Eυυπόληπτοι, βρώμικοι, λευκοί

Ο γείτονας της διπλανής πόρτας. Ευυπόληπτος, λευκός, οικογενειάρχης και

πατέρας τριών μεγάλων αγοριών. Good morning mister Friedman. Καλημέρα και σ’

εσάς. Τι καλός άνθρωπος. Πεντακάθαρος, μοσχοβολάει σαπούνι. Φρεσκοξυρισμένος

και χαμογελαστός. A, του λες, ο μικρός μου Τομ χρειάζεται επειγόντως

«ιδιαίτερα» στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Το πιο εύκολο, απαντάει ο καλός

κύριος. Κάθ’ εκάστη την τάδε ώρα παραδίδω μαθήματα κατ’ οίκον σε πολλά

παιδάκια της περιοχής. Στέλνει η μαμά τον μικρό Τομ στα «ιδιαίτερα» και όλα

πάνε μια χαρά. Ώσπου μια μέρα κάποιος υπάλληλος του Ταχυδρομείου της γειτονιάς

ψαχουλεύει φάκελο από την Ολλανδία με παραλήπτη τον καθηγητή. Ψύλλοι μπαίνουν

στ’ αυτιά του. Και, για να έχει ήσυχη τη συνείδησή του, τον παραδίδει στους

πράκτορες της υπηρεσίας. Μια και δυο χτυπούν το κουδούνι του κυρίου Φρίντμαν

και ευγενέστατα τον παρακαλούν να ανοίξει το δεματάκι από την Ολλανδία.

Ατάραχος εκείνος, «ξεκουμπώνει» τον φάκελο και αποκαλύπτει το περιεχόμενο.

Κάπως έτσι εξέρχεται το πρώτο, το μικρότερο σοκ, που θα ταρακουνήσει τα

θεμέλια του μύθου με το ονοματεπώνυμο «Happy American family».

Ο αξιότιμος γείτονας ελάμβανε σε τακτά χρονικά διαστήματα πορνογραφική

ενημέρωση με πρωταγωνιστές μικρά παιδιά. Μεταξύ 8 και 14 ετών! Μην ταράζεστε,

αυτό δεν είναι τίποτα. Ο πράκτωρ εισβάλλει στα ενδότερα της οικίας και

έντρομος ανακαλύπτει στοίβες από τέτοιο… επιμορφωτικό υλικό. Περισσότεροι

ψύλλοι μπαίνουν στα αυτιά του. Λες; Στο μεταξύ ο προφέσορας εξακολουθεί να

παραμένει ατάραχος. Έτοιμος, σχεδόν, να τα ξεράσει όλα. Όχι από τύψεις και

μεταμέλεια, αλλά από αξιοπρεπή… κυνισμό. Σιγά μωρέ, τι έγινε; H υπόθεση

ανατίθεται στην Αστυνομία και οι ντετέκτιβ αρχίζουν να «σκουπίζουν» τη βρωμιά.

Σε σύντομο χρονικό διάστημα συγκεντρώνονται αναρίθμητες ομολογίες, ικανές να

τον στείλουν διά βίου στη φυλακή. Ναι, κατά τη διάρκεια των μαθημάτων

επιδέδετο στο σπορ του σοδομισμού. Και μάλιστα όχι μόνος του, αλλά με ένα από

τα τρία παιδιά του!

Ψάχνοντας και σκαλίζοντας το παρελθόν του ευυπόληπτου λευκού γείτονα, ο

φάκελος φουσκώνει σε βαθμό πυρηνικής έκρηξης. Διότι υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις

που «λένε» πως όταν ήταν μικρός «κοιμόταν» με τον αδελφό του και πως όταν

μεγάλωσε και έγινε μπαμπάς έκανε το ίδιο με τα δικά του παιδιά! Μα είναι

δυνατόν; Τόσο τέρας, τόσο πωρωμένος, τόσο, κυτταρικά, χαλασμένος;

Το ντοκουμέντο του Άντριου Τζαρέκι «Capturing the Friedmans» είναι

ταυτόχρονα ο ορισμός της ανατομίας και το έρεβος από τη μεγάλη ανατριχίλα.

