Αναζήτηση
«Νευράκια έχουμε; Νευράκια;»
Αυτός ο πληθυντικός μετά υποκοριστικού, γιατί με κάνει να χάνω την όποια ψυχραιμία μου; Αυτός της πωλήτριας, τηλεφωνήτριας, αδελφής νοσοκόμας, βρεφοκόμου και συνοδού ώριμων κυριών και κυρίων. «Να δοκιμάσουμε το πουκαμισάκι;» «Να περιμένουμε ένα λεπτάκι;» «Να βγάλουμε το πανταλονάκι;» «Να σηκώσουμε λίγο το μαξιλαράκι;» «Να δοκιμάσουμε λίγη σουπίτσα;» «Να δούμε το βιντεάκι μας;» «Αχ κύριε διευθυντά μου, πότε θα βγάλουμε τα ματάκια μας;» Η τελευταία ατάκα δεν είναι εφεύρημα και έμπνευση του γράφοντος, είναι χαδιάρικη προτροπή προς αμαρτίαν και αναρρίχηση στο κοσμικό στερέωμα. Το στερέωμα τούτο δε, είναι στερεωμένο στο πουθενά. Είναι ένα μόρφωμα που παραδέρνει και παρασύρεται μια απ΄ τον βοριά, μια απ΄ τον νοτιά, μια απ΄ του διαόλου τη μάνα. Τελευταίως δε, το είδανε να μετεωρίζεται και υπεράνω νεαρών παρουσιαστριών στα τηλεοπτικά πλατό.
Έχω την εντύπωση- και δε μου το βγάζεις απ΄ το μυαλό- ότι η μήτρα όλου αυτού του «πρωτοπληθυντικακίου» είναι η τηλεφωνία. Αυτή είναι η ρίζα του κακού. Αυτή έθρεψε το φίδι.
Διότι η μικρή τρελή πρώτη τηλεφωνήτρια βρήκε στο τηλέφωνο έναν τρομερό σύμμαχο. Θα μιλάω, σκέφτηκε, κι ο άλλος που θα με ακούει, ανάλογα με τη φωνή θα φαντάζεται και το σώμα. Όσο πιο λεπτή είναι η φωνή μου τόσο πιο αδύνατη θα φαίνομαι. Όσο πιο ψιλή και γάργαρη τόσο πιο κοριτσάκι. Κι αν βάλω και έναν πληθυντικό καπέλο ότι «μη νοιάζεστε καλέ, κι εμείς
Έχω την εντύπωση – και δε μου το βγάζεις απ΄ το μυαλό – ότι η μήτρα όλου αυτού του «πρωτοπληθυντικακίου» είναι η τηλεφωνία
οι όμορφες οι ζηλεμένες κόρες το ίδιο ζόρι τραβάμε» θα σκίσω η ντεκαπαρισμένη. Από τότε έχει μείνει και η φράση που είπε μια υποψήφια Σταρ Ελλάς του ΄60 στην επιτροπή γυρνώντας κοκορέτσι στην πασαρέλα. «Πώς σας ακούγομαι; Καλή ή έτσι κι έτσι;» Τώρα όμως που πέρασαν τα χρόνια (άλλο θέμα αυτό που με εκνευρίζει τελευταία), όλο αυτό το «άλλο είμαι, άλλο δείχνω, άλλο ακούγομαι», βγήκε απ΄ τα στενά όρια της τηλεφωνίας κι απλώθηκε σαν τραχανάς στον ήλιο σε όλη την επικράτεια. Τελευταία δε, κατέκτησε και το ισχυρό (;) φύλο.
Χαιρστάιλιστ (μία λέξη): «Να κάνουμε μια φραντζούλα;» (η φραντζούλα είναι πρώτη ξαδέρφη της φραντζόλας, από μάνα μεριά).
Γκαρσόνια: «Το ήπιαμε το εσπρεσάκι μας;». Ταξιτζήδες: «Να περάσουμε από το Κολωνάκι να αφήσουμε το κοριτσάκι;». Οι ταξιτζήδες το Κολωνάκι το έχουνε για υποκοριστικό. Και άλλα πλείστα συμπαθή επαγγέλματα. Ωραία όλα αυτά και κουνιοτράμπαλα.
Εγώ όμως γιατί όταν βλέπω στην τηλεόραση (και στον εφιάλτη μου, δεν έχω παράπονο) τον κύριο Καραμανλή να λέει «θα προχωρήσουμε σε τομές και θα ολοκληρώσουμε τις μεταρρυθμίσεις» ακούω τον πρώτο πληθυντικό και μετά μάς βλέπω όλους σε χιλιάδες εκατομμύρια υποκοριστικά; Λες να μας έχουν μεταλλάξει σε «Υποκοριστικούλια» τους; Μπα. Εμείς τη ζωούλα μας. Όλα τα άλλα είναι φοβιούλες και νευράκια. Καλό καλοκαιράκι νάχουμε (που δεν το βλέπουμε τα Ελληνάκια).
