Δεν θα διορθωθώ ποτέ. Εκεί που λέω τίποτα, τίποτα πια δεν θα με εντυπωσιάσει,

φτάνει μια κουβέντα ένα πλάνο, μια έκφραση ένα σίγμα που σφυρίζει και μπαίνει

συριστικά στ’ αυτί μου, και μου τρυπάει αυτό που έχει όλος ο κόσμος τούμπανο

κι εγώ κρυφό καμάρι.

Ήτανε πριν από τις βουλευτικές εκλογές του Μαρτίου του 2004 κι είχαμε πάει

καλεσμένοι σε μια εκπομπή πολιτικοί δημοσιογράφοι και καλλιτέχνες (όπου γάμος

και χαρά…) να εκτιμήσουμε την κατάσταση που απεδείχθη ανεκτίμητη. Από τη

N.Δ. ήταν ένας βουλευτής που ξεχνάω επιμελώς το όνομά του (τελειώνει σε

-άκος), και ο σημερινός υπουργός Οικονομικών νομίζω, κύριος Αλογοσκούφης,

μπορεί όμως και όχι, πάντως ήταν κι άλλος ένας της Νεοδημοκρατικής παράταξης.

Ελέχθησαν πολλά φαιδρά και ανούσια, απ’ όλους μας δεν αντιλέγω, όλοι μιλάγαμε

σαν σιδερωμένες γραβάτες. Μόνο στα διαλείμματα για διαφημίσεις λύναμε λίγο τον

κόμπο στον λαιμό και μιλούσαμε σαν άνθρωποι. Μιλούσανε μάλλον θά ‘λεγα διότι

εγώ απ’ ό,τι θυμάμαι είχα καταπιεί τη γλώσσα μου πράγμα σπάνιο για έναν σαν κι

εμένα που από μικρός… ροδάνι. Σ’ ένα λοιπόν απ’ αυτά τα διαλείμματα ο ένας

εκ των δύο (να μη θυμάμαι ποιος; Να μη θυμάμαι! Μάλλον ο εις -άκος!)

απευθύνεται στον έτερο της N.Δ. και εις άπταιστον προεκλογικήν τού θέτει το

άκρως πολιτικού ενδιαφέροντος ερώτημα: «Πόσους λες νά ‘χεις βάλει στο μαντρί

τώρα;»!!! Εγώ ο αφελής (που αφελής δεν είμαι καθόλου, αλλά μπροστά τους

απεδείχθην αφελέστατος έως βλαξ) πίστεψα ότι ήταν κάτι συνθηματικό, λέω τα

παιδιά έχουν τα δικά τους και για να μην τους καταλάβουμε ενδοσυνεννοούνται

(δεν είχαν γίνει κυβέρνηση ακόμα για να καταλάβουμε ότι μεταξύ υπουργών καμία

ενδοσυνεννόηση, βλέπε Λιάπης – Αλογοσκούφης – Ρουσόπουλος και τα ρέστα

μανταλάκια). E λοιπόν όχι! Όχι! Καμία ενδοσυνεννόηση. Εννοούσαν αυτό ακριβώς

που έλεγαν: πόσους ψηφοφόρους καμακώσανε. Έμεινα άναυδος. Πώς να σας πω; Πώς

είναι το βλέμμα του Βουλγαράκη μπροστά σ’ ένα αρχαίο άγαλμα που γουρλώνει

έντρομος το μάτι και το χέρι έτοιμο να πιάσει το πιστόλι, σου λέει: «Δεν θα με

φας εσύ κωλόπετρα του κερατά, εγώ θα σε λιανίσω κι εσένα κι όλα σου τα

κτερίσματα»! E, έτσι αισθάνθηκα, τόσο εκτός τόπου και χρόνου. Λέω εδώ ήρθαμε

να μιλήσουμε κι αυτοί ψαρεύουν ψήφους κι έχουν την εκπομπή για δόλωμα.

Βλέπουνε δε τους ψηφοφόρους πρόβατα. Πρόβατα επί σφαγήν.

Από τότε είπα, δεν με εντυπωσιάζει τίποτα. Ό,τι και ν’ ακούσω, ό,τι και να δω.

Ανοσία. Ανοσία και μιθριδατισμός!

Μεγάλη μπουκιά να φας. Μεγάλη κουβέντα μην πεις. Γιατί ήρθε ο καιρός, ήρθε η

στιγμή, ήρθε η μαύρη ώρα, και είδα τον Αλογοσκούφη με τα μάτια μου. Τον άκουσα

με τα αυτιά μου, γκρο πλαν, να λέει εντός του Κοινοβουλίου και της κάμερας,

φάτσα φόρα δηλαδή, το ανήκουστον. Ότι η Ελλάδα μπήκε στην ΟΝΕ με «πολιτική

απάτη». Μαζεύτε τον. Είναι επικίνδυνος. Διεθνές το ρεζίλι. Δεν τον βλέπετε; Τι

του δώσατε υπουργείο. Χάθηκε ένα λέγκο; ένα παζλ; (όχι παζλ. Το παζλ θέλει

άλλου είδους χάντικαπ), ένα σουντόκου; Γιατί νομίζω ήρθε η στιγμή. Να σου

πάρουν το υπουργείο να σου ντόκουν το σουντόκου.

Τελευταία Νέα