Αναζήτηση
Με ένα «Valse sentimentale» η 28χρονη Κωνσταντίνα Βούλγαρη κέρδισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη. Στο μυαλό της όμως, λέει, είναι ο θεατής και όχι οι διακρίσεις
«Είναι ωραίο να βραβεύεσαι, αν και νιώθω περίεργα. Θα προτιμούσα να μην υπήρχαν βραβεία όπου άλλοι κερδίζουν και άλλοι χάνουν. Δεν μου αρέσει αυτός ο ανταγωνισμός», λέει στα «ΝΕΑ» η Κωνσταντίνα Βούλγαρη μετά τη βράβευσή της στα φετινά Κρατικά Βραβεία.
Δεν θα βοηθήσει την τύχη της ταινίας σου αυτή η βράβευση;
«Δεν νομίζω ότι τα Κρατικά Βραβεία ή το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης απασχολούν τους απλούς θεατές. Περισσότερο έχουν να κάνουν με τους ανθρώπους του κινηματογράφου. Ο απλός θεατής θα πάει να δει μια ταινία, είτε γιατί του αρέσει το θέμα της, είτε γιατί θα του την προτείνει κάποιος φίλος του. Πιστεύω πολύ στην από στόμα σε στόμα διαφήμιση ή δυσφήμηση όλων των πραγμάτων» τονίζει, ενώ αυτόν τον καιρό πραγματοποιεί επαφές με διάφορα γραφεία διανομής για την έξοδο της ταινίας της στους κινηματογράφους.
Κόρη του Παντελή Βούλγαρη και της Ιωάννας Καρυστιάνη, η Κωνσταντίνα Βούλγαρη ακολουθεί την τέχνη του πατέρα της, όπως και
«Θα ήθελα η επόμενη ταινία μου να αφορά τη σημερινή πολιτική πραγματικότητα»
ο αδελφός της Αλέξανδρος Βούλγαρης. Ξέρει ότι «όλοι με βλέπουν ως κόρη του Παντελή Βούλγαρη και της Ιωάννας Καρυστιάνη, που θα της ανοίξουν όλες οι πόρτες επειδή οι γονείς της είναι επώνυμοι».
«Αυτό με ενοχλεί, αλλά σύντομα θα αποδείξω ότι αυτά που κάνω είναι καταδικά μου πράγματα, όπως και η τωρινή ταινία μου, με την οποία βουτάω μόνη μου στα βαθιά νερά» λέει για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της «Valse sentimentale», για την οποία κέρδισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη στα Κρατικά Βραβεία του υπουργείου Πολιτισμού και διαγωνίστηκε στο Διεθνές Τμήμα του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Ήρωες της ταινίας της είναι δύο νέα παιδιά των Εξαρχείων, που αν και θέλουν, «δυσκολεύονται να έρθουν σε επαφή μεταξύ τους γιατί τους εμποδίζει η πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση που έχουν για τον εαυτό τους, η απαισιοδοξία τους, η έλλειψη πίστης στα όνειρά τους, ο φόβος της προδοσίας, η ατολμία», όπως λέει η ίδια η σκηνοθέτις.
Είσαι και εσύ έτσι; Γιατί νιώθουν αυτή την ανασφάλεια οι ήρωές σου;
«Νιώθουν πως είναι καλύτερα να μην αισθάνονται τίποτα στη ζωή, για να μην έχουν να χάσουν και τίποτα! Αυτή είναι η ασφάλειά τους». Είστε, δηλαδή, η γενιά «Χ» χωρίς ιδανικά; «Δεν αποτελώ αντιπροσωπευτικό δείγμα της γενιάς μου. Πάντα κάνω παρέα με μεγαλύτερους. Είμαστε παιδιά των ΄΄παιδιών του Πολυτεχνείου΄΄. Οι γονείς μας πίστεψαν σε κάποια ιδανικά. Είχαν οράματα που διαψεύστηκαν. Κι αυτό μας κάνει εμάς να μην έχουμε από κάπου να πιαστούμε, να πιστέψουμε. Κι αυτό το συναίσθημα μας οδηγεί στην άρνηση, στο κλείσιμο στον εαυτό μας. Δεν υπάρχουν άλλωστε και πολλοί φωτισμένοι άνθρωποι γύρω μας για να εμπνευστούμε από αυτούς, να αποτελέσουν για μας σημεία αναφοράς, όπως στη γενιά των γονιών μου».
«Το αμερικανικό σινεμά του ΄70. Ταινίες τύπου Σίντνεϊ Λιούμετ. Θα ήθελα η επόμενη ταινία μου να είναι ένα πολιτικό φιλμ για τη σημερινή πραγματικότητα στη χώρα μας».
Φυλακές και σκυλιά
«Έχω δύο σχέδια», λέει η Κωνσταντίνα Βούλγαρη. «Το ένα θέλω να έχει σχέση με φυλακές, όπως είναι σήμερα, αλλά όχι με κάποιον μετανάστη ή έναν περιθωριακό τύπο, μα με υπουργούς, παράγοντες και «σεβαστά» πρόσωπα της ελληνικής κοινωνίας. Το άλλο, μάλλον θα είναι μια μικρού μήκους ταινία με ήρωες σκυλιά, που τα αγαπώ πολύ. Αν καταφέρω μάλιστα να μην υπάρχουν καθόλου άνθρωποι σε αυτήν, τόσο το καλύτερο. Αγαπώ πολύ τα σκυλιά, γενικά τα ζώα και την αθωότητά τους που δεν υπάρχει στους ανθρώπους».
