[ ΠΡΟΒΟΛΕΙΣ ]

Την ώρα που η Βουλή συζητά (αύριο) για τις – προ μηνών – απαγωγές και

ανακρίσεις Πακιστανών από πράκτορες ξένων μυστικών υπηρεσιών, αποκαλύψεις (από

το «Βήμα της Κυριακής») για νέες απαγωγές που έγιναν προ ημερών έρχονται στο

φως!

Έτσι, το ελληνικό Κοινοβούλιο βρίσκεται προ τεραστίων και ιστορικών ευθυνών.

Πρώτον, έχει την υποχρέωση να διαλευκάνει – σε ανοιχτή και όχι κεκλεισμένων

θυρών συνεδρίαση – τι συμβαίνει στη χώρα. Πόσο δηλαδή και πώς ο τόπος έγινε

ξέφραγο αμπέλι. Τι ρόλο παίζουν οι ελληνικές μυστικές υπηρεσίες και πώς όλα

αυτά τα τρομερά και απίστευτα γίνονται μέρα μεσημέρι, με ανοιχτή και…

συνεδριάζουσα τη Βουλή.

Δεύτερον, έχει το καθήκον να επιμερίσει ευθύνες για όσα έχουν συμβεί. Ποιοι

και γιατί άνοιξαν τον δρόμο για τέτοιες επεμβάσεις, πώς υλοποιούνται και από

ποιους οι συμφωνίες της ντροπής, κυρίως ποιοι, πώς και γιατί εξεδήλωναν και

εκδηλώνουν υπερβάλλοντα ζήλο.

Και, τρίτον, οφείλει να αναλάβει το βάρος νομοθετικά να περιφρουρήσει όχι

απλώς το κύρος του αλλά την ίδια την ύπαρξή του απέναντι στις επελάσεις ξένων

πρακτόρων. Γιατί εάν ούτε σε αυτήν τη φάση, που τόσα τραγικά για τη δημοκρατία

μας συμβαίνουν, δεν υπάρξει σοβαρή – όχι σαν τα ημίμετρα που προωθεί η

κυβέρνηση – αλλαγή της νομοθεσίας, τότε η… τύχη του Κοινοβουλίου είναι

προδιαγεγραμμένη.

Ένα από τα πολλά ερωτήματα που αφορούν την αυριανή συνεδρίαση της Βουλής είναι

αν τελικώς οι πολιτικές δυνάμεις έχουν το ηθικό και πολιτικό ανάστημα να

αναλάβουν τις ευθύνες για όσα έχουν γίνει και τη θέληση να αλλάξουν το

σημερινό τοπίο, που μόνον ανησυχίες προκαλεί στους Έλληνες πολίτες. Άλλωστε,

δεν είναι μόνο η δημοκρατία που πλήττεται από αυτήν την πολιτική τού «μπείτε

σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δώσετε», αλλά και η ανεξαρτησία και η

ακεραιότητα της χώρας, σε μία εποχή με τόσα πολλά και ανοιχτά εθνικά θέματα.

Φυσικά, το χρέος προς τη δημοκρατία είναι πολύ μεγάλη υπόθεση. Ίσως πολύ

δύσκολη για να την κατανοήσουν και να την υπηρετήσουν όσοι ποτέ δεν

αγωνίστηκαν γι’ αυτήν.