Φαινόμενα

Ποιο το όφελος;

Αναρωτιόμαστε τι άφησε στο έθνος η μεγάλη γιουροβιζιονική φούρια των προηγούμενων ετών που μετά την πολυπόθητη νίκη, έφερε λήθη και χασμουρητά
Λίγο πριν από το σόου της επιλογής του ετήσιου μουσικού μας ευρωλουκουμά, με τον οποίο φιλοδοξούμε να ανταγωνιστούμε τα αντίστοιχα γιουροβιζιονικά «εδέσματα» των υπόλοιπων διαγωνιζόμενων χωρών, η θερμοκρασία του μιντιακού περιβάλλοντος παρέμεινε χλιαρή. Προσπάθησαν με αφιερώματα τα κουτσομπολάδικα, προσπάθησε με ψηφοφορίες του φιλοθεάμονος το Star, προσπάθησαν οι αγωνιζόμενοι υπέρ της μακροημέρευσης του θεσμού επαγγελματίες της σαβουροσουμπίζνες να θέσουν ερωτήσεις σε καλλιτέχνες της πίστας, οι οποίες θα προκαλούσαν τη δέουσα τηλεπαραθυράτη ταραχή. Τουλάχιστον από εκείνες που τα τελευταία χρόνια (από τον Sakis και εντεύθεν) μας είχαν προσφέρει αλήστου μνήμης γιουροβιζιονιάδες ακόμη και σε δελτία ειδήσεων. Κόπωση; Απογοήτευση μετά την περσινή «φούσκα», που παρά τις φιλότιμες «εθνικές» προσπάθειες να ανταποκριθούμε στο μέγεθος του γιουροβιζιονικού πολιτισμού με τελετές έναρξης και λήξης α λα Ολυμπιακοί αγώνες, δεν απέδωσε σε ψήφους η συμμετοχή της οικογένειας Καρβέλα; Τι περιμέναμε αλήθεια; Το σηκώσαμε το τιμημένο, το υποδεχθήκαμε σαν τους φαντάρους μας του ελληνοαλβανικού έπους, με τις γαλανόλευκες σε νικηφόρο κυματισμό υπό τους ήχους του… πώς το λέγαμε; Α, ναι! «Νumber one» Και η μεν ωραιότατη και ταλαντούχος Παπαρίζου βρήκε ή μάλλον βρίσκει ακόμη τον δρόμο της προς την εγχώρια και ευρύτερη μουσική αγορά, το δε έθνος γιουροβιζιονίστηκε μετά σπασμών ενθουσιασμού σε πάρτι επί έναν χρόνο, με αποκορύφωμα τη μεγάλη βραδιά του τελικού τον περασμένο Μάιο, όπου γονυπετής η «απόλυτη» σε επιδαύρια ερμηνεία του καρβελικού ύμνου «Εverything» θύμισε τη μοναδική παγκοσμίως παράδοση του τόπου τούτου στον τραγέλαφο. Αλήστου μνήμης στιγμές, αλλά σαν να έχουν περάσει αιώνες. Η μεν «απόλυτη» έκτοτε αποσύρθηκε, ίσως για να ανακτήσει δυνάμεις, το δε έθνος των τιμημένων γιουροβιζιονιστών χασμουρήθηκε, κατάκοπο από την ένταση και την προσμονή και αποσύρθηκε από τη γιορτή. Σαν τα παιδιά στα πρώτα τους πάρτι, που τους επιτρέπουν οι μεγάλοι τη συμμετοχή, αλλά αφού χορέψουν και κυρίως καταβροχθίσουν τα μεζεδάκια, χάνουν κάθε ενδιαφέρον.

Έτσι και το γιουροβιζιονικό μας μεγάλο εθνικό πάρτι τελείωσε και απορούμε τι μας άφησε. Καλά καλά δεν θυμόμαστε τους τίτλους των τραγουδιών. Τον σκοπό τους μήπως; Και του νικηφόρου της Παπαρίζου, που εντάχθηκε στα 15 καλύτερα όλων των γιουροβιζιονικών εποχών, μήπως θυμόμαστε να το σιγομουρμουρίσουμε;

Μήπως από τη μεγάλη εκείνη κάθοδο των μυρίων… γιουροβιζιονιστών που θα έφερναν χρήμα τουριστικό έμεινε κάτι; Δοξάστηκε το όνομα του έθνους από τις τελετές έναρξης που θύμισαν τα ολυμπιακά κλέη; Μας κατέταξαν στους λαούς με υψηλό πολιτισμό και κατεβαίνουν πατείς με πατώ σε οι Ευρωπαίοι να γνωρίσουν τη χώρα της πρωτοπορίας στην αισθητική των τελετών;

Άνοιξαν δρόμοι στη δημιουργία; Μήπως τη μουσική; Αν κρίνουμε από τα τρία διαγωνιζόμενα τραγούδια πάντως, όλα κάτι μας θυμίζουν. Όσο για τα υπόλοιπα, μέχρι στιγμής οι συζητήσεις αφορούσαν το πόσο κοντό θα είναι αυτό που θα φοράει η Τάμτα, αν ο Σαρμπέλ θα φοράει παντελόνι από σιλικόνη για να κολλάει επάνω του και αν ο Δάντης θα εμφανιστεί γυμνός. Οι συζητήσεις του είδους, για τις οποίες ξοδεύτηκε άφθονος τηλεοπτικός χρόνος και δημοσιογραφική «φαιά ουσία» θα μπορούσαν να αφορούν και το καρναβάλι της Πάτρας. Έχουμε τέτοιο.

Μόνο χάζι, αντί τόνωση της μουσικής

Εκείνο που δεν έχουμε και ουδόλως το δημιουργούν τα γιουροβιζιονικά πανηγύρια, όπως αποδείχθηκε, είναι τη διάθεση να καλλιεργηθεί η μουσική παιδεία, να ακούγεται μουσική στους δρόμους, να υπάρχει ελεύθερη έκφρασή της εκτός από την κονσερβαρισμένη για εμπορικούς σκοπούς. Για παράδειγμα την εποχή του εθνικού θριάμβου στο μπάσκετ, πλήθος παιδιών είχαν στραφεί στο άθλημα. Το αποτέλεσμα ήταν μια ακόμη σπουδαία νίκη πέρσι με ολοκαίνουργια εθνική μπασκετική ομάδα.

Είναι προφανές ότι με τη νίκη στη Γιουροβίζιον, το μόνο που έγινε ήταν να στραφούν πλήθος επίδοξων αοιδών στα τραγουδοριάλιτι.

Εντάξει, χορτάσαμε κουτσομπολιό και πλάκα, ακούσαμε και τις καθιερωμένες υπερβολές, λες και έχουν συντεθεί συμφωνικά έργα και όχι τραγουδάκια που συνοδεύουν καρναβαλικές εμφανίσεις στη σκηνή. Μήπως, εκτός από το να κάνουμε γιουροβιζιονικό χάζι άπαξ ετησίως, να ασχοληθούμε και σοβαρά με την ανάπτυξη της μουσικής στον τόπο;