (729 σημεία ελεγχόμενης πώλησης), τα λαϊκά αναγνώσματα, τη σάτιρα (Μποστ λ.χ.), τα τραγούδια, τις μαρτυρίες (του Βαμβακάρη, του Άκη Πάνου κ.ά.), τα επιχειρήματα συγγραφέων (Μποντλέρ αλλά και Πετρόπουλος κ.ά.), νευροψυχιάτρων, βιολόγων, εγκληματολόγων, οικολόγων, ανθρωπολόγων, χωρίς παρ΄ όλ΄ αυτά να αποσιωπά τις αρνητικές απόψεις που έχουν εκφραστεί. Η βιβλιογραφία για το χασίς είναι μεγάλη, ωστόσο το Canavaccio ξεχωρίζει, διότι απευθύνεται σε ένα ευρύτερο κοινό, είναι σφαιρικό και επίκαιρο, σοβαρό σαν μελέτη και «διαβαστερό» σαν μυθιστόρημα.
Μια ετικέτα που μπορεί να εσωτερικευθεί ως στίγμα και να τον οδηγήσει στη λεγόμενη δευτερογενή παρέκκλιση, σε μια πραγματική δηλαδή εγκληματική συμπεριφορά. Ίσως λοιπόν να έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν ότι η απαγορευτική πολιτική δημιουργεί μια ανεξέλεγκτη παράνομη αγορά όλων των ναρκωτικών ουσιών.