Aλόχα με… κιθάρα

Από Μάρτη καλοκαίρι, με το ζόρι. Με τη βία. Και με το έτσι θέλω, αν δεν (μας)

καταλαβαίνει ούτε ο καιρός και παίρνει συνεχώς το μέρος της τηλεόρασης.

Εισαγωγή στην άνοιξη, τώρα, από έναν σέρφερ με κιθάρα.

«In Between Dreams», Jack Johnson (Universal)

H ζωή του Τζακ Τζόνσον είναι απλή. Τρέχει πάνω στα κύματα και γράφει τραγούδια

– τόσο απλή και ξεκάθαρη. Ανάμεσα στη σανίδα όμως και την κιθάρα, του προέκυψε

καριέρα. Δεν την έψαχνε, τη βρήκε στον αφρό. Πρέπει να είναι καλός άνθρωπος ο

Τζακ, αλλιώς μπορεί να του τύχαιναν όλα αυτά, αλλά θα προσπερνούσε. Θα πήγαινε

καβάλα στο κύμα της καριέρας. Αλλά μένει και ισορροπεί στο κύμα το κανονικό.

Σαν άλλος άλλος Πίτερ Φόντα στην ακτή της «Απόδρασης από το Λος Άντζελες»,

περιμένοντας υπομονετικά το τέλειο κύμα. Χάρηκε ο Τζακ που τα τραγούδια του

άρεσαν στους φίλους του. Οι φίλοι τα κυκλοφόρησαν σε κάπως πιο ευρείς κύκλους,

που εφάπτονταν άλλων, δισκογραφικών αυτήν τη φορά, κύκλων. Αν άλλαζε πορεία ο

Τζακ και άφηνε τα κύματα να φλατάρουν θα αναγκαζόταν να αφήσει και την κάμερα

που είχε και έτρεχε πίσω από κάθε υδάτινη δράση. Αποφάσισε να μην αλλάξει

τίποτε.

Τα τραγούδια έρχονταν ακόμη πιο πυκνά και από το νερό. Είναι ένα είδος

ακουστικής – σερφ – μουσικής. Που κρατάει την επαφή της με τον καθαρό αέρα της

Χαβάης και την υγρασία της παραλίας. Μπορεί τo «In Between Dreams» να μην

είναι πολύ διαφορετικό ή ριζοσπαστικά καινούργιο σε σύγκριση με τα προηγούμενα

«Brushfire Faitytales» και «On and On», αλλά δεν χαλάς τη μουσική για να

ψάχνεις συγκλονιστικές θεωρίες. Το «Banana Pancakes», το «Better Together» και

άλλα κομμάτια κοντά σε αυτά έχουν υφή και άρωμα επιτυχίας, μέχρι να φθάσει το

επόμενο κύμα και να φέρει τα επόμενα. Αλόχα, που λέει και ο Τζακ, απλώνοντας

τα τραγούδια να στεγνώσουν.

«People are like seasons» Sophia (City Slang)

Αν το όνομα Sophia δεν αποκαλύπτει πολλά, ίσως αυτό του Ρόμπιν Πρόπερ Σέπαρντ

λέει περισσότερα, αφού ήταν κινητήρια δύναμη στους God Machine, που έκαναν

κάποτε θόρυβο εκεί στα ροκ χωράφια. Καμία σχέση με αυτό τα νεώτερα του Ρόμπιν

τώρα. Το νέο όχημα του, οι Sophia, έχει βάλει τους σαματατζήδες δαίμονες για

ύπνο και έχει αφήσει έξω να κυκλοφορούν πιο σιωπηλές και υποχθόνιες δυνάμεις.

Κάτω από μελωδίες και ειδυλλιακές ενορχηστρώσεις παλεύουν πληγωμένες ψυχές,

αδικημένα πλάσματα, ερωτοχτυπημένοι, προδομένοι και περιπλανώμενοι, ενώ ο

πρωταγωνιστής της ιστορίας με σαρδόνιο χαμόγελο και γενναία ροκαμπίλι κοψιά

διατυμπανίζει τη γνώμη του. «Holidays are nice», διαφωνεί κανείς; Και δεν

ξέρεις αν πρέπει να ετοιμάζεις βαλίτσες ή να κρύψεις μέσα σε αυτές τούτα τα

τραγούδια μη χαθούν. Και στις δύο περιπτώσεις, υπάρχει περιεχόμενο.

«Magpie» Stephen Fretwell (Universal)

Όταν ένας νέος από το Σάλφορντ της Αγγλίας μεγαλώνει ακούγοντας περισσότερο

Μπομπ Ντίλαν και Μπρους Σπρίνγκστιν από ό,τι Oasis, τότε πολύ πιθανόν είναι να

εξελιχθεί κάπως σαν τον Στέφεν Φρέτγουελ, ο οποίος, πιθανότατα, θα εξελιχθεί

με τη σειρά του σε έναν από τους πιο άξιους τροβαδούρους αυτής της γενιάς.

Παρότι δε οι επιρροές είναι σαφείς, ο Φρέτγουελ καταφέρνει και φτιάχνει τον

δικό του ήχο. Στο Magpie, πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ του, βρίσκονται όλα τα

αποδεικτικά, αν ψάχνει κανείς στοιχεία να του «φορτώσει» ευθύνες για ένα

μέλλον γεμάτο από έμπνευση. Την ώρα που το θηρίο του «χάιπ» και της πόζας

δείχνει τα δόντια του, τύποι σαν τον Φρέτγουελ βγάζουν τη γλώσσα τους και το

κοροϊδεύουν. Και πριν πέσουν τα γράμματα στην οθόνη, οι καλοί, ακόμη και

στριμωγμένοι στα σκοινιά, κερδίζουν.

Ωκεανός στα σύννεφα

«Α hyperactive workout for the flying squad», Ocean Colour Scene (V2)

Παλιές καραβάνες πλέον και οι Ocean Colour Scene έμειναν στη βρετανική σκηνή

ανάμεσα στους λίγους πλην στιβαρούς κυματοθραύστες της ανεξάντλητης μόδας του

ιδανικού ποπ γκρουπ. Και η επιστροφή τους έχει να πει ακόμη πιο πολλά επί της

ουσίας και της ύπαρξής τους σε αυτό το αλλοπρόσαλλο μουσικό στερέωμα που ζουν.

Στην «ιπτάμενη ομάδα» τους εδώ συμμετέχουν σαν καλεσμένοι στην πτήση ο

θαυμάσιος και πάντα εκλεκτικός στις εμφανίσεις του Πολ Γουέλερ, ο Τζουλς

Χόλαντ και η Καρλίν Άντερσον, με τη βαθιά σόουλ εκφραστικότητά της. Ο ωκεανός,

φαίνεται, δεν αδειάζει ποτέ.