Όμως ως γνήσιος οπαδός της ουδετερότητας της Αγγλοσαξονικής Σχολής δίνει

περίπου ίσο χρόνο και στην κατηγορία και την απολογία. Έτσι αφού πρώτα ανοίξει

τον φάκελο και παραθέσει τα απίστευτα στοιχεία της Αστυνομίας, στη συνέχεια

αφήνει πλήθος ερωτημάτων για τις μεθόδους με τις οποίες αποσπάστηκαν. Έτσι

μπορεί κάποιος να μείνει με την εντύπωση πως ναι μεν ο εν λόγω αξιότιμος αυτός

καθηγητής του πιάνου και των ηλεκτρονικών υπολογιστών ήταν πορνολάγνος και

κατά φαντασίαν παιδεραστής, αλλά ουδέποτε άγγιξε τρυφερή επιδερμίδα!

Τα μεγάλα και σχεδόν απρόσιτα για τους κοινούς «θνητούς» πλεονεκτήματα αυτού

του αιλουροειδούς και ευφυέστατου κινηματογραφιστή είναι τόσο κατακλυσμιαία,

ώστε γράφουν ένα καινούργιο κεφάλαιο στην Ιστορία του Ντοκιμαντέρ. Πρώτα απ’

όλα, είχε στα χέρια του ένα ποταμιαίο σε διάρκεια «υλικό», γυρισμένο από τους

ίδιους τους Φρίντμαν με ερασιτεχνική μηχανή. Τα τρία αγόρια, κολλημένα στον

πατέρα τους και κόντρα στην υποταγμένη μάνα τους, κινηματογραφούσαν τα πάντα.

Έτσι ο θεατής μετατρέπεται σε… ψυχιατρικό παρατηρητή. Πίσω από την πόρτα

αυτής της τυπικής οικογένειας, διαδραματίζονταν σκηνές τερατώδους συνύπαρξης.

Τα παιδιά (μεγάλα πια) να «παλιμπαιδίζουν» παρέα με τον μπαμπά. Ένα

χαζοχαρούμενο οικογενειακό ενσταντανέ ανακατεμένο με μια διαρκή, υπόγεια και

διάχυτη νοσηρότητα. Μια πινακοθήκη αινιγματικών πορτρέτων. Πρόκειται, άραγε,

για μια συνηθισμένη οικογενειακή «συνωμοσία» ή για εκκολαπτήριο υποψήφιων

σίριαλ κίλερ; Μπρρρρ!

H πανούργα και αποσπασματική αυτή παράθεση αυθεντικών στιγμών από τη

ζωή των Φρίντμαν σε συνδυασμό με την προσθήκη μαρτυριών (της Αστυνομίας, των

γειτόνων, των συγγενών, αλλά και των ίδιων των… τεράτων) δημιουργεί μια

κολοσσιαία γόμωση, απίστευτης ποσότητας και εμβέλειας, που αν την ανάψεις

μπορεί να κονιορτοποιήσεις τα θεμέλια της λευκής, νομοταγούς, μικροαστικής

κοινωνίας. H πιο τερατώδης πρώτη ύλη έμπνευσης για τόνους κοινωνικών,

ψυχιατρικών και πολιτισμικών πονημάτων και μυθιστορημάτων με «θέμα»: η

μετάλλαξη του σύγχρονου αρρωστημένου, ηλίθιου λευκού!

Κυνηγώντας τον εαυτό μου!

