Tα μειονεκτήματα…

Έγραφα χθες για την επιτυχία του Φεστιβάλ Μπέκετ που οργάνωσε η Άννα Κοκκίνου

στη «Σφενδόνη» της. Αν θα μπορούσαν να είναι καλύτερα τα πράγματα; Και βέβαια!

Οι παραστάσεις που – φυσικό είναι – δεν ήταν όλες σπουδαίες, οι διαρκείς

αλλαγές του προγράμματος, το ότι, δηλαδή, δεν είχαν «σταμπιλαριστεί» δύο ή

τρία, ας πούμε, σταθερά προγράμματα μονοπράκτων που να παίζονται σε σταθερές

ημέρες της εβδομάδας, κάποιες «αμηχανίες» στο ταμείο, οι ατέλειες που δεν

ίσχυαν για τους ηθοποιούς – πράγμα, κατά τη γνώμη μου, ανεπίτρεπτο για θέατρο

επιχορηγούμενο -, τα εξοντωτικά για τη μέση καθίσματα του θεάτρου, το

«περιορισμένων απαιτήσεων», στοιχειώδες πρόγραμμα που είχε τυπωθεί – κρίμα,

χάθηκε η ευκαιρία για μια έκδοση- σταθμό – ήταν ανάμεσα στα μειονεκτήματα της

διοργάνωσης που καταγράφονται.

…και η ουσία

Αλλά η ουσία είναι ότι η πραγματοποίηση του Φεστιβάλ – η Άννα Κοκκίνου που θα

συνεχίσει, σε έναν, πάνω-κάτω, μήνα με τις «Ευτυχισμένες μέρες», του Μπέκετ

και πάλι, που συν-σκηνοθετεί με τη Μίρκα Γεμεντζάκη και που θα ερμηνεύσει η

ίδια, υποσχέθηκε ότι μόλις αρχίσει τις παραστάσεις του έργου θα επαναλάβει τις

προβολές των πολύτιμων βίντεο και συζητάει τη μεταφορά αυτούσιου του Φεστιβάλ

στη Θεσσαλονίκη – αποτελεί, τελικά, γεγονός ανεκτίμητο. Όταν το ’99 είχε

οργανωθεί στο Λονδίνο ένα Φεστιβάλ Μπέκετ, με αφορμή τα δεκάχρονα από τον

θάνατό του και με παραστάσεις και των δεκαεννιά έργων του, αναρωτιόμουν με

ζήλεια ποιοι από εμάς θα είχαν την ευκαιρία να το χαρούν. Να, που η Άννα

Κοκκίνου τα ψιλοκατάφερε να έχουμε φέτος ένα κατα-δικό μας – στη γλώσσα μας –

Φεστιβάλ Μπέκετ!