Συμπέρασμα πρώτον: επειδή η καθημερινή άσκηση της ουτοπίας έχω την εντύπωση πως συνιστά ιστορικό βίωμα για τις σύγχρονες κοινωνίες οι οποίες το δοκίμασαν επανειλημμένως, δεν βλέπω τον λόγο γιατί πρέπει να το ξαναδοκιμάσουν. Πολλώ μάλλον όταν αυτή η ουτοπία έγκειται στην ολοκληρωτική άρνηση του σύγχρονου κόσμου από αρχαϊκές μορφές συμβίωσης όπως το Ισλάμ.

Συμπέρασμα δεύτερον: ο Ζίζεκ έγραψε ένα βιβλίο που διαθέτει και τα καλά και τα κακά της σύγχρονης πολιτικής σκέψης. Ισχυρά και πολυποίκιλα αναλυτικά εργαλεία, τα οποία όμως όταν προσπαθούν να συνθέσουν τα αποτελέσματα των ερευνών τους το μόνο που καταφέρνουν είναι να αποδείξουν, για μια ακόμη φορά, το αδιέξοδο της σύγχρονης πολιτικής σκέψης.

Τελευταία Νέα