«Το Ρέκβιεμ ήταν αφιερωμένο στον γιο της Λεβ, συγχρόνως όμως είναι και θρήνος για όσους υπέφεραν από την τρομοκρατία του Στάλιν και δριμύ κατηγορώ. Σε μια γυναίκα που περίμενε, όπως η ίδια, μπροστά στη φυλακή και τη ρώτησε αν θα μπορούσε να τα περιγράψει όλα αυτά, η Αχμάτοβα ψιθύρισε: Ναι, μπορώ» (απόσπασμα από τη σελ.133).