Κάθε χρόνο περίπου 400 Έλληνες – αλλά και αλλοδαποί – υπήκοοι που πεθαίνουν

στη χώρα μας μεταφέρονται για αποτέφρωση στο εξωτερικό. H Ελλάδα παραμένει η

μοναδική χώρα της E.E. όπου η αποτέφρωση των νεκρών είναι ουσιαστικά αδύνατη.

Δεν απαγορεύεται μεν επισήμως, αλλά δεν επιτρέπεται η λειτουργία

αποτεφρωτήρων!

«Πρόκειται για μία εξαιρετικά επώδυνη διαδικασία στην οποία αναγκαστήκαμε να

υποβληθούμε εξαιτίας των απηρχαιωμένων αντιλήψεων, που επιβάλλει η Εκκλησία

και αποδέχεται η Πολιτεία. Αναγκαστήκαμε να ζήσουμε δύο φορές τον θάνατο του

πατέρα μου», λέει η κ. Κατερίνα Γρέγου, που προκειμένου να ικανοποιήσει την

τελευταία επιθυμία του πατέρα της υποχρεώθηκε να τον μεταφέρει σε κρεματόριο

στην Ολλανδία.

Σε κάθε περίπτωση πρέπει να προηγηθεί η νεκρώσιμη ακολουθία. Στη συνέχεια ο

νεκρός ταριχεύεται μέχρις ότου βρεθεί διαθέσιμη ημερομηνία στο εξωτερικό.

Ύστερα από την καύση επιστρέφεται στην Ελλάδα η τεφροδόχος – και η οικογένεια

αποφασίζει αν θα ενταφιαστεί ή αν θα κρατηθεί σε κάποιο άλλο μέρος.


Από 6 – 12.000 ευρώ

Τέτοια δρομολόγια – κυρίως προς Ολλανδία, Ουγγαρία, Τσεχία και Ιταλία –

ακολουθούν κάθε χρόνο ολοένα και περισσότερες ελληνικές οικογένειες. «Το

πραγματικό κόστος της καύσης δεν ξεπερνάει τις 4.000 ευρώ, αν και τα

περισσότερα γραφεία τελετών χρεώνουν από 6.000 έως 12.000 ευρώ», λέει ο κ.

Γιάννης Ρέγγας, μέλος της επιτροπής υποστήριξης της αποτέφρωσης. Ο κ. Αντώνης

Αλακιώτης, γραμματέας της ίδιας επιτροπής, προσθέτει : «Το Σύνταγμά μας δεν το

απαγορεύει, η Εφορία το προβλέπει ως επάγγελμα, στο νεκροταφείο του Σχιστού

έχει προβλεφθεί θέση αποτεφρωτήρα, όμως, σε αντίθεση με όλες τις διεθνείς

συμβάσεις – που έχει υπογράψει και η Ελλάδα – δεν μπορεί να εφαρμοστεί

εξαιτίας της αντίδρασης της Εκκλησίας. Μας αναγκάζουν να γίνουμε πρόσφυγες

μετά θάνατον».

Την αιτιολογία της άρνησης αυτής είχε αναλύσει ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος

στις 3 Μαρτίου 1999 σε ημερίδα με θέμα την καύση των νεκρών. «Είναι γνωστή η

θέσις του Χριστιανισμού γενικότερα περί της αξίας του ανθρωπίνου σώματος, ως

ναός του εν ημίν Αγίου Πνεύματος», και δεν είναι χωρίς σημασία το γεγονός ότι

οι θρησκείες εκείνες εις τας οποίας έχει επικρατήσει η καύσις αντί της ταφής,

όλες διακρίνονται διά την απαξίαν την οποίαν δίδουν προς το σώμα, το οποίο

θεωρούν δεσμωτήριον και φυλακήν της ψυχής. Και επομένως θάνατος δια αυτούς

είναι η απελευθέρωσις της ψυχής. Και επομένως, ο θάνατος δι’ αυτούς είναι

απελευθέρωσις από τα δεσμά του σώματος».

H αποτέφρωση των νεκρών γίνεται σε υπερσύγχρονους κλιβάνους, οι οποίοι συνήθως

λειτουργούν με αέριο ή πετρέλαιο, μέσα στους οποίους τοποθετείται η σορός με

το φέρετρο, αφού πρώτα έχουν αφαιρεθεί όλα τα μεταλλικά αντικείμενα, τόσο από

τη σορό όσο και από το φέρετρο. H καύση ολοκληρώνεται σε μιάμιση ώρα και η

εναπομείνασα τέφρα παραδίδεται στους συγγενείς του νεκρού μέσα σε ειδική

τεφροδόχο.