Το πιο συμπαγές θριλεράκι των τελευταίων μηνών – το καταλληλότερο για

αγιόκλημα, ποπ κορν και καλοκαιράκι – ονομάζεται «Out of time», δηλαδή «Εκτός

χρόνου». Και είναι χειροποίητα καμωμένο από τον… παλιόφιλο Καρλ Φράνκλιν, με

πρωταγωνιστές την αφροαμερικανική τριάδα: Ντενζέλ Ουάσινγκτον (αρχηγός

επαρχιακού αστυνομικού τμήματος), Εύα Μέντες (πρώην σύζυγος του Ντενζέλ κι ένα

από τα αιλουροειδή θηλυκά που κυκλοφορούν στο Χόλιγουντ) και Σάνα Λέιθαν (η

γκόμενα του ίδιου Ντενζέλ που για χάρη της η ζωή του μετατρέπεται σε

ακατανίκητο εφιάλτη)!

Το στόρι θυμίζει αμυδρά τον πυρήνα των φιλμ νουάρ με το έξυπνο πουλί

(ντετέκτιβ) που πιάνεται από την αθώα και χυμώδη φαμ φατάλ. Ο Ντενζέλ λοιπόν

υποκύπτει στις ενοχές και τις τύψεις του και παραδίδει στη Λέιθαν (παντρεμένη

με παιδοβούβαλο ούσα), παρανόμως, έναν τόνο λεφτά από το ταμείο του τμήματος,

φυλαγμένα σαν τεκμήριο από ληστεία της μαφίας. Την επομένη ο καλός Σαμαρείτης

πληρώνεται με το χειρότερο νόμισμα. Το σπίτι του ζεύγους μαζί με τα πτώματα

της Λέιθαν και του άντρα της βρίσκονται απανθρακωμένα. H εν διαστάσει σύζυγος

του Ντενζέλ, που είναι η πιο γάτα ντετέκτιβ του τμήματος οσφραίνρται συνωμοσία

και δολοφονία. Έτσι αρχίζει ένα ιδρωμένο κυνηγητό. Οι υφιστάμενοι του Ντενζέλ

σκαλίζουν το σύμπαν. Εκείνος σκαλίζει πιο βαθιά. Για δύο λόγους: Πρώτον, να

προλάβει τους συναδέλφους και να σβήσει τα δικά του ενοχοποιητικά στοιχεία.

Και δεύτερον, να ανακαλύψει τους σεναριογράφους αυτής της δολοπλοκίας. Run

Ντενζέλ run!

Θαμμένοι ζωντανοί

H κόλαση είναι Μίκι Μάους σε σχέση με όσα τεκταίνονται κατά τη διάρκεια του

τελευταίου ημίωρου του ιρανικού… «κοπαδιού» (του Γκιουνέι), με τίτλο «Στις 5

το απόγευμα» και σκηνοθέτιδα τη Σαμίρα Μαχμαλμπάφ, τη μικρότερη της υφηλίου.

Ψωριάρικο άλογο που μέσα του είναι χαραγμένες όλες οι πληγές του Αφγανιστάν,

σέρνει σκελετό κάρου με τέσσερις επιβάτες. Τον μικρόκοσμο των νεκροζώντανων

«θαμμένων» στους κρατήρες των αμερικανικών πυραύλων. Μια νεαρή μάνα

προστατεύει στην αγκαλιά της το νεκρό μωρό της. Όχι μόνο δεν της έχουν πει,

για να μην γκρεμιστεί, πως το κουφάρι του άντρα της είναι σκεπασμένο από το

πέτρινο… χώμα, αλλά και δεν τολμούν να την επαναφέρουν στην πραγματικότητα

λέγοντάς της πως ναι το παιδί είναι νεκρό! Δίπλα της, η κουνιάδα της με δύο

σβώλους αντί για μάτια και μ’ ένα κίτρινο χρώμα αντί για επιδερμίδα. Μπροστά

από τις γυναίκες και το μωρό, ο αρχηγός της φαμίλιας. Ο γέροντας, ο πατέρας

της μιας και πεθερός της άλλης. Στο τουρμπάνι του έχει φωλιάσει όλη η δυστυχία

του πλανήτη. Από τη χαρακωμένη τραγική μάσκα εκτοξεύονται προς κάθε κατεύθυνση

απίστευτες ποσότητες ασύμμετρης απελπισίας.

