– ΤΣΟΥ! – Γείτσες!

– Στω!

– Περαστικά σου, αλλά μήπως μπορείς να μη φτερνίζεσαι μες στη μούρη μου;

– Μες στη μούρη ποιου να φτερνιστώ;

– Όλα τα σταγονίδια πάνω μου;

– Κάπου θα πέσουν κι αυτά. Σταγονίδια είναι! Εκσφενδονίζονται, κάποιον θα πάρει ο Χάρος! – Που παρεμπιπτόντως πήρε εμένα!

– Αν δεν πάρει εσένα το βόλι, όλο και κάποιον θα πετύχει. Πίσω μου, μπρος, αριστερά, δεξιά, σταφύλια ο κόσμος. Στην Πανεπιστημίου βρισκόμαστε, όχι στην έρημο Γκόμπι.

– Γι΄ αυτό τα ΄χουμε τα χαρτομάντιλα…

– Έλα που δεν τα ΄χουμε! Όχι πια! Έχω κάνει εγώ τέτοια κατανάλωση σε χαρτομάντιλα που έχω μείνει ταπί. Άλλοι τα τρώνε στο καζίνο, εγώ σε χαρτομάντιλα. Το μισό στρέμμα το αυθαίρετο που είχαμε στον Βαρνάβα, σε χαρτομάντιλα το ροκανίσαμε… Ούτε κοτρώνα δεν έμεινε!

– Και τι θα κάνεις τώρα;

– Θα πάρω δάνειο από την τράπεζα. Βγήκε τώρα ένα καινούργιο που το διαφημίζουνε.

Χαρομαντιλοδάνειο! Παίρνεις τώρα πέντε πακέτα κι επιστρέφεις σε δυο μήνες τα πέντε συν δυο κωλόχαρτα!

– Όλη η Ελλάδα έχει ταβλιαστεί με αυτή την ίωση, αν αυτό σε παρηγορεί…

– Με παρηγορεί, δεν λες τίποτα. Με το που το είπες, έχω θεαματική βελτίωση. Ήδη μου πέφτει ο πυρετός…

– ΑΠΟ ΠΟΥ ΚΟΛΛΗΣΕΣ;

– Από το τηλέφωνο!

– Έλα μου;

– Δεν εξηγείται αλλιώς. Τώρα με τα «χρόνια πολλά», όποιον έπαιρνα κρυωμένος.

Κρεβατωμένος, συναχωμένος και μπουκωμένος. Αντί να μιλάνε, βήχανε.

Αποκλείεται δηλαδή όλο αυτό το μικρόβιο να διαπερνάει τις γραμμές του τηλεφώνου;

– Μπορεί! Η τεχνολογία σήμερα κάνει θαύματα!

– Είναι κι αυτή η διαφήμιση μιας κινητής τηλεφωνίας. Αυτή που μας φέρνει, λέει, πιο κοντά! Έρχεσαι κοντά, κολλάς, παρ΄ τον κάτω, να περάσει ο επόμενος!

– Δεν είναι τυχαίο που η επιδημία είναι πρώτη μούρη στις ειδήσεις!

– Μόνο στις ειδήσεις; Το ήξερες εσύ, μικρό κι αθώο μου, ότι υπάρχει ειδικό μασάζ κατά των ιώσεων; Το είδα σε πρωινή εκπομπή…

– Έζησες για να το δεις κι αυτό;

– Είχαν στρώσει το ράντσο στη μέση του πλατό, πάνω ο μασέρ, κάτω η κοπέλα. Η μοντέλα. Τη μάλαζε αυτός τώρα κι έλεγε σε ποια σημεία πρέπει να επικεντρώσουμε για να φοβηθεί η ίωση και να φύγει. Μέσα σε όλο αυτό το σουρεάλ σκηνικό, η μοντέλα με ένα σαν μπικινάκι ένα πράγμα. Χαρωπή, γελαστή, μαγουλάκι ροδαλό, να σκάει από υγεία… Κι ο άλλος ν΄ ανοίγει φύλλο για τυρόπιτα πάνω στους γλουτούς! Ζούμε μεγάλες στιγμές, αγάπη μου, σ΄ αυτή τη χώρα τη μικρή που μοίρα δεν τη μοίρανε! Ο Ιονέσκο ζει, αυτός μας οδηγεί! Τσου!

– Γείτσες!

– Στω!

– ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΔΗΜΟΣΙΕΣ υπηρεσίες όλοι οι υπάλληλοι άρρωστοι είναι…

– Αυτοί το κολλήσανε από τις ίδιες τις δημόσιες υπηρεσίες. Που είναι άρρωστες από γεννησιμιού τους! Σ΄ αφήνω τώρα! Πάω σπίτι μου…

– Να στύψεις κάνα χυμό;

– Να βιώσω τη μιζέρια μου και την αθλιότητα με την ησυχία μου! Να το απολαύσω τουλάχιστον!

– Περαστικά σου! Τσου!

– Κόλλησες κι εσύ; Γείτσες!

– Στω!

– Μα τι λέτε! Εγώ στω!!!