Δεν χρειαζόταν να δούμε από έρευνα ότι τα ελληνικά νοικοκυριά

περιμένουν επιδείνωση της οικονομικής τους θέσης και πως σφίγγουν κι άλλο το

ζωνάρι… Μια ματιά δίπλα μας αποδεικνύει ότι πάρα πολλοί συνάνθρωποί μας τα

βγάζουν πέρα με το ζόρι, έχουν δανειστεί από τράπεζες και χρωστάνε, πιέζονται

για να ζήσουν ανθρώπινα. H αύξηση του κόστους ζωής είναι στην ημερήσια

διάταξη. Και μέσα σε αυτό το σκηνικό τής οικονομικής στενότητας βλέπω όλο και

περισσότερους ανθρώπους θλιμμένους, απογοη-τευμένους, προβληματισμένους. Τα

χαμόγελα όλο και σπανίζουν. H θλίψη, η μοναξιά, είναι πλέον φαινόμενα της

εποχής μας. Κι όλα αυτά πιστεύω ότι πηγάζουν (και) από τις αδικίες που

συντελούνται καθημερινά στην ελληνική κοινωνία. Στις αδικίες των «κολλητών»

που στερούν από άξιους πρόσβαση σε ευκαιρίες επαγγελματικής αποκατάστασης,

στις αδικίες τής οικονομικής πολιτικής των εκάστοτε κυβερνήσεων, στις αδικίες

εναντίον πολιτών, οι οποίοι δεν μπορούν να βρουν το δίκιο τους. Ξέρω

συμπολίτες μας που βάζουν (ακόμη) «μέσον» για να πάρουν τη σύνταξή τους, που

παρακαλούν «λυτούς και δεμένους» για να βρει το παιδί τους μια δουλειά.

Απόρροια αυτών των αδικιών είναι και οι συνεχιζόμενες κινητοποιήσεις στον χώρο

του Δημοσίου, αφού μέσω των ειδικών λογαριασμών έχουν ευνοηθεί χιλιάδες

υπάλληλοι που παίρνουν διάφορα επιδόματα και έχουν αδικηθεί πολλοί άλλοι

(μεταξύ αυτών και οι εκπαιδευτικοί). Και εδώ η αδικία μέσω των τεράστιων

μισθολογικών ανισοτήτων είναι εμφανής. Εντυπωσιακή επίσης είναι η αδικία με

τις χαμηλές αμοιβές στον ιδιωτικό τομέα, στις συντάξεις, στα επιδόματα

ανεργίας. Το πρώτο και βασικό μέλημα για την κυβέρνηση έπρεπε να είναι η

δικαιότερη αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου. Οι κοινωνικές και εισοδηματικές

ανισότητες είναι εμφανείς. Και οι κινητοποιήσεις αλλά και η δυσφορία είναι

σίγουρο ότι θα συνεχιστούν όσο κυριαρχούν αυτές οι αδικίες.

Τελευταία Νέα