Πού πάνε; Κανείς από τους οδοιπόρους δεν ξέρει. Προφανώς προς την Αχερουσία.

Ύστερα από ατελείωτες ώρες αδιάκοπης πορείας στην επίπεδη… τάφρο του

Αφγανιστάν και αφού προηγουμένως και αναγκαστικά για να ζεστάνουν μέσα στη

νύχτα το πτώμα του μωρού μετέτρεψαν το κάρο σε αποκαΐδια, πέφτουν πάνω σε

οριζοντιωμένο γέροντα. «Πού πας», τον ρωτάει ο πάτερ φαμίλιας. «Ταξιδεύω

τέσσερις μήνες τώρα για να φθάσω στην Καμπούλ και να μιλήσω στον μουλά Ομάρ

και στο συμβούλιο των σοφών. Να μη δώσουν τον Μπιν Λάντεν στους άπιστους

Αμερικανούς και τον σκοτώσουν. Είναι φιλοξενούμενος και αν τον δώσουμε ο

μεγάλος Αλλάχ θα μας τιμωρήσει». «Τι λες μωρέ μαύρε και άραχνε», του απαντάει

ο πρώτος γέροντας. Δεν έμαθες πως οι Αμερικανοί τα έχουν κάνει όλα λίμπα;

H συνέχεια είναι ο επίλογος ενός δράματος που κάλλιστα θα μπορούσε να

ονομαστεί «να σου φύγει το καύκαλο». Ο παππούς του νεκρού μωρού, μιλώντας στον

οριζοντιωμένο προσκυνητή των σοφών της Καμπούλ, χουφτώνει αιχμηρή πέτρα και

καθώς μιλάει σκάβει το πετρωμένο χώμα. Ύστερα με αργές τελετουργικές κινήσεις

βγάζει το τουρμπάνι, καλύπτει μ’ αυτό το άψυχο κορμάκι, εναποθέτει το ιερό

μικροσκοπικό πτώμα μέσα στη ρηχή τρύπα που είχε ανοίξει και το σκεπάζει με

άσπρη σκόνη. Αυτή που στο Αφγανιστάν τη λένε «χώμα». Θεέ μου, δεν αντέχω άλλο.

Μου ‘ρθε να πάρω φόρα και με κατεύθυνση το Τείχος του αδίστακτου, σαρκοβόρου

Ιμπεριαλισμού να το συντρίψω, παίρνοντας όλο το σκυλολόι στον τάφο του μωρού!

Ουκ εν τω πολλώ το ευ

Όπου ευτυχούν οι αριθμοί, δυστυχούν οι ταινίες. Έχουμε και λέμε:

«Βαθύ μπλε» («Deep Blue»). Εντυπωσιακό, θαλάσσιο και υποθαλάσσιο

ντοκιμαντέρ του Άλαστερ Φόδερτζιλ, κινηματογραφημένο από τη μονάδα Φυσικής

Ιστορίας του BBC (έχουν και τέτοια;), η οποία μαζί με το κανάλι Discovery

δημιούργησε την τηλεοπτική σειρά «Γαλάζιος πλανήτης». Εξαιρετικές λήψεις σε

κάθε γωνιά των… ωκεανών με ιπτάμενα δελφίνια, αχόρταγες Όρκα και

χορευτικά… καβούρια!

Θεαματικό, χορταστικό, οικολογικό. Είχα την εντύπωση πως κολυμπούσα εντός

γιγαντιαίου ενυδρείου και ως εκ τούτου άντεξα 40 λεπτά. Απολαυστικό μάθημα

Φυσικής Ιστορίας για παιδιά!

