Δε λέω, καλά κάναμε και πήραμε μέρος στις εορτές και πανηγύρεις για την

εβδομάδα χωρίς αυτοκίνητο, μια και η συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει

καταστήσει υποχρεωτικές κάτι τέτοιες φαμφάρες, αλλά ώς εδώ. Όχι να μην τις

ξαναοργανώσουμε (είπαμε αυτό είναι υποχρεωτικό), αλλά να μη βγαίνουν οι

διάφοροι ειδικοί και αρμόδιοι να μας λένε πως με κάτι τέτοιες εκδηλώσεις ο

Έλληνας θα αφήσει το αυτοκίνητο και θα πάει με τα πόδια ή με το λεωφορείο στη

δουλειά ή τη διασκέδασή του. Στην Ευρώπη, όπου έγιναν οι αντίστοιχες

εκδηλώσεις, υπάρχει εδώ και χρόνια όχι μόνο η συνείδηση των πολιτών να

χρησιμοποιούν όσο γίνεται λιγότερο το Ι.Χ. τους, αλλά – κυρίως αυτό – έχουν

εναλλακτική λύση: οι πόλεις τους διαθέτουν πλήρες δίκτυο Μετρό, τα λεωφορεία

και τα τραμ περνούν πάντοτε στην ώρα τους, έχουν κατασκευαστεί ποδηλατόδρομοι

για να κινούνται οι ποδηλάτες χωρίς να κινδυνεύουν και τα ταξί σε πάνε όπου

τους πεις και σε όποια διαδρομή θέλεις. Στην Αθήνα και τις άλλες ελληνικές

πόλεις, τι από αυτά ισχύει ώστε να αφήσει ο γιωταχής το αυτοκίνητό του στο

σπίτι; Τίποτα. Άρα, όσες μέρες και εβδομάδες χωρίς αυτοκίνητο και αν

οργανωθούν, όσα διαφημιστικά σποτ και να γίνουν, δεν μπορούν να λύσουν το

πραγματικό πρόβλημα μετακίνησης που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι των μεγάλων

αστικών κέντρων της χώρας. Κι αν οι διάφοροι λαλίστατοι, ειδικοί και

πολιτικοί, έκαναν τον κόπο να μάθουν την πραγματική εικόνα των μαζικών μέσων

μεταφοράς, θα διαπίστωναν ότι δεν είναι οι επιβάτες που τους λείπουν αλλά η

συνέπεια στα δρομολόγια, ο συνδυασμός και η ανταπόκριση μεταξύ τους, η καλή

κατάσταση των οχημάτων, η πυκνότητα των δρομολογίων, ενίοτε η συμπεριφορά

μερικών εργαζομένων και η κάλυψη όλων των κατοικημένων περιοχών. Αν αυτά δεν

υπάρχουν, που σε μεγάλο βαθμό στις πόλεις μας δεν υπάρχουν, απορώ με ποιο

θράσος οι αρμόδιοι μάς καλούν να αφήσουμε το Ι.Χ. μας και να γίνουμε σαρδέλες

σε κάποιο παμπάλαιο και βρώμικο λεωφορείο που θα περάσει άγνωστο ποια ώρα και

θα φθάσει στον προορισμό του επίσης άγνωστο πότε. Αν δεν αλλάξει αυτή η

κατάσταση, ο Έλληνας, δικαιολογημένα, δεν πρόκειται ποτέ να αφήσει το Ι.Χ. του

στο σπίτι.