Tα δάκρυα της Kλυταιμνήστρας γίνονται… σφαίρες

H τρίγλωσση ερμηνεία, από τρεις ηθοποιούς διαφορετικών εθνοτήτων ενός

θεατρικού μονολόγου, υπό τον τίτλο «Τα δάκρυα της Κλυταιμνήστρας» φέρνουν στο

κέντρο της σκηνής, απόψε, στη Θεσσαλονίκη, μια ηρωίδα σύμβολο. Και μια σπάνια

τριεθνή συνεργασία, από την Ελλάδα, την Τουρκία και την Αμερική, με κινητήρια

δύναμη τη συγγραφέα του έργου και σκηνοθέτιδα Αύρα Σιδηροπούλου.

«H Κλυταιμνήστρα είναι το αρχέτυπο της γυναίκας που προδόθηκε, που στερήθηκε

το παιδί της, που έκλαψε πολύ και που κάποια στιγμή τα δάκρυά της έγιναν

σφαίρες ενάντια στον Αγαμέμνονα, που μορφοποιεί την αιτία των δεινών της»,

υποστηρίζει η συγγραφέας – σκηνοθέτις Αύρα Σιδηροπούλου. Που γεννήθηκε στη

Θεσσαλονίκη και από την Αγγλική Φιλολογία του ΑΠΘ βρέθηκε στο Κινγκς Κόλετζ

και τη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης στο Λονδίνο, στο Κέμπριτζ και το

Κολούμπια της Νέας Υόρκης για να καταλήξει στο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου, όπου

διδάσκει.

«Τα δάκρυα της Κλυταιμνήστρας» γράφτηκαν το 2001 στα αγγλικά και έγιναν

αντικείμενο εργαστηριακής θεατρικής προσέγγισης στη Νέα Υόρκη. H 11η

Σεπτεμβρίου όμως σταμάτησε το εργαστήριο. Στην Αθήνα το έργο μεταφράστηκε στα

ελληνικά και παίχτηκε το 2004 ως θεατρικός μονόλογος με τη Θέμιδα Μπαζάκα.

H τρίπτυχη, τρίλωσση και τριεθνής εκδοχή γεννήθηκε χάρη στο ευρωπαϊκό

πρόγραμμα για την προώθηση του διαλόγου πολιτών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας

και τον σχεδιασμό «H Κλυταιμνήστρα στην ειρήνη».

Το έργο ξαναγράφτηκε σε τρεις γλώσσες και ανέβηκε στο Πειραματικό Θέατρο

Oynevi της Κωνσταντινούπολης το 2004 με ερμηνεύτριες τις Ντεριά Ντουρμάζ (στα

τουρκικά), Θέμιδα Μπαζάκα (στα ελληνικά), Κριστίν Λινκλέιτερ (στα αγγλικά).

Οι τρεις ηθοποιοί συνυπάρχουν στη σκηνή, όπως και οι διαφορετικές χρονικές

περίοδοι της ζωής της Κλυταιμνήστρας (νεαρή, μεσήλικη, ώριμη) και ερμηνεύουν

καθεμιά στη γλώσσα της. «H διαδοχή των κειμένων έγινε με βάση την αίσθηση που

αφήνει ο ήχος κάθε γλώσσας. Ήταν περισσότερο ενορχήστρωση παρά σύνθεση

κειμένων. H ελληνική εκφράζει πιο πολύ το παρόν, πάσχει με μια επιτακτικότητα,

η αγγλοσαξονική είναι πιο αποστασιοποιημένη, πιο «ψύχραιμη», ενώ η τουρκική

είναι πληθωρική με εμφανή την έλλειψη οικονομίας».

Τι μένει σε ένα νέο σκηνοθέτη, σε μια εποχή όπου όλες οι φόρμες έχουν

δοκιμαστεί;

«H προσωπική συγκίνηση, η ικανότητα να γεννάς εικόνες μέσα από μνήμες.

Συναισθηματικές εικόνες που κινητοποιούν. H αναζήτηση αυτού που λέμε κυτταρική

μνήμη, η οποία είναι έξω από φόρμες και λέξεις. H τέχνη είναι ο μόνος τρόπος

να εκφράσεις αυτό που δεν λέγεται, δεν εκλογικεύεται».

«Τα δάκρυα της Κλυταιμνήστρας» θα ανέβουν τον Μάιο του 2007 στην αρχική μορφή

(σε μία γλώσσα) στο θέατρο «Λα Μάμα» της Νέας Υόρκης, ενώ η νεαρή σκηνοθέτις

ετοιμάζει νέο θεατρικό με θέμα τον «Λαβύρινθο» («μία πραγματεία πάνω στο θέμα

του εγκλεισμού») και μια διασκευή του «Φάουστ».

INFO

«Τα δάκρυα της Κλυταιμνήστρας» από τη θεατρική ομάδα Persona απόψε στις 21.00

στο θέατρο «Άνετον» της Θεσσαλονίκης (Παρασκευοπούλου 42, τηλ. 2310-869.869).