«Πέντε χρόνια τώρα προσπαθούμε να φτιάξουμε ένα πρωτοποριακό ίδρυμα για τα αυτιστικά παιδιά μας και η πολιτεία αντί να σταθεί δίπλα μας σαν καλή μητέρα, στέκεται απέναντί μας και μας αντιμετωπίζει εχθρικά και καχύποπτα. Δεν ζητάμε οικόπεδο, χρήματα ή επιχορηγήσεις. Μια απλή νομοθετική ρύθμιση ζητάμε, ώστε να δοθεί άδεια να κτίσουμε σ΄ ένα οικόπεδο 11 στρεμμάτων που αγοράσαμε μόνοι μας στο Γραμματικό στα τέλη του 2003. Μια απλή υπογραφή ζητάμε! Αλλά μας στέλνουν συνεχώς από τον Άννα στον Καϊάφα…».


Έχει χτυπήσει αναρίθμητες πόρτες, έχει στείλει δεκάδες επιστολές και έχει λειώσει πολλά ζευγάρια παπούτσια μέχρι τώρα η κ. Ευαγγελία Χαβιάρα- Κοκκινάκη, αλλά χωρίς κανένα αποτέλεσμα:

«Τελικά είναι αλήθεια αυτό που λέει ο λαός “στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα”. Κανένας αρμόδιος δεν ακούει και κανένας δεν νιώθει την παραμικρή ντροπή. Αγωνιζόμαστε να κτίσουμε το σχολείο για τα παιδιά μας, κάτι που θα έπρεπε να έχει κάνει η ίδια η πολιτεία, όπως γίνεται σε όλες τις πολιτισμένες χώρες και αντί να μας διευκολύνουν, μας αφήνουν να πνιγόμαστε στο πέλαγος της γραφειοκρατίας…». Ο αγώνας. Η φύση στέρησε από την κ. Ευαγγελία Χαβιάρα- Κοκκινάκη τη χαρά της μητρότητας, αλλά εκείνη ήταν «γεννημένη μάνα», όπως λέει. Η συγκλονιστική ιστορία της δημοσιεύθηκε στα «ΝΕΑ» πριν από έναν χρόνο και έκτοτε πήρε μεγάλη δημοσιότητα. Η κ. Χαβιάρα και ο σύζυγός της κ. Ανδρέας Κοκκινάκης, καθηγητής Γεωλογίας στον Πανεπιστήμιο Αθηνών, υιοθέτησαν πριν από έντεκα χρόνια την Ειρήνη που τότε ήταν δυόμισι ετών και είχε εγκαταλειφθεί από την μητέρα της σε ένα ορφανοτροφείο. Λίγο καιρό αργότερα το ζευγάρι διαπίστωσε ότι η Ειρήνη έπασχε από αυτισμό. Ο αγώνας μόλις είχε αρχίσει.

Το ζευγάρι όχι μόνο κράτησε κοντά του την Ειρήνη, αλλά στην πορεία αποφάσισε να υιοθετήσει ένα ακόμη παιδί, για να έχει η Ειρήνη συντροφιά. Έτσι γνώρισαν τα δίδυμα, τον Κωνσταντίνο και την Πηνελόπη, που τα είχε χωρίσει ο θάνατος από τους γονείς τους- σκοτώθηκαν σε τροχαίο. Το ένα παιδί έγινε δύο και τα δίδυμα ήρθαν στο σπίτι…

«Αυτά τα παιδιά είναι σαν να τα έχω γεννήσει δέκα φορές το καθένα. Είμαι ευτυχισμένη και περήφανη και για τρία. Κάθε μέρα με μαθαίνουν και με διδάσκουν πράγματα. Είναι μια σχέση που την κατακτάμε όλοι μέσα στην οικογένεια, κάθε στιγμή, όλο και περισσότερο…».

