Η στάση που κράτησε ο Αρχιεπίσκοπος κατά τη διάρκεια της ασθένειάς του έχει διπλή σημασία. Από τη μία δίνει στους πολίτες τη δυνατότη- τα της ταύτισης. Πράγματι όλοι είδαμε ένα παραδειγματικό μάθημα ζωής του Αρχιεπισκόπου- διότι και τα μαθήματα θανάτου είναι μαθήματα ζωής. Ήταν μία γενναία στάση, μία πρόταση υπέρβασης του φόβου του θανάτου.

Από την άλλη όμως μπορεί να αναρωτηθεί κανείς τι συμβαίνει με τον απλό ανώνυμο πάσχοντα πολίτη. Τον απλό ανώνυμο ασθενή. Δίχως τις ιδιαίτερες φροντίδες, δίχως την ειδική μεταχείριση, δίχως όλα αυτά τα φώτα της δημοσιότητας σε ποιον βαθμό μπορεί να οικειοποιηθεί αυτή τη στάση που επέδειξε ο Αρχιεπίσκοπος; Επιπλέον, ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος δημοσιοποιώντας από το καλοκαίρι λεπτομέρειες για την κατάσταση της υγείας του έστειλε ακόμη ένα μήνυμα στους πολίτες: Δεν είναι πάντα εύκολο στα δημόσια πρόσωπα να δηλώνουν ευθαρσώς ότι πάσχουν από την επάρατο νόσο. Όταν την κρύβουν όμως είναι σαν να εναποθέτουν ένα στίγμα στην αρρώστια. Καλλιεργώντας με αυτόν τον τρόπο μία λανθάνουσα ενοχή και συντηρώντας έναν εύθραυστο, έτσι κι αλλιώς, μύθο παντοδυναμίας. Το να αποστιγματίσεις μόνος σου το στίγμα της αρρώστιας σου δίνει δύναμη να διαχειριστείς καλύτερα τη δυσκολία της κατάστασής σου.

Η Φωτεινή Τσαλίκογλου είναι καθηγήτρια Ψυχολογίας.