Πρόσωπα «Mε το πιάνο έχω σχέση σωματική»

Σ’ ένα DVD με τίτλο «H Τέχνη του Αυτοσχεδιασμού», ο Κηθ Τζάρετ μιλάει για

όλα: για τις νευρώσεις του, τις μουσικές του εμπειρίες, την ασθένειά του, τη

νιότη του.

Ο Κηθ Τζάρετ είναι ένας πιανίστας μοναδικός, μια βεντέτα στον κόσμο της τζαζ,

ο οποίος δεν παράγει βεντέτες. Κάθε φορά που κάθεται μπροστά στο πιάνο, θέτει

τους όρους του. «Θα παίξω μόνον αν δεν χρησιμοποιείτε φλας και κλείσετε τα

κινητά σας. Και μην καπνίζετε, έστω κι αν είμαστε σε ανοιχτό χώρο», είπε τις

προάλλες ξεκινώντας το κοντσέρτο του στη Νάπολι, πριν διαολοστείλει ένα

περαστικό αεροπλάνο.

Ο Τζάρετ έχει επιλέξει μια μοναστική ζωή για να καλλιεργεί τη μουσική του,

στην οποία οι νότες μοιάζει να βγαίνουν από το πουθενά. Είναι ικανός να σε

κάνει να αισθανθείς το καλοκαίρι ή το κρύο, ανάλογα με το πώς θα κινήσει τα

δάχτυλά του πάνω στα πλήκτρα. Άρχισε να σπουδάζει μουσική από την ηλικία των

τριών ετών: «Περπατούσα για να φτάνω από τη μία άκρη τού κλαβιέ στην άλλη,

φορούσα προεκτάσεις στα πόδια για να φτάνω τα πεντάλ, προσπαθούσα να μακρύνω

τα δάχτυλά μου, που ήταν πολύ μικρά αλλά πολύ ευκίνητα! Έχω μια σωματική σχέση

με το πιάνο. Οι γιατροί μού το είχαν πει: προσοχή στην πλάτη. Είχαν δίκιο.

Αλλά δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει όταν παίζεις», λέει στην «Τέχνη του

Αυτοσχεδιασμού». H μητέρα του ήταν η πρώτη δασκάλα του. Στα οκτώ του, έδωσε

την πρώτη συναυλία, με κομμάτια κλασικά και δικά του. «Μα πώς καταφέρνεις να

παίζεις, ξεκινώντας από το πουθενά;», τον ρώτησε μια μέρα ο Μάιλς Ντέηβις.

«Όταν αυτοσχεδιάζω, όλα αποφασίζονται την ίδια στιγμή· τα χέρια μου πηγαίνουν

μόνα τους», απάντησε.

Ο θρύλος του Τζάρετ ξεκίνησε το 1975, με το Κοντσέρτο της Κολωνίας. Το άλμπουμ

έγινε το δημοφιλέστερο με σόλο πιάνο στην Ιστορία. «Γεννήθηκε από μια σειρά

αρνητικών συγκυριών, το πιάνο που είχα παραγγείλει δεν έφτασε και το διαθέσιμο

ήταν ακατάλληλο, ο ήχος ήταν μεταλλικός και δεν είχε την επιθυμητή γκάμα…».

H δισκογραφία του είναι τεράστια, ενώ υπάρχουν και 100 ηχογραφήσεις που δεν

κυκλοφόρησαν ποτέ. Δοκίμασε και την κλασική μουσική: «Ήμουν ο παρείσακτος, δεν

έγινα δεκτός, πράγμα που μου προξένησε νευρική κατάπτωση». Το 1996 ήρθε το

σύνδρομο χρόνιας κόπωσης. «Κοιτούσα το πιάνο και δεν κατάφερνα να το ανοίξω,

δεν σηκωνόμουν από το κρεβάτι… H γυναίκα μου πίστευε πως δεν θα έπαιζα ποτέ

ξανά. Το 1997, για δώρο Χριστουγέννων, της αφιέρωσα το «My melody at night».

Μουσική ζαχαρωμένη, δεν ήθελα να την εκδώσω. Αλλά ήταν το κομμάτι με το οποίο

ξανάρχισα. Μεταμόρφωσα την αρρώστια σε τραγούδι. Τώρα, συνθέτω λιγότερο. Έχω

πρόβλημα στην πλάτη, στα μπράτσα. Αλλά το μοναδικό πράγμα που έχω ανάγκη,

είναι να μπορώ να παίζω».