Την 1η Ιουνίου του 2003, η κ. Ε. Χαβιάρα μαζί με δέκα ακόμη γονείς αυτιστικών παιδιών βρέθηκαν για πρώτη φορά και αποφάσισαν να δημιουργήσουν τον Σύλλογο Γονέων και Φίλων Αυτιστικών Ατόμων «Αναγέννηση». «Όλοι οι γονείς που έχουν ένα αυτιστικό παιδί τρέμουν στην ιδέα τι θα απογίνει το παιδί τους όταν εκείνοι φύγουν από τη ζωή. Σκοπός μας, λοιπόν, από την πρώτη στιγμή είναι να φτιάξουμε ένα πρότυπο κέντρο ημερήσιας εκπαίδευσης για τα αυτιστικά παιδιά άνω των 10 ετών για τα οποία δεν υπάρχει απολύτως τίποτα. Στην πορεία θέλουμε να φτιάξουμε έναν ξενώνα, ένα κέντρο υγείας, ένα ερευνητικό κέντρο και φυσικά τα σπιτάκια όπου θα ζήσουν τα παιδιά μετά τον δικό μας θάνατο. Αυτό είναι το όραμά μας και μπορεί να γίνει πραγματικότητα, αρκεί να μην εξαντλεί ο νόμος την αυστηρότητά του στα παιδιά με αυτισμό…».

Τους τελευταίους μήνες η κ. Χαβιάρα βραβεύτηκε πολλές φορές για τον αγώνα της- πήρε το ειδικό βραβείο Έργο Ζωής από γνωστό περιοδικό, το βραβείο Η Χιώτισσα Μητέρα της Χρονιάς από τον νομάρχη Χίου και το βραβείο Μητέρα της Καρδιάς από τον δήμαρχο Αμαρουσίου κ. Γ. Πατούλη, ο οποίος παραχώρησε και δωρεάν γραφεία στον σύλλογο Αναγέννηση. Ως «Πρόσωπο της χρονιάς» τη βράβευσε και μεγάλη ασφαλιστική εταιρεία που προσέφερε και 100.000 ευρώ στον σύλλογο, για να κτίσει το μικρό χωριό των αυτιστικών παιδιών.

«Όραμά μας είναι να φτιάξουμε ένα πρότυπο κέντρο ημερήσιας εκπαίδευσης για τα αυτιστικά παιδιά άνω των 10 ετών, για τα οποία δεν υπάρχει απολύτως τίποτα»

«Αγνοούν 40.000 οικογένειες»


«Τρέχω παντού, όπου με καλούν, όχι για τα βραβεία φυσικά, αλλά για να μπορέσω να γνωστοποιήσω τα προβλήματα των οικογενειών που έχουν αυτιστικό παιδί. Δεν είμαστε μόνο εμείς οι 11. Στη χώρα μας υπάρχουν γύρω στα 40.000 άτομα που πάσχουν από αυτισμό. Κάθε χρόνο έχουμε 300-400 νέα περιστατικά. Και ο αυτισμός δεν θεραπεύεται. Υπάρχει όσο και το άτομο που προσβάλλεται από αυτή τη διαταραχή. Θέλουμε κατανόηση και βοήθεια, την οποία μας δίνουν οι ιδιώτες και οι χορηγοί μας που θέλουν να παραμείνουν ανώνυμοι, αλλά όχι το οργανωμένο κράτος… Δύο χρόνια που είμαι πρόεδρος στην Αναγέννηση έχω χτυπήσει πολλές φορές τις πόρτες των αρμόδιων γραφείων του ΥΠΕΧΩΔΕ και του Οργανισμού Ρυθμιστικού Αθήνας, μάταια όμως, καθώς απάντηση δεν πήραμε ποτέ. Η μοναδική απάντηση που μας κοινοποιήθηκε πριν από έναν μήνα από τον υφυπουργό ΠΕΧΩΔΕ κ. Σ. Καλογιάννη είναι εκείνη που έδωσε σε σχετική επερώτηση που έγινε στη Βουλή. Εκεί λοιπόν για πρώτη φορά, έπειτα από πέντε χρόνια αγώνων, ισχυρίζονται ότι το θέμα μπορεί να το λύσει η Κοινότητα Γραμματικού, κάτι όμως που είναι ιδιαίτερα χρονοβόρο και δεν είναι στην πράξη εφικτό. Δυστυχώς, δεν βλέπουμε πουθενά φως…».