Αναζήτηση
«Μια προσεκτική και αποστασιοποιημένη ανάγνωση της αμερικανικής ιστορίας με έπεισε πως ο Τζων Κέννεντυ δεν ήταν καλύτερος από τον Τζορτζ Μπους. Ο Μπους έκανε εισβολή στο Ιράκ και ο Κέννεντυ στο Βιετνάμ. Ο Μπους έκλεψε στις εκλογές στη Φλόριντα, ο Κέννεντυ σε εκείνες του Σικάγου. Ο Μπους τα έκανε πλακάκια με τους σεΐχηδες της Σαουδικής Αραβίας, ο Κέννεντυ με τα αφεντικά της Μαφίας» λέει ο συγγραφέας, σκηνοθέτης («Ο Σπαρτιάτης») και βραβευμένος με Πούλιτζερ δημιουργός Ντέιβιντ Μάμετ.
«Αν μελετήσει κάποιος την ιστορία της Αμερικής θα ανακαλύψει πως ήταν πάντα διχασμένη. Υπήρχαν δύο κλίκες που εξαπέλυαν η μία στην άλλη κατηγορίες ώστε να κερδίσουν την εξουσία από το 1776 και εξής. Η Αμερική έχει πολλά μεγάλα προβλήματα διότι είναι μεγάλη χώρα και αναμειγνύεται σε ό,τι συμβαίνει στον κόσμο. Και παρά τις εσωτερικές κλίκες της παραμένει μια μεγάλη δημοκρατία.
Βεβαίως και διαπράττει λάθη, καθώς μια δημοκρατία κάνει περισσότερα λάθη από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, που κάνουν ένα τεράστιο. Παρ΄ όλα αυτά αντέχει και αυτό είναι που μου αρέσει» συνεχίζει ο Ντέιβιντ Μάμετ, ο οποίος παραδέχεται πως οι αριστερές αντιλήψεις του έχουν κλονιστεί το τελευταίο διάστημα. Ο λόγος; «Διαφωτίστηκα διαβάζοντας το έργο ενός συντηρητικού διανοουμένου, όπως ο Πολ Τζόνσον».
Πέρα όμως από τους ιδεολογικούς προσανατολισμούς του, ο παραγωγικός δημιουργός δεν ξεχνά και τη δουλειά. Και ετοιμάζεται πυρετωδώς για την πρεμιέρα της νέας ταινίας του «Redbelt» (Κόκκινη ζώνη) που παρουσιάστηκε στο κινηματογραφικό φεστιβάλ Τραϊμπέκα της Νέας Υόρκης πριν βγει στις αμερικανικές αίθουσες.
Ήρωάς του είναι ο Μάικ, καθηγητής του ζίου-ζίτσου, που προτίμησε να χαραμίσει το ταλέντο του σε μια σχολή αυτοάμυνας παρά να κερδίσει πολλά λεφτά συμμετέχοντας σε αγώνες, σεβόμενος τον κώδικα τιμής των σαμουράι, μέχρι τη στιγμή που θα βρεθεί ενώπιον μιας μεγάλης πρόκλησης.
«Πάντα με γοήτευαν οι πολεμικές τέχνες» λέει ο Ντέιβιντ Μάμετ, εξηγώντας πώς γεννήθηκε η ιδέα της ταινίας, αλλά και το πάθος του για το ζίου-ζίτσου. «Από μαθητής ασχολιόμουν με την ελληνορωμαϊκή πάλη και πριν από δέκα χρόνια ένας φίλος μού μίλησε με ενθουσιασμό για την πολεμική τέχνη της Ιαπωνίας, που έφτασε στην Αμερική μέσω Βραζιλίας. Άρχισα να μπαίνω κι εγώ στο παιχνίδι πριν από έξι χρόνια και διαπίστωσα πως μοιάζει με παρτίδα σκάκι. Είναι φιλοσοφία ζωής».