«Ο γάτος» («The cat in the hat») του Μπο Γουέλτς. Μίκι Μάους με

«ζωντανούς» ηθοποιούς και θηριώδη σε διαστάσεις γάτο (Μάικ Μάγιερς). Ο

τελευταίος επισκέπτεται δύο μοναχικά παιδιά και με τις υπερφυσικές του

ικανότητες… χορογραφεί την καταστροφή! Ο Άλεκ Μπόλντουιν σε γλοιώδη

κατάσταση, φλερτάρει τη ζωντοχήρα Κέλι Πρέστον, αλλά τα παιδιά και ο γάτος

έχουν διαφορετική γνώμη. Έτσι κι έτσι!

«Μέγιστη ταχύτητα» («Torque») του Τζόζεφ Χαν. Μηχανόβια περιπέτεια με

πυραυλοκίνητες μοτοσυκλέτες και εναέριους καβαλάρηδες. Καλοκουρδισμένο ποπ

κορν για την πιτσιρικαρία που ορέγεται turbo Harley να βγάζει φλόγες στην

άσφαλτο. Οι υπόλοιποι ας το ξεχάσουν. Θα μπορούσε να το είχε υπογράψει ο

Ρομπέρτο Ροντρίγκεζ!

«Αντιρίξ και Συμφωνίξ» («La gran aventura de Mortadelo Υ Filemon») του

Χαβιέρ Φεσέρ. Το διάσημο κόμικς έγινε ταινία και σκίζει στην Ισπανία. Όποιος,

εκ της κινηματογραφικής μεταφοράς, καταλάβει γρι κερδίζει εισιτήριο διαρκείας.

Ανελέητος βομβαρδισμός από γκανγκ πάσης φύσεως, αλλά ουδεμία επικοινωνία με τη

στοιχειώδη «γραμματική». Κάτι μεταξύ Φράνκο και Τσίτσο με γέμιση από Αντώνη

Παπαδόπουλο και Φραγκίσκο Μανέλλη και όλα αυτά με αρκετές δόσεις ξύλινου…

σουρεαλισμού. Ενίοτε ανυπόφορο. Πάνω στην ώρα δεν άντεξα. Κρίμα το κόμικς!

«Το κυνήγι του δολοφόνου» («Mindhunters») του Ρένι Χάρλιν. Υπο-θρίλερ με

ομάδα εκπαιδευόμενων του FBI που απομονώνονται σε νεκρή ζώνη και από το

πουθενά ξεφυτρώνουν δολοφόνοι. Σαν ακραίο επεισόδιο του «Survivor». Ελ Κουλ

Τζέι, Βαλ Κίλμερ, Κρίστιαν Σλέιτερ, Πατρίτσια Βελάσκεζ οι πρωταγωνιστές. Ούτε

που σκέπτομαι!

«Scooby-Doo 2» του Ράτζα Γκόσνελ. Δεινόσαυροι και άλλοι σκελετοί ξυπνούν

από λήθαργο αιώνων και εφορμούν εναντίον ομιλούντος τετραπόδου και

πανηλίθιων… διπόδων. Όσο και να το σκέπτομαι ακόμα να το χωνέψω. Τώρα τι

βλέπω; IQ ραδικιού;

Τα Oscar της εβδομάδας

Αποκάλυψης: «Συλλαμβάνοντας τους Φρίντμαν»

Ανατομίας: Οι… Φρίντμαν

Ντοκιμαντερίστα: Άντριου Τζαρέκι (των Φρίντμαν)

Lost in Afghanistan: «Στις 5 το απόγευμα»

Θρίλερ καλοκαιριού: «Εκτός χρόνου»

Γίγαντα: Ντενζέλ Ουάσινγκτον (εκτός χρόνου)

Ασυναρτησίας: «Αντιρίξ και Συμφωνίξ»

Νιάου νιάου: «Ο γάτος»

Νationαl Geographic: «Βαθύ μπλε»

Harley Davindson: «Μέγιστη ταχύτητα»

Σφαλιάρας: «Scooby-Doo 2»

Survivor: «Το κυνήγι του δολοφόνου»