Αναζήτηση
Την κρίση στους κόλπους της Εκκλησίας σχολιάζουν από πολλές πλευρές και
απόψεις οι αναγνώστες μας.
Ο αρχιμανδρίτης κ. Τιμόθεος Κιλίφης παρατηρεί:
«Σκάνδαλα επί σκανδάλων γεμίζουν την ατμόσφαιρα, που κλονίζουν θεσμούς και
θέτουν σε δοκιμασία τα κριτήρια της ζωής. Δοκιμάζονται τα όρια αντοχής κάθε
συνειδητού ανθρώπου, γιατί η κοινωνική παρακμή είναι κατακλυσμική. Σχετικοί
και άσχετοι κράζουν και βοούν για «Σόδομα» και «Γόμορρα». Και το τραγικό είναι
ότι μιλούν για κάθαρση και οι υπόνομοι, διεκδικώντας ρόλο οδοκαθαριστή, ενώ οι
ίδιοι είναι οχετοί».
Ο κ. Νικηφόρος Δ. Κυρτάτας, πλοίαρχος E.N., από το Χαλάνδρι, σημειώνει:
«Δυστυχώς, μεθοδευμένα η κρατική Εκκλησία επιζητεί και το κατορθώνει να
εξασκεί και κοσμική εξουσία. Αρέσκεται να χρησιμοποιεί πολιτειακή διακυβέρνηση
για να βοηθιέται στον εξαναγκασμό του πλήθους εκμεταλλευόμενη το θρησκευτικό
του συναίσθημα».
Ο κ. Παναγιώτης Μιχαλόπουλος, τεχνολόγος μηχανολογίας, αναφέρει:
«Είπε ο Αρχιεπίσκοπος, στο κυριακάτικο κήρυγμά του στους Άγιους Πάντες
Καλλιθέας: «Πιο πολύ αηδιάσαμε με τον τρόπο που τα MME χειρίζονται τα θέματα
των σκανδάλων στην Εκκλησία, και λιγότερο με αυτά τα οποία γίνονται». Να
συμπεράνουμε, δηλαδή, ότι οι σκανδαλοποιοί κληρικοί έχουν και κάποιο
«ταλέντο», και έτσι αυτά τα ίδια τα αισχρά διαπραττόμενα από αυτούς είναι
λιγότερα σιχαμερά από την «ωμή» δημοσιογραφική περιγραφή τους;».
Ο κ. K. Ζαχαράκης διερωτάται:
«Οι σήμερον ωρυόμενοι εναντίον των δεσποτάδων, των παπάδων και παντός κληρικού
και φρύττοντες διά την κατάσταση της Εκκλησίας οι ίδιοι είναι τόσο καθαροί και
τόσο άμεμπτοι και αμόλυντοι στην ηθική, παντός τύπου, ώστε να έχουν το
δικαίωμα να φωνασκούν από τα παντός είδους κανάλια και τον Τύπο;».
Ο παπα – Ηλίας Υφαντής, από το Αγρίνιο, σημειώνει:
«H δεσποτοκρατία στον χώρο της Εκκλησίας είναι ό,τι και η δικτατορία στον χώρο
της πολιτείας. Είναι η κατάργηση (διοικητικά) της Εκκλησίας. Που, όπως και
στην αρχαία Ελλάδα (η Εκκλησία του Δήμου), είναι δημοκρατία. Γεγονός που
σημαίνει ότι δεν αντιπροσωπεύεται, σε καμιά περίπτωση, απ’ τους 70-80
δεσποτάδες. Όπως δεν αντιπροσωπευόταν και η αθηναϊκή δημοκρατία απ’ τους
τριάντα τυράννους».
Ο κ. Μιχάλης Ταμιωλάκης, υποστράτηγος ε.α., επισημαίνει:
«H κάθαρση ειδικά για την Εκκλησία μπορεί να γίνει μόνο από το πλήρωμα της
Εκκλησίας, μόνο από τους πιστούς, τους αμέσως ενδιαφερόμενους και τους θύτες
τούτης της αποπνικτικής ατμόσφαιρας».
Ο κ. Μανώλης Αλιφιεράκης, από τα Χανιά, γράφει:
«H ενοχλητική φωνή του Προκαθημένου της Εκκλησίας της Ελλάδας είναι εμπόδιο
στις γρήγορες λύσεις που ετοιμάζονται με συνοπτικές διαδικασίες».
Ο κ. K. Ζαχαράκης σημειώνει:
«Σ’ εμάς τους αντάρτες του ΕΛΑΣ, επί γερμανοιταλικής και βουλγαρικής κατοχής,
είχαν προσχωρήσει και συνυπήρχαν μαζί μας τρεις μητροπολιτάδες που με την
επικράτηση των εχθρών της Αντίστασης, απελύθησαν. Κατηγορήθηκαν επί αναξιότητι
και ότι δεν ετίμησαν το ράσο όπως οι άλλοι που έμειναν ουδέτεροι ή πήγαν με
τους Γερμανούς καταχτητές. Το ίδιο, λιγότερο, έγινε και με τους παπάδες που
είχαν προσχωρήσει σε μας και δεν ήταν λίγοι. Ακόμα αργότερα όσους παπάδες
προσχωρήσανε σε μας, στο δεύτερο αντάρτικο, τους σκοτώσανε. Έτσι τι μπορούσε
να περιμένει κανείς από το σημερινό κλήρο που ούτε στο Πολυτεχνείο
συγκινήθηκαν ούτε με το Κυπριακό ασχολήθηκε».
Τέλος ο κ. Λεωνίδας Παπαμερκουρίου σημειώνει μεταξύ των άλλων:
«Δεν τολμά σήμερα ο Πρωθυπουργός να αρθρώσει μια φράση καταδίκης του
συνεταίρου του Αρχιεπισκόπου.
Αλλά δεν τολμούν, οι επώνυμοι έστω, που έβαλαν τις υπογραφές τους, να τις
ζητήσουν πίσω από τον Χριστόδουλο. Για ποιο «κράτος της πλάκας» μιλάμε; Εάν
δεν αντιδράσουμε όλοι μας δυναμικά θα είμαστε «λαός της πλάκας»».
